Blue Monday

Het was afgelopen maandag Blue Monday, volgens zeggen de deprimerendste dag van het jaar… En, om het dan toch even een keer over Corona te hebben, dat helpt daar niet bij..

Ik las een artikel op Nu.nl, over dat ‘het wel wat met je doet’ als je zo lang binnen zit, zoals wij nu allemaal en was wel blij dat ik dat las. Want ik merk bij mezelf dat ‘het niet vanzelf gaat’ zachtgezegd. En ik weet niet zo goed waar dat aan ligt. Weet ook niet of ik daar naar op zoek moet, waardoor. Dat zit wel in me, altijd eerst op zoek naar de oorzaak want dan kan je er wat aan, of mee doen. Want afwachten, of dingen laten, daar ben ik niet zo goed in, dat was ik al meer tegen gekomen. 

Het lijkt de laatste weken of alles net ’n tikkie erger wordt dan het werkelijk is. Zo lijkt het soms, in ieder geval. Mijn wereldje wordt niet groter, in tegendeel. En dat heb ik soms wel nodig.
En ik kan het relativeren hoor, en bedenken dat, als het zonnetje weer meer schijnt, als we meer naar buiten kunnen en daar elkaar kunnen zien, dat het dan beter gaat. Dat je wereldje echt wel weer wat groter wordt.

Mijn lockdown vanwege de behandeling met de chemo kon net weer opgeheven toen Corona kwam. Een het was eigenlijk ook wel makkelijk, ik wilde van alles, maar het ‘mocht nog niet’. Het lag niet aan mij dat het niet kon, dat was de lockdown. En dat was goed denk ik nu wel, want ik wilde veel te veel, zeker in het begin..  Maar in de loop van het jaar is dat wel wat bijgetrokken en denk ik dat ik wel wat reëler ben. Langzaam maar zeker kwam ik toe aan het een plekje geven van dat mijn leven anders is, moet zijn, dan het was. Mèt Corona maatregelen, dat dan weer wel.
Ik mis de afleiding. Het niet meer werken, ook al is het online. Dat was hoe dan ook zo geweest hoor, ook zonder corona, maar ik denk dat ik dan meer afleiding had kunnen zoeken dan nu. Nu gaat het van heel veel vorig jaar en de jaren daarvoor, naar ineens wel heel weinig dit jaar. Samen thuis, daar een plekje in vinden. Dat lukt, met af en toe een struikelpartij, maar gaat goed. Hans ‘gaat naar zijn werk’ op zolder. Neemt koffie mee `s morgens en weg istie. Dat is lekker. Ik hou echt van hem, maar hoef hem niet 24 uur per dag te zien en horen, dat hebben wij nooit gehad… En voor alle duidelijkheid: dat is wederzijds hoor! 

Gisteren waren we met goede vrienden en hadden we het ook daarover. Hij is al twee jaar met pensioen, tobt ook best een beetje met zijn gezondheid, veel thuis daardoor. Zij werkt nog deels. Past op de kleinkinderen als ze vrij is. Ze hebben het goed samen, maar vertelden ook wel tegen dit soort dingen aan te lopen. Dat niet meer werken in je leven een plekje geven niet altijd gemakkelijk is. Met name hij liep daar tegen aan, logischerwijs. En dat was weer heel herkenbaar voor mij, en fijn om te horen. Mijn vader zei vroeger altijd ‘je bent pas vrij als je werkt’ , en zo voelt het ook.
En werk maakt dat je je nodig voelt. Maakt dat je contacten hebt, of ze nou leuk zijn of niet, maar je hebt ze. Maakt dat je verplicht nadenkt, over andere dingen, dat je je hoofd gebruikt. Je wilt van betekenis zijn voor anderen, wij wel in ieder geval, kwamen we allebei achter gisteren, en voor ons gevoel is dat lastiger nu, als je niet meer werkt en rommelt met je gezondheid.

We kwamen er samen achter dat we dat allebei testen af en toe, of onze hersens nog wel werken zoals ze dat deden. Kunnen we nog nadenken zoals we dat konden? Want je wereldje wordt kleiner, en dat is wennen. En dat gaat lukken, dat denk ik echt wel. Wat mij hielp is dat hij vertelde dat hij, twee jaar na pensionering, nu wel een beetje voelde dat hij daar was, dat hij dat kon accepteren, maar nog altijd wel ns lastig vond. Dat delen, dat was fijn om even te doen. Als ik dat kan, dan kom ik er wel, maak ik me minder bezorgd dat ik ‘raar ben’. Want dan realiseer ik me ook weer dat het bij mij wel ‘anders’ is dan bij de meesten, omdat ik nou eenmaal nog niet de pensioengerechtigde leeftijd heb, en een lijf dat lang niet wil wat ik zou willen soms. Maar dat het niet iets heel raars is. Dan denk ik zelfs ook dat ik misschien wel een voorsprong heb op al die gevoelens. Ik heb ze nu, waar anderen ze wellicht nog krijgen op hun 65ste…  Ook wel weer lekker, ik kan straks iedereen helpen, dan heb ik het al gehad… 

Maar voor nu helpt Corona daar niet bij. Je bent vaker alleen, je wereldje wordt hoe dan ook kleiner, en dat is niet altijd fijn of goed, maar ook niet altijd te voorkomen merk ik. Piekeren wordt meer, iets wat grijs is lijkt eerder zwart te worden, het ligt allemaal wat meer aan de oppervlakte en wordt wat sneller uitvergroot. En daar kan ik me dan ook weer zorgen over maken.

En ik realiseer me ook wel dat ik misschien makkelijk praten heb. Dat het lastig is, zachtgezegd, als je met een paar kinderen thuis zit. Die naar school moeten, die je daarbij moet helpen. Waarbij je zelf moet werken, de dingen thuis draaiend moet houden en oh ja, je hebt ook nog een wederhelft met wie je vroeger ook nog wel ‘ns leuke dingen deed. Of als je je ouders niet op kunt zoeken. En zo is er echt nog wel veel meer.
Ik kan het allemaal bedenken, en ben extra blij met hoe het bij ons kan en gaat dan. Heb respect voor onze jongens, die het met hun meiden hartstikke goed oppakken, die lockdown, en hoe ze er iets van maken met alles wat ze kunnen. Allebei nog niet heel lang aan het samenwonen, en dan meteen al dit soort dingen. Ga het maar doen!
Ik heb respect voor en ben trots op onze lieve ‘Marillion-pleegdochter’, net moeder en het toch maar allemaal zo goed doen, in deze lastige tijd. Gelukkig zijn er foto’s en de app!

En dan heb ik het nog niet over winkels, bedrijven, de zorg, noem maar op.
Ik weet het. En snap het. Maar dat neemt niet weg dat het mij ook af en toe aanvliegt.
Begrijp me goed, ik sta achter de maatregelen. Snap waarom ze zijn en hoop echt dat ze niet te vroeg worden opgeheven waardoor we in een derde golf komen. Want ik kan wel licht zien. Ook al is dat nog ver weg in dit jaar denk ik, het gaat weer beter worden, daar geloof ik heilig in.

En dat dan delen, en horen hoe anderen het ervaren, nog maar eens lezen dat je niet echt de enige bent, dat helpt. Mij in ieder geval wel. Zullen we dat gewoon blijven doen? Dan komen we er wel, zo samen.
En ook al was het dan Blue Monday, dat overleven we ook wel weer. En dan wordt het misschien zelfs nog wel iets om trots op te zijn?