Stress
Een tijdje terug had ik het over de langer blijvende effecten van de chemo. Een daarvan is het minder goed kunnen omgaan met stress. Of in ieder geval daar anders mee om moeten gaan dan dat je gewend was.
Vandaag had ik mijn eerste afspraak in het LUMC, de controle scans. Afgelopen jaar had ik die iedere drie maanden, dit was dus nr vier. Voor de operatie en de chemo ook al twee keer, dus eigenlijk nummer zes. En toch is het altijd weer spannend. En gedoe, en daardoor nog spannender toch. Gedoe omdat, volgens protocol, een scan is met contrastvloeistof. Je krijgt dan vantevoren een infuus ingebracht, en tijdens de scan via dat infuus contrastvloeistof. Dat is omdat men dan beter kan zien hoe het eruit ziet, binnen in je. Het kan ook zonder, maar dan moet er gescand volgens een ander protocol, dat heb ik vanochtend geleerd!
Bij mij moet het zonder die contrastvloeistof. De eerste keer dat ik dat kreeg werd ik daar namelijk erg naar van, en had een paar dagen last met lopen en bewegen. Bij navraag bleek dat mijn spierziekte reageert op de contrastvloeistof, het wordt er flink erger door. Weliswaar tijdelijk, maar het is heel naar, je voelt je spieren verlammen. Dus, als het niet persé hoeft, contrastvloeistof, wordt het afgeraden. En volgens mijn artsen kan het ook goed zonder, dus: geen contrastvloeistof voor deze dame meer.
Klaar. Zou je zeggen.
Nee dus. Want dat moet dan doorgegeven, of opgeschreven in het dossier, het liefst zelfs allebei. En dat blijkt lastig. Er is tot nu toe één keertje geweest van al die keren dat ik er inmiddels geweest ben, dat het goed ging. Alle andere keren moet ik het iedere keer weer uitleggen, moet het nagevraagd, wordt er moeilijk gekeken, je voelt m wel. Zo ook vanochtend weer, maar uiteindelijk is het allemaal weer gelukt en is het nu wachten tot volgende week de afspraak bij de longarts voor de uitslag van de scans.
Al dit gedoe, plus natuurlijk het feit dat het alweer tijd is voor de scans, zorgt toch altijd weer voor stress, of ik nou wil of niet. Het is minder dan eerst, maar het is er zeker.
En waar ik inmiddels achter ben is dat omgaan met stress lastig is voor een lichaam dat chemo heeft gehad. Sinds die tijd reageert mijn lijf daar scherper op. Het reageert heftiger op prikkels en kan die prikkels ook moeilijker verwerken of af laten vloeien. Dat maakt ontspannen in zo’n geval lastiger.
En dat zit hem niet alleen in stress als die zoals ik die hierboven beschreef, maar ook in stress van dingen doen. En dan heb ik het over hele gewone dingen. Van die dingen die je, als je ’s morgens opstaat, in je hoofd hebt dat je wilt doen. Even de was opvouwen, de vaatwasser uitruimen, een vriendin bellen of appen, de katten voeren, even vegen, iemand op de koffie krijgen, een blog schrijven, enfin, je kent ze wel, die to-do lijstjes.
Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar bij zit er op zo’n lijstje ook vaak een tijdslot. Als het niet voor twaalven (dan pas? ja , sorry…. ) af is, dan komt het schuldgevoel naderbij. ‘Tjonge jonge jonge, nou heb je zò weinig te doen, en is het nou nog niet klaar???’ En dat schuldgevoel kan zuchten, en zich laten horen, dat wil je niet weten. ‘Is het nou echt zò moeilijk allemaal???’
Het zijn daarbij vaak ook lijstjes waarvan ik, als ik halverwege ben, al niet meer weet wat er allemaal opstond. Hoe meer erop staat, hoe lastiger ik het lijk te vinden mijn hoofd erbij te houden. Dat op zich is ook al reden genoeg om flink geirriteerd en gejaagd te raken. Kan ik dan niks???
Kortom: stress.
Wat eigenlijk ook op dat lijstje zou moeten staan is ontspannen. Zitten. Langzaam lopen. Regelmatig even niks doen, even weer opladen. Een ding tegelijk doen, en niet rennen met de gieter van de ene kant van de kamer naar de andere kant.
Niet op maandagochtend, als ik yoga heb, voor die tijd nog van alles willen doen. (ja echt!!) Niet willen multitasken, maar mindfull dingen doen. En na één ding weer even niks.
En het gekke is dat er dan minder stress is, en de stress dìe er is, veel makkelijker wegvloeit… En dat is fijn. En daarbij ook goed voor mijn herstel.
En dus ga ik nu, na deze toch weer enerverende dag, lekker onderuit op de bank. Met een kopje thee. En wellicht een kat. Even lekker helemaal niks, en al zeker geen stress!