Door met leven, door met liefde geven

23 september. Stilletjes zit ik hier op het ziekenhuis, Djoey krijgt zijn transfusies en hij slaapt, eventjes rust. Gisteren was er weer volop paniek, hij heeft een lelijke wond op zijn bil en deze was gaan bloeden, en niet een beetje, maar het liep ondanks het verband langs zijn benen af. Het gaat fysiek steeds wat minder en die wond maakt het niet makkelijker voor hem. Maar vandaag heerst er weer rust, er is een chirurg naar zijn wond komen kijken, en ondanks zijn koorts gaat hij over een uurtje weer lekker mee naar huis. Gisteren, na het bloed prikken, belde de arts van het Twee Steden met het gegeven dat zijn bloed er niet goed uit zag. Zijn leukemie heeft een explosieve stijging gemaakt, en we moeten er rekening mee houden dat hij binnen afzienbare tijd zal overlijden. Ik slik, en bevestig dat het slechter gaat en dat hij flink aan het afvallen is, maar dat zijn babbel er niet minder om wordt. Ja, zegt de man, maar vaak komt het toch onverwachts en het gaat nu hard! Ik leg de telefoon weg en bedenk me dat het in april en in juni ook al slecht ging en dat we het gewoon moeten afwachten. Toch breekt het je hart en ben je weer even uit het veld geslagen. Niet veel later begint de ellende met zijn bil en binnen no-time staat er een ambulance voor de deur omdat zijn bloedwaarde's zo slecht zijn dat hij niet veel bloed heeft en dus ook niet veel kan verliezen. Tenslotte hebben ze het bloeden kunnen stelpen, anders werd het een opname. Je moet er toch niet aan denken dat je kind voor je neus doodbloed. Gelukkig krijgt hij vandaag zijn bloedplaatjes en weer twee zakken bloed, weer even bijgevuld. Het word allemaal steeds enger, en we realiseren ons echt wel dat het om een moment klaar is, maar zolang als Djoey dit nog niet inziet of erover wil praten, is dit een teken dat het nog niet zover is en gaan wij gewoon door. Door met leven, door met liefde geven, dit is het enigste, het enigste wat we nu kunnen doen.