En het werd toch ook gewoon lente...

Ik weet niet zo goed hoe te beginnen met deze blog, vind het lastig deze weken te omschrijven wat ik nou denk en voel. Het is zoveel wat er gebeurt, en wat invloed heeft op alles...
Dus deze blog wordt misschien een beetje rommelig, maar goed, zo is het soms in mijn hoofd ook wel. En ik denk deze dagen dat er heel veel mensen zijn met veel verschillende, soms misschien tegenstrijdige gedachten in hun hoofd..

Allereerst het virus. Moet natuurlijk wel even genoemd. Dat is geen fijn virus denk ik, zo snel als dit zich vermenigvuldigt. Zelf behoor ik helaas wel tot een risicogroep. Mijn weerstand is weliswaar goed aan het herstellen, en mijn lijf is daar ook hard mee bezig. Maar is nog niet heel ver in dat herstel, dat kan ook nog niet. En dat is meteen de reden waarom ik het liever nu niet wil hebben, dat virus. Dan kan ik daarna weer overnieuw beginnen, als er geen ergere dingen gebeuren. Liever niet dus. Aan de andere kant denk ik, wie wil het wel, maar goed. Voor mij is het voorlopig nog echt beter als ik niet krijg.
Ik volg natuurlijk wel het nieuws iedere dag met grote belangstelling. Om meerdere redenen. In mijn werkzame leven had ik dagelijks te maken met kinderen met geen of heel weinig weerstand, en alle maatregelen die zij en hun gezin kregen en ik verbaas me soms enorm over alle verschillende berichten... Zie ook hoe paniek en angst soms het logisch denken lijkt te overstemmen.

En voor wat het waard is: ik vind dat 'we' , in Nederland, het goed doen. Ik geloof ook echt in de aanpak zoals die er nu is, voor alle volledigheid, en hoop dat we met elkaar redelijk kunnen blijven nadenken en alles op kunnen volgen, want dat is echt wel belangrijk denk ik.
Ik heb grote bewondering voor Jaap van Dissel, de directeur van het RIVM. Het geduld waarmee die man telkens maar weer alles uitlegt en overal op ingaat vind ik bewonderenswaardig. Ik denk dat we met dit virus, en alles wat daarbij komt kijken, wel even zoet zijn, en hoop dat dat goed blijft gaan. Ik heb daar wel alle vertrouwen in, zeker als je ziet wat voor mooie initiatieven er allemaal ontstaan in de maatschappij, klein en groot, prachtig om te zien en mee te maken ook.

Een van de hoofdmaatregelen nu is quarantaine, soms streng (als je het virus hebt of in contact bent geweest met) vaak nog iets minder streng (ter bescherming van jezelf en ter voorkoming van een grote uitbraak van het virus). Maar streng of iets minder streng, wel quarantaine. En dat snap ik. En moet ook denk ik zeker.
Maar tegelijkertijd merk ik bij mezelf dat ik denk, wel verdorie, ik wil dit niet. Dat deed ik al vier maanden min of meer, quarantaine en ben ik meer dan zat. En het mocht en kon net wat minder. En, hoewel ik dit niet wil, zijn er toch momenten dat ik denk ik vind dit niet eerlijk, ik heb mijn portie wel eventjes gehad. Vervolgens denk ik natuurlijk direct kom op Marloes, doe even normaal, dat is nu natuurlijk absoluut niet het belangrijkste. Deze quarantaine is niet voor altijd, en gaat over. En dan ga ik daar in mee, is het voor mij ook over. Nu is het voor het grotere belang, en logisch.

Bovendien zijn er mensen die altijd in een soort quarantaine leven. Bij mij is het tijdelijk, door mijn behandeling. Vervelend, maar voorbijgaand. Mensen met een aandoening aan hun afweersysteem, of iets wat daar invloed op heeft, hebben dit altijd. Dus kom op, niet zeuren.... en zo gaan verschillende stemmetjes in mijn hoofd dan in discussie. ;-)
Tegelijkertijd laat dit nu wel zien wat het een beetje inhoudt. Hoe klein je wereldje kan worden, en dat het niet alleen maar relaxed thuis zitten is. Het is met een reden, en niet een reden van buiten, maar vanuit jou zelf. Die reden is vaak letterlijk pijnlijk. Die maakt bijvoorbeeld dat boodschappen doen lastig is. Dat sporten niet goed kan. Je sociale leven minder is, in ieder geval anders dan in een kroeg, club of zoiets. Werken is uit den boze, thuis werken ook. Dingen met andere mensen kosten veel energie, en zo kan ik nog wel veel meer opnoemen. En voor mij is dit tijdelijk, maar er zijn mensen die altijd deze regels hebben.
En begrijp me goed, ik wil niet klagen. En ik realiseer me donders goed dat ik het geluk heb dat het niet voor altijd is...dus het voelt dubbel, maar het is er wel en het stemt tot nadenken. Ik gun niemand het virus, maar ik zie wel meerdere kanten.

Bij de meerdere kanten hoort natuurlijk ook het positieve. Ik zie de acties met kaarten en brieven sturen, met straatapps en telefooncirkels die ontstaan waarbij extra aandacht is voor mensen die alleen zijn thuis of in verpleeg- of bejaardenhuizen wonen. Alle bloemen hier in de bollenstreek langs de straat omdat ze niet nodig zijn bij 't corso, en in verpleeg- en andere huizen worden gebracht. Alle gesprekken die het oplevert, thuis , op straat (met gepaste afstand) en online. Ik probeer zelf iedere dag naar buiten te gaan, genieten van dat de lente zich nergens wat van aantrekt en wel gewoon doorgaat. Bollenvelden weer in bloei staan. Bij ons in de familie is de groene waas belangrijk, en ook nu, ondanks alles, is die er gewoon weer pap! Het komt vast goed!
En ik hoop, maar denk dat zeker wel, dat alles wat door deze crisis teweeg wordt gebracht, deze trend, een trend is die blijvend blijkt te worden. Een soort keerpunt, als je wilt. Ik heb daar wel vertrouwen in.
Dat, als het ergens gaat over sociale afstand, mensen zeggen, nee, geen sociale afstand. Fysieke afstand, en sociale gebondenheid. Voor elkaar, met elkaar.

Ergens deze week, tijdens een journaaluitzending, moest ik ineens denken aan later. Aan dat onze kleinkinderen op school les krijgen over deze crisis. Dat ze horen dat die verdriet bracht, en narigheid, maar ook heel veel mooie dingen oplevert. Dat ze vervolgens bij ons komen en vragen of dat echt zo was, klopt dat echt? En dat wij dan zeggen, ja dat klopt! Dat waren zwaren tijden, maar dat lukte wel, en daar waren wij wel mooi bij!

En dan was dit nog maar één van de dingen in mijn hoofd... ;-)