Klaar om de strijd aan te gaan

Ik probeer te genieten van kleine momenten, maar telkens kruipt de angst naar binnen, als een schaduw onder de deur. Toch heb ik een eerste overwinning behaald. Het fertiliteitstraject is afgerond. Één ronde, één kans
met een resultaat boven verwachting. Ik voelde me even weer een scholier: één dag voor de toets, nauwelijks voorbereid
en toch een hoog cijfer gehaald.
Ik was trots op mijn lichaam. Ik voelde weer hoop, vertrouwen en geluk. Ik was zó gelukkig dat ik schrok. Het was vreemd om me weer zo gelukkig te voelen. 

De CT-scan, MRI en PET-scan zijn inmiddels gemaakt en nu sluipt de angst weer binnen. Angst voor het onverwachte. Angst voor een ander scenario. "Wat als.."
Ik wil het niet eens uitschrijven.
De gedachten maken me moe,
en toch probeer ik vast te houden aan het positieve.

In de stilte van de afgelopen weken werd langzaam weer ruimte gemaakt voor contact.
Collega’s, vrienden, (schoon)familie. Zoveel warmte, steun, meer bloemen, meer kaarten, gezonde lekkernijen en veel gelach.
En tussen dat alles voel ik het gemis: van alles wat ik niet meer kon doen, niet voelde en niet kon zijn de afgelopen weken.
Een familielid, ooit in een soortgelijke strijd, zei:
"Je laat nu je oude leven achter. Je begint aan een nieuw leven, een ander leven. Je went eraan,  je gaat de strijd aan en je gaat winnen." 

Dat wil ik ook.
Ik ben competitief.
Ik ben sterk.
Geef me een kans om te vechten.
Ik ben klaar om te vechten.
Klaar om te winnen.