Van de hemel in de hel en terug

Een  aantal jaren was deze blog mijn uitlaatklep. Een blog waar ik mijn verdriet, boosheid en onmacht kon wegschrijven. Ieder mens heeft een uitlaatklep nodig, waar men weg kan schrijven wat men niet kan of wil vertellen face to face. Het heeft me geholpen, ik heb me gesteund gevoeld ik werd gehoord, even geen andere mening, geen maar.  Ruim honderdduizend keer is mijn blog gelezen door iedereen die geïnteresseerd was hoe het ons verging. Maar het belangrijkste is dat Iedereen heeft kunnen lezen hoe dapper onze zoon Djoey zijn ziekte heeft gedragen, en hoe wij als gezin naast hem hebben gestaan en de afgelopen drie jaar om zijn gegaan met ons verdriet en het toenemende gemis. “Kop op, hou vast, we komen er wel”  maar goed komt het nooit meer. We zullen nooit meer de personen zijn die we waren maar we maken er wel het beste van. Ons tweede kleinkind is op komst, en het wordt tijd dat we ruimte gaan maken in ons hoofd en in ons leven voor deze heerlijke kleine nieuwe leventjes. Tijd om terug te komen van de hel naar de hemel. 

Ik bedank iedereen voor het lezen, maar vooral het zwijgen. 

DIKKE KUS

 

1 reactie