grote opruiming

Vanwege het werk van mijn vader, verhuisde ons gezin met enige regelmaat niet alleen binnen Nederland maar ook naar het buitenland. Later, eenmaal het huis uit, woonde ik met mijn ex een aantal jaren in de VS. Eén van de overblijfselen van al die verhuizingen is de grote hoeveelheid brieven en kaarten die ik in mijn bezit heb. Of beter gezegd: had. Ik ben aan de grote opruiming begonnen van persoonlijke brieven en documenten. Brieven geschreven door mensen waarmee ik nog steeds contact heb, heb ik teruggegeven aan de schrijvers. Brieven van mijn ouders (stapels!) en van mensen die uit mijn beeld zijn verdwenen, heb ik verscheurd en weggegooid. Mijn leven trekt aan mij voorbij middels deze brieven en ja, dat doet pijn maar het lucht ook op. Gek genoeg kan ik de stapel ansichtkaarten die ik als kind ontving, niet wegdoen. In al hun eenvoud en soms korte boodschap ‘hartelijk gefeliciteerd’ of ‘afz. oma’ vind ik ze bijzonder aandoenlijk. Dit stapeltje houd ik nog even. Dan komt het moeilijkste deel, de vele brieven die Lief en ik elkaar schreven, inclusief Sinterklaasgedichten. Van buren heb ik een vuurschaal geleend met het voornemen deze brieven te verbranden. Ik kan mij er echter niet toe zetten maar ga ervanuit dat het moment zichzelf zal aandienen. 
Niet alleen het geschreven woord moet er aan geloven maar ook de spullen in dit huis. Aan vrienden en familieleden die langskomen, vraag ik of er dingen zijn die ze graag willen hebben als souvenir aan Lief en mij. De reacties variëren van geschokt tot enthousiast. Als het even kan, geef ik de aangewezen spullen gelijk mee. 
Ongemerkt sluipt zo de afsluiting van mijn leven mijn dagelijks leven binnen. 
Vanmiddag nam ik afscheid van D, de verpleegkundige die mij na het overlijden van Lief, iedere 4 weken thuis een Xgeva injectie toediende. Ook met deze injecties ben ik nu gestopt. Zij nam altijd ruim de tijd voor mij en ik heb veel aan de gesprekken met haar gehad. 
Als ik nu afscheid neem van iemand die ik niet regelmatig zie, gebeurt het steeds vaker dat we elkaar aankijken en denken ‘was dit de laatste keer?’ Een enkeling spreekt deze gedachte ook uit. ‘Ik weet het niet’ antwoord ik dan naar eer en geweten. Ik wil het ook niet weten. Al komt het einde in zicht, ik houd de toekomst graag open.