Overpeinzingen en meer....

Ik ben meestal wel van het positieve, zeker met schrijven van een blog. Nu even niet. Of in ieder geval minder. Ik had bedacht er niet meer over te bloggen, wie zit er op te wachten, maar doe het toch wel. Heb het erover gehad in de facebook groep waar ik moderator ben en kreeg daar zoveel reacties dat ik dacht dan kan het misschien toch ook wel hier. Want erover schrijven is één van de dingen die helpt. Dus vandaar. 

Klaar met de chemo en dan…
Als ik zo mijn blogs een beetje terugblader komt het iedere keer al even meer of minder zijdelings ter sprake. Jaren lang stond ik in de actie modus, van de ene behandeling naar de andere. Dingen in de familie tussendoor. En net toen dat op de rails leek… afijn, jullie kennen het verhaal.

En dat is weg, die aktiemodus. Tenminste, die kan even in de kast, is niet meer nodig. Dat is fijn, want dat houd je niet altijd vol. Het is rustig nu. Ik had vorige week weer een scan en die was goed, schoon, voor zover te zien. Over drie maanden weer. En dat was fijn. Ik hoor dan, je zult wel verschrikkelijk blij zijn. En dat is ook wel zo, maar… (die hoorden jullie aankomen  ) niet alleen maar. Natuurlijk ben ik blij dat het vooralsnog niet weer de kop opduikt. Maar verschrikkelijk blij, nee, dat ben ik niet. Althans, niet alleen maar. Want, en het is waarschijnlijk een open deur, maar het liefst had ik dat ik dit allemaal niet nodig had. En natuurlijk snap ik de vraag hoor, maar daarom niet alleen maar blij…

Het wil even niet. Ik ben moe, mijn spieraandoening speelt op (dat doetie een paar keer per jaar, niks ernstigs, maar het beperkt me nog meer en das wel vervelend…) en dat, samen met de vermoeidheid na de chemo, maakt dat ik me de laatste weken niet top voel. Ik denk tenminste dat het daardoor komt.
Want ik weet tegelijkertijd ook weer niet zo goed waardoor ik me voel zoals ik me voel. Ik ben snel van slag, snel kribbig (arme wederhelft…), snel in tranen, maar waarom???
Te grijs buiten? Dat helpt niet, maar ik heb een lichtlamp dus kom op.
Te veel tijd om na te denken? Ik rommel thuis, zit achter de computer, haak, lees af en toe, als het droog is toch even met mijn loopfiets naar buiten.
Niks doen? Helpt ook niet.

Is het een herfstdip? Het is mijn eerste ‘rustige herfst’ sinds jaren.
Vorig jaar was ik bezig met de operatie en daarna de chemo tot half januari. De twee jaren daarvoor stonden in het teken van mijn spieraandoening en verschillende behandelingen om te kijken of er iets was dat meer verlichting zou geven. Daarbij werkte ik toen nog (of iets wat daarop leek, ik worstelde om bij te blijven, wilde zo graag doorgaan..) en was druk bezig met ‘het traject’ van het UWV.
Werken doe ik nu ook niet meer, 100 % afgekeurd was eigenlijk zo besloten. Dat heeft even moeten indalen, maar nu denk ik, het is wel terecht, als ik kijk naar mijn lijf.

En nu is het af en toe stil. Saai misschien wel zelfs. Ik mis de prikkels, soms.
Maar te veel prikkels, meer doen dus, al is het maar met alleen mijn hoofd, is een rekening krijgen. Dat weet ik ook. En soms heb ik dat er voor over, maar niet altijd.
Maar geef ik er dan teveel aan toe?? Doe ik wel genoeg? Ben ik niet te lui? Overdag op de bank zitten, of op bed liggen zelfs, niks doen, tv kijken, ik blijf dat moeilijk vinden. Het voelt heerlijk, met mijn lijf even lekker liggen, alle spieren ontspannen, en ondertussen naar the Crown kijken. Maar oh, het knaagt ook. Ik hoor mijn ouders dan zeggen ‘ben je al klaar met alles Marloes?’  Nee, natuurlijk ben ik dat niet, maar ‘alles’, dat lukt ook niet zo goed meer. En dat zouden mijn ouders ongetwijfeld ook wel begrepen hebben nu, maar ja, dat vergeet dat stemmetje in mijn hoofd dan toch nog vaak..
Kortom, allemaal dilemma’s, allemaal verschillende gevoelens, en dat gaat maar op en neer! Ik weet het even niet zo goed, en misschien moet ik dat dan ook maar zo laten. Maar ik wil zo graag ook die leuke vrouw weer zijn.. Niet die vrouw die een paar keer per week moet huilen, rekening moet houden met afspraken maken met wat ze niet kan. Afspraken moet afzeggen soms, omdat ze haar dag niet heeft. Ik vind (in ieder geval op dit soort dagen, in dit soort weken) dat ik al zo lang veel heb gevraagd van mijn omgeving…

Mijn omgeving. Die vindt dat ik daarmee moet ophouden, want dat is juist wat het lastig maakt, als ik ga invullen voor hen. Hem  . En terecht natuurlijk. Zij kunnen dat zelf heel goed aangeven, en zullen dat ook doen als het moet. Daar moet ik op vertrouwen . En tot die tijd moet ik dat in ieder geval niet doen, invullen. Tranen mag. Klagen mag. Maar ook proberen te genieten van wat wel kan. En dat doe ik ook wel. Gewoon naar buiten gaan als het zonnetje schijnt, omdat het kan, als je een goede dag hebt. En daarvan genieten, omdat het lekker is, omdat het kan en omdat het mag.

En zo staat het een beetje. Als ik het zo opschrijf vind ik het lastig om er een eind aan te breien. Het liefst een einde met zo’n regeltje ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. 
Dat is overigens wel het plan hoor, en daar ga ik ook voor. Dat lukt nu ook best, gaat alleen nog lang niet altijd even vanzelf. Maar was dat anders wel zo geweest?

Dus misschien moet ik dat ook niet willen. Het hoort er ook een beetje bij, en ook bij mij, wellicht? Ik kan heel erg genieten van dingen. Maar dan is het ook niet meer dan logisch dat ik ook heel erg in de put kan zitten van dingen. Het één kan niet zonder het ander denk ik, en het beide dingen hebben is ook wel weer heel waardevol. Dat is voelen. Dat is leven. En dat zou ik ook niet anders willen, als ik eerlijk ben.
Of nou ja, soms een heel klein beetje… 

En één oplossing is er niet voor, maar het erover hebben helpt. Hier, maar ook met lotgenoten. Met vriendinnen. Merken dat anderen het herkennen, het ook hebben. Horen dat je niet de enige bent, maar ‘dus’ hoort bij die 70% die er last van houdt. Horen dat het mag, dat het erbij hoort, dat die dagen ook weer over gaan. Lezen dat de kans groot is dat het blijft. Ook nog jaren na de behandeling, het is iets waar je mee moet blijven dealen, wat deel van jouw leven is. Dat dat niet altijd heel leuk is, maar ook niet altijd erg, en dat dat allebei mag. En ook hele mooie dingen oplevert.

Dus voor iedereen die al heeft geluisterd, nu luistert en nog zal luisteren en er zo zal zijn: dank je wel. Ik ben echt wel heel blij dat ik jullie heb!!