Corona-lente

“Voordat je het weet is het weer lente” , zei mijn zus in november, toen ik begon met de chemo. “Dan voel je je vast al een heel stuk beter. Als het weer lente is dan is het klaar, kun je weer lekker naar buiten en ziet het er allemaal al anders uit.” Zij houdt niet zo van de herfst en winter. Ik ook niet trouwens. Herfst en winter hebben zeker gezellige kanten, allemaal binnen en lekker tutten, maar zijn ook nat en donker. Koud. Brr. Zit in onze genen…

En nu is het lente. Heerlijk lichter, eindelijk beetje mooi weer. En ik voel me langzaam beter. Ben nog lang niet waar ik wezen wil, en heb ook nog zeker prutdagen, maar voel me wel langzaam beter. En wil dus opbouwen. Lekker naar buiten. Vriendinnen langs, of in ieder geval vriendinnen hier langs. Schrijfcursus gaan starten. Yoga weer oppakken. Vrijwilligerswerk uit gaan zoeken en doen… Plannen genoeg, reëel misschien voorlopig nog niet maar dat maakt niet uit, het borrelt weer.

En toen kwam corona. Die had gelukkig geen invloed op de natuur, de lente kwam gewoon. Het is steeds langer licht, het zonnetje schijnt, alles zit in de knop en staat op punt van openbarsten. Dat gaat gelukkig allemaal door. En is genieten. En dat is ook van binnen, of vanuit de achtertuin genieten. Gelukkig.
Maar corona heeft wel invloed op een heleboel andere dingen en ook op mij. En ik zit mezelf een beetje in de weg vandaag en wil dus heel even spuien…

Want dit is mijn vijfde quarantaine maand en ik merk dat ik er soms wel kriebelig van word. Wèèr thuis….
Maar deze quarantaine is toch een beetje anders dan die die ik al had. De afgelopen maanden was de quarantaine vooral omdat ik het zelf niet anders kon. Ik voelde me vaak belabberd en was door de chemo zo bezig met mijn lijf dat ik er ook niet veel bij hebben kon. Baalde ik af en toe ook van, maar ik kon ook denken dat het fijn was dat ik niets hoefde.

Nu ben ik aan het opknappen. En dat is hartstikke fijn. Maar maakt dat ik niet meer zo de behoefte heb om thuis te zitten. En dat botst soms. Ik wil naar buiten, winkels in, naar die yoga, dingen doen. Had me daar zo op verheugd en ben af en toe chagrijnig dat dat niet kan nu.
Maar nu ik dit zo schrijf , denk ik dat, als ik eerlijk ben, het eigenlijk ook wel goed is, zo’n verplichte partiële lock down. Ik moet al snel veel, van mezelf. Ook iets met genen. Maar nu niet. Ik hoef niet zoveel, want het mag toch niet.
Ik kan wel heel graag weer yoga in een groep op willen pakken, maar dat mag nog niet.
Ik kan wel heel graag weer willen winkelen, maar dat is niet slim nu. En zo nog veel meer. En niet omdat ik het niet zou kunnen, echt wel, ik wil het wel heel graag en het kriebelt soms heel erg, maar het mag gewoon nog niet. Het ligt niet aan mij… 🤗

Maar als ik eerlijk ben, er zijn toch nog wel behoorlijke grenzen aan wat ik kan. En daarom is deze partiële lock down toch goed voor mij denk ik. Want mijn energie wordt beter, absoluut. Maar is nog lang niet daar waar die was voor de behandeling startte in oktober. En toen was mijn energie al veel minder dan ik soms wilde.. Dus ik moet echt nog wel mijn rust regelmatig nemen. En een minder goede nacht is onherroepelijk een minder goede dag.

De regels van nu zorgen er daarnaast ook voor dat Hans heel veel vanuit huis werkt. En gelukkig zo nog best veel werk heeft. Maar het feit dat hij thuis is geeft mij ook wel de ruimte om te zeggen als het even niet gaat, “ah schat wil jij voor mij….” en vul maar in. En dat doetie dan. En dat is lekker. Heel erg lekker. Want ik denk, als ik eerlijk ben, dat dat mij nu meer ruimte geeft dan ik anders zou hebben gehad en genomen om mijn energie te sparen voor de leuke dingen. Eerlijk is eerlijk.
Ruimte om met die schrijfcursus te beginnen, want dat heb ik inmiddels gedaan. Mijn eerste opdracht is ingestuurd en ik ben hartstikke benieuwd.
Ruimte om met mijn loopfiets een stuk om te gaan fietsen, samen met Hans of alleen. Wat is dàt genieten dat dat weer kan! Daarna ben ik op, maar dat is niet erg want dan hoef ik ook niets meer. En dat is eigenlijk ook wel heel erg lekker dan… Dus dank je wel schat. 😘
Eigenlijk, nu ik het zo opschrijf en er over nadenk, valt er niet zoveel te mopperen. Zal ik dan ook niet meer doen, in ieder geval vandaag niet… 😉

Ik weet niet helemaal of ik dit zo had bedacht toen ik begon met deze blog schrijven. Het is misschien daarom een beetje vage blog geworden maar ik ben het wel weer kwijt en zie het weer zoals het is. Geloof ik.

Dank voor het luisteren dus!! 🙂