(Ver-)werken
Dit wordt geen hele lange blog want ik ga zo slapen. Ik heb net een drukke dienst erop zitten namelijk en moet vannacht ook nog weer…
Ik hoor je denken: ‘huh??? Nachtdienst? Werkt ze weer?? Dat had ze toch lang geleden allemaal al gehad??’ Ja, dat dacht ik zelf ook. Niet dus. En het zijn drukke diensten ook nog!
Vannacht was ik op een afdeling met heel veel personeel. Het was daar overdag, heel erg druk, en ik was er voor het eerst. Wist veel niet, moest dus veel vragen maar vond dat heel erg lastig, want iedereen was heel druk bezig. Veel heen en weer geloop, druk overleg. Er stond allemaal eten, keurig opgemaakte borden met daarop pasta met een heerlijke saus, en dat moest ook nog uitgedeeld.
Telkens als ik wat wilde vragen werd ik gemaand eerst door te werken, als ik het niet wist kwam dat echt omdat ik zo lang niet geweest was, daar konden zij nu niks meer aan doen. En had ik gezien dat ik vannacht nachtdienst had? Ik was zo lang niet geweest dat het tijd was dat ik wat ging inhalen. Dus niet vergeten en op tijd zijn!
Ik schreef in mijn vorige blog al dat ik veel droom hé? En voor al mijn ex-collega’s: ik (her-)kende geen van de verpleegkundigen vannacht, gelukkig, jullie waren het allemaal niet!
Maar ik werd niet echt uitgerust wakker vanochtend. Ik denk dat dit is wat ze noemen verwerken… 😉
En langzaam maar zeker vallen kwartjes. Kan dit ook een van de redenen zijn waarom ik me de laatste tijd vaak zo rot voelde? Een onbestemd gevoel, waar ik geen naam aan kon geven maar het was er (is) wel, en best veel. En ik kon er moeilijk aan toegeven, zocht naar een verklaring zodat ik het op kon lossen. Spanning voor de komende onderzoeken? Nog niet kunnen wat ik wil? De ene dag je best oké voelen, en de dag erna toch weer niet. Geen controle hebben. En niet kunnen en willen toegeven… ik wist het niet, en ook niet wat ik er mee moest.
Totdat we naar het LUMC gingen begin deze week. Nog niks heel spannends, dat is pas volgende week. Dit was gewoon een controle bij de oogarts. Ging ook allemaal goed. Bij de oogarts.
Het LUMC in was wat anders. Alsof het geen drie maanden geleden was dat ik er voor het laatst was, alsof het weer vorig jaar was.. De angst, vlak voordat je door die draaideuren naar binnen gaat, wat gaan we nu weer horen? Wat komt er nu weer bij? Alles kwam ineens boven.
Ik zag allemaal plekken waar we eerder geweest waren. Hier was dit, daar was dat, oh ja en daar zaten we toen… Weer naar het lab, bloed prikken.
Eenmaal klaar wilde ik zo snel mogelijk weer naar buiten, en hebben we bij het station in het zonnetje koffie met wat lekkers genomen. Toen kwamen de tranen. Ik schiet nog vol als ik het schrijf maar ik schrok zo van wat er bij mij van binnen gebeurde eenmaal in het LUMC. Hans had het ook, maar minder, anders.
Ik schrok, en ik wilde dit niet. Ik was er zo klaar mee, en wilde niet nu, de tijd na de chemo waarin je ‘moet’ genieten van dat je klaar bent, je weer op kunt gaan bouwen, geconfronteerd worden met dit allemaal. Met dingen die één of soms twee jaar geleden gebeurd waren. Dat was klaar, toch??
Ik weet nog dat ik vorig jaar september, toen we het nieuws kregen dat het toch kwaadaardig was, en toen we thuis waren en met de jongens zaten ineens dacht ‘maar nu moet dit wel echt het laatste zijn wat erbij komt want anders loop ik over, het zit nu echt vol…’. Dat gevoel kwam heel scherp weer boven toen we daar buiten aan de koffie zaten. Met nu daarbij de angst voor het terug komen van de kanker. Dat ik nòg een keer een behandeling moet, die hele molen in, dat ik dat niet kan.. en wat dan??
En het is niet dat ik dacht dat ik daar ‘klaar’ mee was. Ik had er gewoon (nog?) niet zo bij stil gestaan. En ook niet verwacht dat dit zo zou komen. Dom? Kan.
Wij zijn van het praten, dat weten jullie. We hebben het er de afgelopen jaren veel over gehad. Hier, samen, met de jongens. Dat we soms ook wel dachten ‘nee nu even niet..’. Maar daarbij echt de emoties niet overgeslagen. Misschien dat ik daarom dit niet had verwacht. Of misschien was het ook gewoon nog niet de tijd ervoor, ik weet het ook niet. Feit is dat het nu kwam, bam, ineens.
Het werd een dag van heel veel tranen. Gesprekken met twee vriendinnen die in het zelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Dat gaf herkenning, en hielp me te bedenken dat het nou eenmaal zo is. En dat ik er maar beter aan toe kan geven, en het er laten zijn, zogezegd. Want alleen dan kan het een plekje krijgen, en kan ik me beter gaan voelen, wisten ze uit ervaring.
En dat voelde goed. En eigenlijk ook wel lekker, en gaf lucht. En niet dat het over is nu, helemaal niet. De tranen zitten nog hoog. Maar het voelt anders, lichter. Ik kan er aan toe geven, en ook de andere kant zien. Heb met mijn loopfiets een heerlijk plekje aan het water ontdekt en zit daar graag gewoon te zitten nu. Genieten van alles om me heen en mezelf die rust gunnen. Ik moet iets minder van mezelf.
En dat bleek vanochtend ook. In plaats van blijven piekeren over de droom kon ik hem aan Hans vertellen, en hebben we er samen ook even smakelijk om gelachen en ook nog bedacht waardoor het zou komen. Waren we het vrij snel over eens.. 😉 Dat voelde goed, en dat wilde ik hier ook even delen.
En oh ja, die pasta vannacht, die was door Hans gemaakt, dat zag ik wel (inderdaad, we aten gisteren pasta 😉 ). Dus stiekem heb ik vannacht, in het voorbijgaan, wel een hapje van een van die borden genomen… hij was lekker!!