Worstelweken

Ik ben nu drie maanden na de laatste chemokuur en, eerlijk gezegd, ik vind het soms maar knap lastig. Want, ik schreef dat geloof ik al eens eerder, waar ik dacht dat ik na die chemo gewoon weer door zou gaan waar ik gebleven was kom ik er steeds meer achter dat dat niet zo is. Helemaal niet zo is zelfs. Dat dat helemaal niet kan. En dat geeft niet, denk ik, maar kost wel moeite…

Lichamelijk lukt het best aardig. Ik heb last van bijwerkingen van de spiermedicatie die ik al even slik dus daar zijn we mee aan het ‘spelen’ om te kijken hoe dat het beste gaat. Want die niet slikken betekent minder kunnen, maar oude dosis slikken betekent veel last van mijn darmen, die ook nog een tikkie gevoelig zijn van de chemo. Even rommelen dus maar daar komt wel weer een acceptabele middenweg uit denk ik.
Mijn energie niveau is na de behandeling nog lang niet wat ik wil maar daar was ik al een beetje aan gewend en dat merk ik nu ook wel. Lukt beter om te accepteren en mee te dealen. Kan lang nog niet zoveel afspreken of doen als ik zou willen soms maar goed..

Waar ik meer mee worstel is mijn zelfbeeld. Ik vind mezelf niet altijd zo leuk nu, eigenlijk.
Ik merk dat er na de kuren (en de prednison?) dingen zijn veranderd. Ik ben veranderd. Ik heb een korter lontje, ben heel snel van slag. Nog sneller dan eerder, ja… 🙂 . Niet altijd makkelijk voor mij, maar zeker ook niet voor de mensen in mijn omgeving denk ik dan. Wispelturig in mijn emoties, laten we het zo maar noemen.
Dingen hakken er meer in en komen veel rauwer binnen dan eerst. Bijvoorbeeld met muziek. Muziek kon me altijd al tot tranen toe roeren, maar dat is dan vaak gebaseerd op herinneringen. Dat is gebleven, maar daarbij kan ‘gewoon mooie muziek’ me direct in tranen brengen, na twee tot drie tonen soms al. Ik ben dan weliswaar niet heel verdrietig, dus het is ook nog wel weer een keer over maar toch, ineens stromen ze wel, die tranen.

Ik heb altijd graag gelezen. Toen ik eenmaal weer een beetje de rust had de afgelopen maanden heb ik dat weer opgepakt. Lees veel, geen al te ingewikkelde boeken want mijn concentratie is nog niet optimaal, maar bijvoorbeeld de Zeven Zussen serie heb ik uit. Heerlijk.
Er zijn nu echter ook boeken die ik niet kan lezen omdat ze er zo in hakken dat ik er niet van kan slapen. Vòòr de operatie en de kuren hakte dat er dan ook wel in, maar kon ik er goed afstand van nemen. Nu dus niet. En zo zijn er nu een aantal boeken die ik opzij heb gelegd, want het gaat dan ook niet maar zo weer uit mijn hoofd….
En opzij gelegd met tegenzin want ik wil het gewoon kunnen maar zie ook dat ik het mezelf dan moeilijker maak dan nodig is. Maar niet doen dus.

Ik noemde het al even, ik slaap vaak ook slecht. Eerst door vooral mijn buik maar nu ook door veel dromen. En niet de fijnste dromen. Veel kan ik relateren aan wat ik die dag gedaan (of gelezen.. 🙂 ) heb maar soms ook hele rare dingen, waarbij toch soms ook dingen die de afgelopen jaren gebeurd zijn weer naar boven komen. Of angsten voor wat eventueel nog gaat komen. Ik ging altijd graag liggen, maar merk nu soms bang ben voor wat er nu weer voorbij gaat komen.

Het is niet allemaal negatief, begrijp me goed, er zijn ook een heleboel leuke dingen. Ik kan echt ook wel blij zijn. Met mijn schrijfcursus. Het weer. Lekker naar buiten op de loopfiets, ergens lekker op een bankje zitten en kijken. Heerlijk. De katten. Contact met vriendinnen. Ik ga binnenkort hopelijk de yoga weer oppakken, waar ik me ook heel erg op verheug. Mijn spieren oefen ik met ‘mijn’ fysiotherapeute, ik spreek regelmatig met maatschappelijk werk over alles wat ik tegenkom en dat helpt ook.

Dus het gaat vast lukken, maar ik had het anders bedacht, ik denk dat dat het is. Had hier niet op gerekend. En daarbij zie ik een kant van mezelf waar ik moeite mee heb, zachtgezegd, die ik niet leuk vind, en dat is even wennen, en een manier vinden om daar mee te dealen.. Want ik wil graag door. Weer een leuke vrouw zijn. En het er niet maar steeds weer over hebben, of over denken, of door beperkt worden.

Maar dat lukt niet zo maar en dat helpt ook niet, doorgaan en doen alsof het er niet is. Dat lukt ook niet heel lang. Want het helpt om het er wèl over te hebben, om wèl te huilen af en toe. Inhouden werkt niet, maakt het alleen maar erger.
Of zoals Hans zegt, het is gewoon zo, houd je niet groot. Laat het even gaan, dan is de druk eraf en is het sneller ook weer minder op de voorgrond. (en daarbij zegt hij dan, geen enkele andere vrouw huilt net zoveel bij mij als jij… 😉 )
En een vriendin zei ‘nou en, laat het los en laat het gewoon gebeuren, het is soms gewoon ook heerlijk toch?!’

En dat is nu wat ik probeer, en wat soms wel lukt, en soms niet. Het zoveel mogelijk laten gebeuren, met grenzen natuurlijk 🙂 . Dat hoef ik niet alleen te doen en dat is fijn, maar ’t blijft wel echt lastig soms. Omdat het niet alleen om mij persoonlijk gaat, maar net zoveel invloed heeft op de kring dierbaren dicht om mij heen. En dat vind ik maar moeilijk om mee te dealen.

Dus daarom: worstelweken… En dat levert mooie dingen op, maar is soms ook moeilijk en doet dan pijn. En ’t verschilt vaak nog per dag. Soms zelfs per dagdeel, worsteldagen dus zelfs. Ik hoop dat de scherpe randjes daar nog af gaan… 🥴

Maar gelukkig heb ik, naast mijn lief, nog steeds lieve vrienden om me heen. Dat worstelt wel een heel stuk beter. Gelukkig.
Want echt, life is better with friends. En katten 😉 .

🙏❤️🙏❤️