Dilemma*

In de verte klinkt het zoemende geluid van de snelweg, toch lijkt het stil op de begraafplaats. De takken van de treurwilg hangen beschermend over een rij graven, de lange beukenhaag biedt bescherming aan allerlei vogels. Sinds mijn lief een jaar geleden onverwachts is overleden, ben ik regelmatig op deze plek te vinden. Onder mijn handen is zijn graf verworden tot een tuintje op postzegelformaat met planten van de biologische kwekerij.
Begraven of cremeren, was de vraag die wij elkaar stelden nadat ik te horen had gekregen dat ik niet meer beter zou worden. Begraven, zei ik. Niets biedt mij tot op heden meer plezier, voldoening en rust dan het wroeten met mijn handen in de grond en het tutten met plantjes. Door de aarde te voeden met mijn lichaam, zou ik haar bedanken voor alles wat ze mij gegeven heeft, was de gedachte. Mijn lief maakte het niet uit.
Nu voor mij de eindstreep nadert, ben ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Want is de aarde niet beter uit als ik mijn lichaam laat verbranden nu dit door alle medische behandelingen en chemokuren in een gifbelt is veranderd?

*De Volkskrant plaatste een lezersoproep in het kader van de jaarlijkse Dag van de Aarde op 22 april. ‘Dilemma’ was mijn ingezonden en gepubliceerde bijdrage.