invuloefening

De kogel is door de kerk, ik ben gestopt met medicatie tegen de uitgezaaide kanker. Teysuno deed zijn werk, zelfs toen ik de helft van de laagst voorgeschreven dosering slikte. Maar de laatste maanden begon ik met deze hele lage dosering te spijbelen, iets wat ik in al die jaren van ziekzijn nog nooit eerder heb gedaan. Hierdoor werd het steeds duidelijker dat ik niet meer verder wilde. Het medicijnen-spijbelen leidde uiteindelijk tot een verhoging van de tumormarker. Natuurlijk had ik toen (en nu nog) terug kunnen gaan naar de voorgeschreven dosering maar ik kan het niet meer opbrengen. 18 jaar ziekzijn, 18 jaar zo vreselijk moe, 18 jaar rottige bijwerkingen moeten verdragen, en de laatste 15 maanden doormodderen zonder Lief, het is teveel. Ik voel mij fysiek en mentaal gesloopt.
Toen ik 60 jaar werd, vond ik dat fantastisch en reden voor een feestje. Dat ik de 60 zou halen, had niemand verwacht. Wel realiseerde ik mij dat vanaf dat moment ieder jaar erbij een extra bonus zou zijn. Ik ben nu vijf jaar verder, waarvan de eerste vier jaar als een cadeau voelden. Echter, het vijfde jaar voelt als een zich voortslepende invuloefening. Op één vakje na, heb ik alle vakjes van mijn leven inmiddels braaf ingevuld en ingekleurd. De kleurplaat is vol, er kan niets meer bij behalve deze laatste fase waarvan ik nu aan het begin sta. 
Vorige week heb ik afscheid genomen van dokter B. Vanaf nu is de huisarts aan zet. Volgende week heb ik een afspraak met hem om dit laatste traject te bespreken. Ik heb er zo mijn ideeën over, ik wil niet eindeloos blijven doormodderen. 
De afgelopen tijd stuiterden mijn emoties alle kanten op. Van pure paniek tot berusting en alle schakeringen daartussenin. En alles voelt dubbel. Enerzijds zijn er nog dingen die ik graag wil doen, ondernemen of opruimen, anderzijds denk ik: laat maar, het doet er niet meer toe. Ik laat het gelaten over mij heen komen en bekijk per dag en moment wat ik wel of niet doe. Inmiddels voel ik vooral opluchting dat het einde in zicht komt. 
Onze kleine stadstuin is de plek waar ik troost en rust vind, ik kan er eindeloos naar kijken. Wroeten met mijn handen in de grond, tutten met plantjes, ik heb het vast al eerder geschreven, is voor mij het beste medicijn. 
Nu ik een tijdje geen medicatie tegen de kanker slik, voel ik mij redelijk goed. De uitputtende vermoeidheid blijft alomtegenwoordig maar ik heb geen last meer van rottige bijwerkingen. Natuurlijk is dit de stilte voor de storm, ik zet mij schrap voor wat komen gaat.