Wereldkankerdag

Oh ja, dacht ik vanochtend, bij het openen van facebook op mijn telefoon. Het is Wereldkankerdag vandaag. Wel even aandacht aan besteden. Ik vond een mooi plaatje en zocht daar twee foto’s bij. Eentje van een jaar geleden, en eentje van een week geleden, zie boven.

Ik weet nog dat ik vorig jaar dacht, op Wereldkankerdag, nou, is dat nou nodig, al die aandacht, daar doe ik niet aan mee hoor. Beetje van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg ‘. Ik was net klaar met alle chemokuren en klaar om te herstellen. Dus kanker, dat was geweest. Ergens dacht ik ook ‘niet zo dramatisch over doen, het is klaar. Schouders eronder en gaan’.
Nu zie ik die twee foto’s en zie het verschil. Voel het verschil, en weet jeetje, daar was ik toen nog lang niet, wist nog niet dat klaar helemaal niet klaar was.. Weet nu wat het me tot nu toe gekost heeft om hier te komen. Hier, dat is een jaar na.
Een jaar na een heel hectisch half jaar, met onderzoeken, de diagnose kanker, een operatie en vervolgens vier chemokuren.

Ik weet nog waar ik was, toen ik de diagnose hoorde. Thuis, op bed, even uitblazen, en ik werd gebeld door de scan afdeling over de afspraak voor de PET scan. Ik dacht nog, ik hèb helemaal geen afspraak voor een PET-scan, alleen een afspraak bij de longarts overmorgen… foutje in de communicatie in het ziekenhuis, de scan afdeling dacht dat ik ‘het’ al wist. Ik weet nog hoe verschrikkelijk ik schrok, hoe fijn het was dat die vriendin toen thuis was en direct naar me toe kwam, en waar Hans was, onderweg vanuit Zeeland.

Het was het begin van een hele hectische periode. Een periode met veel geregel, onderzoeken, gesprekken en starten met de behandeling. Ik was druk bezig met behandelplannen, zou ik misselijk worden ja dan nee, zou ik kaal worden, hoe zou Hans het vinden, wat met de jongens, hoe moest het thuis gaan, wat kon ik doen om zo prettig mogelijk te voelen en zo min mogelijk mensen tot last te zijn. Ik dacht ergens ook nog dat het wel mee zou vallen want alles was in dagopnames. En als het echt erg was zou ik toch worden opgenomen, niet waar?
Over na de behandeling, daar ging het nog niet over. Heel eventjes, dat je nog een tijdje moe zou blijven, maar verder kwam er weinig over aan de orde. Moet eerlijk zeggen dat ik daar nog geen plek voor had toen ook hoor. De hele diagnose voelde een beetje als een flinke tik na een paar hele heftige jaren, en het overzicht houden kostte al meer dan genoeg energie. Voor mij, maar ook voor Hans.

En inmiddels zijn we een jaar na alweer. Met het zien van die foto’s dringt nog maar eens door hoe groot het verschil is, en hoe heftig het afgelopen jaar toch was. Eigenlijk nog heftiger dan de behandeling zelf, maar daar blogde ik eerder al over. En dan voel ik me nog niet zoals ervoor. En dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren…

Volgende week heb ik de controle van een jaar na. Scans, en dan de week erna naar de arts. Spannend, zoals de vorige drie keren het ook was. Om dat eerste jaar hangt iets magisch toch, vind ik. Als je maar eerst eens dat eerste jaar door bent… En als dat is gelukt, als die uitslagen goed zijn, dan heb ik voor daarna een lijstje voor de longarts. Een lijstje met dingen die ik wil bespreken. Dingen die ik wil. Dingen die ik gemist heb afgelopen jaar, om wat voor reden dan ook.
Want kanker heb je niet alleen maar totdat het weg is. Dat is heel fijn, als het weg is, maar eigenlijk begint het dan pas, weet ik nu. En bepaalde dingen daarvan gaan niet meer weg, heb je je hele leven lang. Lange termijn effecten, noemen ze dat. En dat accepteren, dat is best ‘een ding’… Dat realiseer je je niet als je klaar bent met de behandeling, en dat hoeft ook niet want dat einde is best een feestje waard.

Maar daarna, dan moet je echt aan de slag. Op alle vlakken van het leven. En dat mag dramatisch klinken, en zo is het niet bedoeld, maar zo is het wel. Het verandert alles. Er is een leven voor en een leven na kanker.
En dat leven na kanker is de moeite waard, absoluut.
Ik ben blij dat ik daar ben, en hoop daar nog lang te kunnen blijven. Met alles en iedereen die me lief is. Iedereen van voor de kanker, die niet zijn afgehaakt. Maar ook alle mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen en waar ik contact mee heb opgebouwd. Vèèl heb kunnen delen, en nog. En ik hoop nog heel erg lang.
Maar dat leven na kanker is ook soms heel erg moeilijk.
Want lijf en geest worden niet meer zoals daarvoor. En dat heeft invloed en impact op alles, maar dan ook echt alles. Want het is niet klaar, nadat de chemobehandeling is afgerond, zoals ik een jaar geleden dacht. Het is niet alleen maar een kwestie van je schouders eronder en door.

Daar mag meer aandacht voor vind ik, en daar ga ik mee aan de slag.
Over twee weken, op de volgende controle bij de longarts, na de uitslag van de scans. Ik heb een lijstje met dingen die ik daar wil bespreken, geen verwijten, maar vragen, en suggesties hoe daar mensen iets meer in te ondersteunen.
Maar om te beginnen nu, op Wereldkankerdag, hoe naar ik dat woord ook vind. En hoezeer ik ergens ook vond dat je ‘gewoon door moet gaan’, maar dat kan dus niet. Dat weet ik nu. En dat hoeft ook niet. Maar dan moeten we daar wel open over zijn, er over kunnen praten en het kunnen delen. Als we dat niet doen kan er niets veranderen.
En Wereldkankerdag kan daar bij helpen denk ik, bij dat besef, en bij dat delen. En daarom toch deze blog, voor hopelijk dat beetje extra besef vandaag.

Dan kan morgen weer gewoon. Ook al is dat soms moeilijk.