Programma van Eisen

Het grote opruimen hier in huis gaat onverminderd door, ik kijk in alle kasten, in iedere hoek, onder bedden, in dozen, enz. Alles van zeer persoonlijke aard zoals brieven en foto’s, worden vernietigd. Voor dierbare spullen probeer ik een nieuw onderkomen te vinden. Nee, het schiet niet echt op maar er zijn meer dingen die mijn aandacht vragen (boodschappen, vrienden/familie, tuin, eten koken, kortom de gebruikelijke dagelijkse dingen) en mijn energie is zeer beperkt dus alles gebeurt in kleine stapjes. Op mijn speurtocht door het huis kwam ik een grote envelop met alle diploma’s tegen die ik in de loop van mijn leven behaald heb. Met satanisch genoegen heb ik ze verbrand. Al die spanning en dat leren en studeren als er weer een examen gehaald moest worden, de fik erin! 
Gevoelsmatig heb ik nog één examen te gaan dat lichte examenstress oplevert: het gesprek met een SCEN arts ter beoordeling van mijn euthanasieverzoek. Stel dat ik de verkeerde antwoorden geef en ik een dikke onvoldoende haal waardoor mijn euthanasieverzoek niet wordt gehonoreerd, krijg ik dan een herkansing? Kan iemand in mijn situatie wel zakken voor dit examen? Ik wil niet lijdzaam wachten tot de kanker mij volledig in zijn greep heeft met een natuurlijke kankerdood tot gevolg. Ook palliatieve sedatie en langzaam uit het leven wegglijden, vind ik in mijn situatie volkomen zinloos. Al realiseer ik mij dat als het eenmaal zover is, ik er heel anders over kan denken. Ik ga er dan ook open-minded in. 
Naast het eindexamengesprek met de SCAN arts heb ik nog een hobbel te nemen en dat is het voldoen aan mijn eigen Programma van Eisen waarin ook sprake moet zijn van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Er is nu weliswaar sprake van uitzichtloosheid maar (nog) niet van ondraaglijk lijden. Zo ver wil ik het echter niet laten komen maar wanneer is het moment daar dat ik besluit: nu is het genoeg? Wijst zich dat vanzelf? En wie vraag ik om bij de overgang van leven naar dood aanwezig te zijn? Ik wil er geen theater van maken met een huiskamer vol mensen die ik liefheb dus ik moet kiezen. Vragen, vragen, vragen. Dan had Lief het toch beter voor elkaar, onverwacht wegglijden in de eeuwigheid zonder moeilijk examen, zonder voorbereiding. Al blijft dat voor mij, de achterblijver, een niet te overkomen ramp.  
Het gesprek met de uitvaartverzorgster vorige week was daarentegen een makkie. Vorig najaar had zij een Wilsbeschikking opgesteld naar aanleiding van mijn wensen. Dit heeft zij nogmaals, nu tot in detail, met mij doorgenomen. Het is een geruststelling dat dit geregeld is. De drie contactpersonen, mijn broertje, nicht I en vriend D zijn volledig op de hoogte. Mochten ze toch voor iets onverwachts komen te staan, dan heb ik er het volste vertrouwen in dat ze de juiste beslissing nemen. Gelukkig geeft dit rust in mijn verder onrustige hoofd.