overleven

In de schemering tussen slapen en wakker worden, meen ik voor een fractie van een seconde tegen de warme rug van Lief aan te liggen, om mij gelijk te realiseren dat dat niet kan. Lief is dood. Het is die stomme kruik die ik tegen mijn rug heb gelegd omdat ik het zo koud had. De rest van de dag ben ik van streek en verlang ik meer dan ooit naar zijn warme lijf, zijn stem, geur, grapjes, aanwezigheid. Zijn dood went niet, de rouw wordt niet minder. Mijn leven is verworden tot overleven. 
Mijn onzekerheid neemt toe nu ik niet meer met Lief kan overleggen, zoals over wel of niet te nemen vervolgstappen in dit ziekteproces. Toch was voor mij één ding duidelijk na de eerste chemokuur Xeloda: hier ging ik niet mee verder. Ondanks dat ik was begonnen met de laagste dosering, stapelden de bijwerkingen zich op, waarbij de zeer pijnlijke darmkrampen uiteindelijk de doorslag gaven. Tijdens het controlegesprek toont dokter B begrip voor mijn besluit en stelt voor om eerst 3 weken rust te nemen en daarna het chemomedicijn Teysuno te proberen. In plaats van de gebruikelijke 2 weken slikken en 1 week niet mag ik beginnen met 1 week slikken, 1 week niet, 1 week slikken en 1 week niet. Opgelucht ga ik hiermee akkoord. 
Vervolgens legt dokter B mij de mogelijke vervolgbehandelingen voor ingeval Teysuno niet het gewenste effect heeft of uitgewerkt raakt. Deze behandelingen bestaan uit zware chemokuren die per infuus worden toegediend en hevige bijwerkingen geven. Aangezien kwaliteit van leven voor mij doorslaggevend is, besluit ik van deze mogelijkheid af te zien. Dit betekent dat ik na Teysuno uitbehandeld ben. Het zij zo. 
Inmiddels ben ik begonnen aan de tweede Teysuno slikweek en blijven akelige bijwerkingen uit, waarbij ik ervan uitga dat de dikke vellen die aan mijn voetzolen hangen nog een nawee zijn van Xeloda. Of Teysuno ook effect heeft, houd mij niet bezig wat alles te maken heeft met het overlijden van Lief. De rouw is zo diep dat er momenten zijn waarin ik overweeg te stoppen met verdere behandeling. Het doormodderen en doorgaan voelt dan zo nutteloos zonder Lief aan mijn zijde en toekomstperspectief. 

Is er ook goed nieuws te melden? Ja! De scootmobiel is van de baan. Sinds een paar weken is mijn veel te hoge hartslag aan het dalen met als gevolg dat ik mij weer wat kan inspannen: ik ga met de fiets naar het winkelcentrum, loop mijn dagelijkse rondje door de polder en ben niet meer uitgeteld na iedere kleine inspanning. Pfff, dit voelt zoveel beter!