Chemochloor cocktail 🍸

De afgelopen dagen heb ik last gehad van een druk en steken in de rug, in de borst en in de oksels. Ik was bang dat dit zou betekenen dat de kanker is uitgezaaid. Elke nacht droom ik hetzelfde: een stem die tegen mij zegt "jij hebt kanker" en elke keer voel ik de stress in m'n lichaam bij het wakker worden.. en nu was het zover. De uitslagen waren eindelijk binnen. Toen hoorde ik de verlossende woorden: "alle scans zagen er prima uit, wij zien geen uitzaaiingen." De pijn en steken in mijn borst, rug en oksels komen vast door de stress en de extra hormonen van het fertiliteitstraject.

Eenmaal uit het ziekenhuis voel ik de opluchting. Voor het eerst in een lange tijd rollen de tranen over mijn wangen. De donkere wolken trekken langzaam weg en ik voel me een stuk lichter. Morgen start ik met de chemokuur. Cyclofosfamide en Doxorubicine. "Oei, de rode duivel. Daar was ik al bang voor". Ik had er al veel over gelezen, maar ik hoor in het ziekenhuis ook weer nieuwe mogelijke bijwerkingen, zoals rode traanvocht en rode urine. Wat ik ook niet wist is dat ik geen chloor mag gebruiken in het toilet (tot 6 dgn na de chemo). Ik vertelde trots op de dagbehandeling dat ik een voorraad chloor heb ingeslagen. Ik was goed voorbereid en ik zou de wc brandschoon houden voor mijn omgeving. De reactie daarop was minder positief dan ik had verwacht. Het blijkt dat chloor gecombineerd met chemo-urine verandert in een soort van chemische cocktail van giftige dampen. Mooi is dat.

Na mijn afspraak in het ziekenhuis ging ik bij mezelf na "Wat wil ik nu eigenlijk echt doen?" De afgelopen weken had ik afspraken, een medische ingreep, visite, veel telefoontjes en momenten dat ik te moe was om iets te doen. Ik wilde nu iets voor mezelf doen. Ik weet dat ik moet opletten met de zon als ik eenmaal start met de chemo. Dus ik wil in de zon. Ik wil in de natuur. Ik wil schrijven. 
Ik ben gaan wandelen in het wandelbos bij mij in de buurt. Tijdens de wandeling voel ik dankbaarheid. Ik ben dankbaar voor de zon op m'n huid, voor de vogels die fluiten, voor de rust die ik op dit moment ervaar en voor het goede nieuws van vandaag.

Zo begon de dag met spanning maar eindigde het met ademruimte. De weg is nog lang, maar vandaag was er zon. Vandaag was er rust. Morgen start ik met het hersteltraject. Natuurlijk is dat spannend. Medicijnen, injecties in de buik, zorgen over de bloedwaarden maar vooral de vragen: accepteert mijn lichaam de chemo en slaat de chemo ook aan? Ik bewandel dit traject stap voor stap, met kracht en een dankbaar hart.