Dat beloof ik

Drie weken is het nu, dat onze Djoey is overleden, het is raar, het voelt vreemd. Iedere morgen als we opstaan steek ik het kaarsje bij zijn foto aan, iedere morgen heeft een onrustige nacht achter zich. Iedere morgen is een nieuwe, maar zonder onze bikkel. Het leven gaat door, het leven is mooi, het leven is zoals het is. Uitspraken die de hele dag door je hoofd spoken, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Van het ene op het andere moment gaat het zomaar maar fout, dan schiet je helemaal vol en blijven mijn tranen maar stromen soms op de ongelukkigste momenten. Natuurlijk geeft het allemaal niets, en hoort het erbij, maar het maakt je zo kwetsbaar en verdrietig.Ik wil door, ik wil dat we verder kunnen met ons leven. Djoey zou het verschrikkelijk vinden als hij ziet dat er iedere dag tranen vloeien of dat we in ons verdriet blijven hangen, hij wilde dat ZO niet. Vanaf deze week gaat Tonny weer een aantal uren werken en ga ik weer mijn eigen leventje oppikken, zonder Djoey maar met de fijne herinneringen aan zijn veel te korte leven.Toen Djoey leefde vertelde ik hem dat hij zich geen zorgen om ons moest maken, verdriet hebben we toch, maar dat we er het beste van zouden maken, voor hem, voor ons en voor zijn broers. Wij zullen net zo dapper zijn als hij was, dat heb ik hem beloofd, en daar gaan we voor.