doormodderen

De tumormarker is gezakt van torenhoog naar 33. Teysuno doet zijn werk en toch zit ik er verslagen bij tijdens het controlebezoek aan dokter B. Ik had gehoopt dat mijn lijf na 17 jaar ziekzijn het zou laten afweten en geen medewerking meer zou verlenen aan weer een nieuw medicijn. Een jaar geleden had ik met deze uitslag een gat in de lucht gesprongen, Lief en ik hadden een feestje gebouwd en plannen gemaakt voor de korte termijn. Maar nu, niets van dit alles. 
‘Moet ik straks ook nog 2026 in?’ vraag ik vertwijfeld aan dokter B. Hij weet van de existentiële crisis waar ik sinds het overlijden van Lief in verkeer. Weer bespreken we de mogelijkheid om te stoppen. Ik vind het een zware beslissing maar voel dat ik dit punt steeds meer nader. Zoals ik er nu in sta, wil ik na het voorjaar stoppen. ‘En na het voorjaar komt de zomer....’ merkt dokter B op. Ja het kan best zo zijn dat ik, als het zo ver is, ook de zomer nog door zal gaan met medicijnen slikken en daarna de herfst en winter. De tijd zal het uitwijzen.
Ondertussen neem ik stappen om zo veel mogelijk geregeld te hebben voordat ik het eindtraject inga. Met de uitvaartverzorgster heb ik mijn begrafenis besproken en vastgelegd. De executeur is bij mij thuis geweest. Met haar heb ik, naast mijn testament, besproken hoe en wat er met de inboedel moet gebeuren. In januari heb ik een expositie gehad in de galerie waar ik vaker geëxposeerd heb. Mijn ‘opheffingsuitverkoopexpositie’ zoals ik deze in gedachte noem met flink verlaagde prijzen die geleidt hebben tot een goede verkoop. Het is een opluchting te weten dat veel van mijn werk een nieuw onderkomen heeft gevonden. 
Binnenkort heb ik een afspraak met de huisarts om te bespreken hoe het verder gaat als ik stop met het slikken van de chemomedicijnen en ik wil nog een adviesgesprek aanvragen bij de NVVE. 
Ondertussen gaat het overleven door. Overheersend blijft de rouw om het verlies van Lief. De vermoeidheid waar ik al jaren tegenaan loop, is overgegaan in een gevoel van uitputting dankzij Teysuno. Ook daarom mis ik Lief. Hij zorgde voor de dagelijkse gang van zaken in huis waardoor ik de weinige energie die ik had, aan andere dingen kon besteden. 
Ondanks rouw en uitputting probeer ik nog steeds zo actief mogelijk te blijven, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zo ben ik in de week van Kerst het huis ontvlucht. Deze week brachten Lief en ik vaak in Parijs door en als wij niet weggingen, nodigden wij met Kerst familie en vrienden uit om bij ons te komen eten. Het zijn voor mij door herinneringen beladen dagen. Daarom wilde ik die week iets doen wat volledig buiten mijn ‘bubbel’ lag zodat ik thuis zonder Lief even heel ver weg kon stoppen. Het werd een riviercruise over de Donau. Een buitengewone ervaring die mij geheel opslokte. Eten, excursies, het landschap dat al varend voorbijtrekt, mensen ontmoeten die ik anders nooit in mijn dagelijkse leven tegen zou komen, zorgden ervoor dat ik uitgeput, opgelucht en een ervaring rijker na 9 dagen weer thuis kwam. 
Voor maart staat een kort bezoek aan Parijs gepland. Een expositie van een kunstenares die Lief en ik zeer bewonderden, heeft mij over de drempel getrokken. Het wordt een sentimental journey. Naast de grote hedendaagse kunstinstituten wil ik onze vaste restaurantjes en middenstanders bezoeken. Ik realiseer mij dat ik teveel plannen heb voor de paar dagen die ik in onze geliefde stad doorbreng en zal daarom dwars over mijn energiegrenzen heengaan. Thuisgekomen mag ik instorten, ik houd mijn agenda voor de week na thuiskomst leeg. 
En zo modder ik door....