Als alle laatjes even open gaan!!!

Verdriet en rouwen, ik denk dat ik daar nog steeds niet de tijd voor heb gehad of genomen. Afgelopen weekend werd ik met spoed opgenomen omdat mijn trombocyten maar op 10 stonden, niet vreemd dat ik onder de blauwe plekken stond. Woensdag was ik naar mijn huisarts geweest voor deze blauwe plekken, ik had het telkens voor me uit geschoven omdat ik nu eenmaal geen loper ben. Ook ontloop ik deze omdat ik het nog steeds moeilijk vind als sommige het met mij over onze Djoey willen hebben. Dat onze huisarts zou vragen hoe het nu gaat, of we het redden dat zat er dus dik in, maar hij was lief en uiterst begripvol, en het huilen kan ik dan toch niet tegen gaan. Als ik dan weg ga dan denk ik, “waarom moet ik me altijd zo sterk houden, voor wie” maar das maar even want dan gaat de modus weer op een ander standje, want je moet toch door. Totdat ik vrijdag bloed had laten prikken en een verontrust telefoontje kreeg van de assistent dat ik met spoed naar de eerst hulp moest, het was een déjavu, dit telefoontje kreeg ik ook op 1 juli 2014 voor Djoey. Mijn hart sloeg honderd keer om, mijn moeder meteen ik de stress en ik moest mijn boodschappen en ons moeder nog thuis krijgen. Tonny was thuis om mee te gaan en ik hield me groot door te zeggen dat ik geen leukemie kon hebben omdat ik genoeg bloed had om flinke opvliegers te krijgen. ID ik heb wat anders ITP een auto immuun ziekte wat bloedplaatjes afstoot. Ik werd opgenomen kreeg een transfusie en werd meteen behandeld met prednison. Na twee nachten kon ik weer naar huis om thuis verder te gaan met de prednison. Want ik had het slecht, niet lichamelijk maar de hele film van onze Djoey zat weer volop in mijn gedachten, de opname, de pijn het verdriet de herinneringen. Ik kwam op dezelfde afdeling als onze Djoey met hetzelfde personeel die ons natuurlijk allemaal nog kennen en natuurlijk ook moesten vragen hoe het nu met ons gaat. Ik heb het er slecht mee, die ziekte gaat wel weer voorbij, maar de pijn en het verdriet wat het weer oproept! Misschien word het tijd om alles maar toe te laten, ben nu toch even thuis, even lekker uithuilen en uitrusten. Ik zit raar in elkaar, wil niemand verdrietiger of ongerust maken door nergens over te praten, lijkt het of ik het allemaal wel kan hendelen. Ik hoop dat de hematoloog over een aantal weken weer kan zeggen dat het wat mij betreft allemaal weer is goedgekomen. Ik hoop dat we dan weer de rust vinden en er weer enkele laatjes dicht kunnen. Laatjes waarin alleen de vreselijke herinneringen al een een beetje in waren weggestopt maar met een stomme opname allemaal tegelijk waren opgegaan.Tot dan laat ik het maar toe om af en toe verdrietig te zijn en mijn rust te nemen, ik zal wel moeten.