Bijkomen

Het is inmiddels al weer bijna twee maanden na mijn laatste kuur, drie weken na mijn laatste blog en twee weken na de uitslag van de CT scan. En om meteen op dat laatste door te gaan: die was goed, er was niets kwaadaardigs meer op te zien. Dat betekent dat tijdens de operatie ook echt alles is verwijderd uit mijn hals. Dat betekent niet automatisch dat ik kankervrij ben, want de primaire tumor (waarvan ze toch blijven denken dat die er wel was) is eerder nooit zichtbaar geweest. Nu dus ook niet, dus echt checken kunnen we dat niet. Dat betekent dat de controles voorlopig a drie maanden zijn, met ook a drie maanden een scan.
Tot zover even het medische.

De eerste weken na mijn laatste kuur stonden vooral in het teken van niet lekker zijn. Dat is nu beter, daar komt vooruitgang in, gelukkig. Wat nu overblijft zijn de meer algemene bij-/nawerkingen. Vergeetachtigheid en slecht wat langer kunnen concentreren bijvoorbeeld. Dat kan en zal hopelijk nog wel verbeteren, het is nog 'vroeg' , wordt gezegd.
Wat er ook is, is moeheid. Een moeheid die ik nog niet kende, ik schreef daar eerder al over dus zal dat nu niet weer doen. Maar het heeft wel invloed op alles en dat is nog steeds soms heel erg wennen, en uitvinden hoe daar het best mee te dealen.
Ik heb daarnaast het gevoel dat ik eerder meer blij was, optimistischer was ook. Of dat dat gemakkelijker ging dan nu. Ik heb nu soms het gevoel dat ik te maken heb met een flinke dip, na de behandeling, waar ik niet altijd iets aan kan doen..
Ik kan er wel (iets :-) ) beter mee dealen dan eerder, gelukkig. Ik weet wat helpt, goed uitrusten is een hoofdpunt daarin. En inmiddels weet ik ook dat sommige dagen gewoon zo moeten zijn. Daar kan ik dan niet zoveel aan veranderen, vaak voel ik het al bij het wakker worden. Dat zijn dagen dat ik om alles huilen kan, dat meestal dus ook doe... ;-)

Want na zo'n dag, of soms twee van die dagen, komen er ook wel weer andere, betere. Dagen dat het lichter is, dat het goed voelt en ik blij ben met wat ik al wel kan. Een soort 'Oei ik groei' fase die je dan doorlopen hebt. Of misschien toch gewoon verwerken van alles wat gebeurd is?

Maar zo kom ik er achter dat dat best lastig is en ik mezelf daar soms behoorlijk bij in de weg kan zitten. Ik ben toch wel iemand van de praktische oplossingen, en zo was het ook de afgelopen maanden. Diagnose, plan, opereren, chemo, alles achter elkaar vanaf half september. Allemaal actie, dingen die ik kan doen om beter te worden. Daar kan ik wat mee.

En nu is daar niks meer van, is dat klaar. Nou ja, klaar... ;-) Reflectie, verwerken, accepteren, de tijd nemen. Geduld hebben. En die dingen kan ik best wel, denk ik, maar vooral voor anderen. Daar heb ik anderen vaak mee op weg geholpen, privé en op mijn werk. Maar voor mezelf is dat toch even anders, kom ik nu achter. En ik vind dat ergens ook niet eerlijk, merk ik. Verdorie, heb ik heel die behandeling gehad en doorstaan en dan nu nog dit. Terwijl je denkt klaar te zijn. Ik vind dit echt zwaarder dan de behandeling op zich.

En dan zeggen vriendinnen, die het weten kunnen, dat dat klopt, en blijft. Minder wordt. Beter behapbaar wordt. Maar wel blijft. Maar ook dat het me gaat lukken. Dat het me al lukt want kijk eens wat ik al wel allemaal doe deze weken, pas twee maanden na....En dat is ook zo, dat zie ik zelf ook wel gelukkig. Maar gemakkelijk vind ik het niet...

Wat me bijvoorbeeld gelukt is is vorige week een weekje op Terschelling zijn. Samen met Hans, een onverwacht kado van iemand die we al een hele tijd kennen. Aanvankelijk als vriendin van een zusje van Hans. Het een en ander samen meegemaakt, en zo leerden we elkaar beter kennen. Een gezamenlijke liefde hebben: Terschelling. En zij vond dat we een begin moesten maken met bijkomen, en toen kwam dit uit haar mouw.
En zo zaten we vorige week op de boot, en zagen de Brandaris weer dichterbij komen. Gingen naar de Walvis, zagen daar de zon ondergaan. Met de loopfiets en Hans op de fiets naar de Waddendijk, door de bagger terug. Winkelen in de rolstoel in West. Op de loopfiets een stuk de duinen in. En tussendoor kwamen we bij in een heerlijk huisje. Oh ja, en dan ook nog twee dagen voor de reis, heen en terug...
En voor iedereen die nu denkt zoooo, dan heb je veel gedaan: je hebt gelijk. Dat is ook zo.

En zo kwam ik op deze blog, want we waren zaterdag thuis. Best moe was ik. Maar daarom zou zondag mijn bijkomdag zijn, had ik bedacht. En dan een nieuwe week in, waarin de schilder ook weer komt hier, om de reparaties aan het plafond af te maken die de stukadoor voor de vakantie al gemaakt had.
Maar daar was mijn lijf het niet mee eens. Alleen de zondag bijkomdag? Daar was 't het niet een beetje mee oneens, maar echt helemaal mee oneens. En dus had ik gisteren zo'n tranendag, waar ik over schreef. En niet een beetje, maar dat doe ik dan ook goed... ;-)

Maar dan zijn daar die vriendinnen, die zeggen ja mag Marloes, en dat herkennen we, dat voelt ook zo. Maar denk ook aan wat je gedaan hebt, en hoe je daarvan genoten hebt. Dat je te weinig gerust hebt, dat het andere en meer energie is, weg zijn, en uit je dagelijkse ding. Maar dat het ook zoveel oplevert. Dat je genoten hebt. En dat kost dan daarna een aantal dagen niks kunnen en dus niks doen. Het zij zo...
Daar is Hans, die zegt, als ik dat noem, ja, natuurlijk is dat zo, maak je je daar zo druk over? Dat hoeft niet toch? Ga lekker liggen!

En dat, samen met dat dan ook doen, maakt dat het weer wat rustiger wordt in mijn hoofd. Dat het weer beter lukt te gaan zitten, liggen en ontspannen. En dus ga ik onderduiken bij vrienden als de schilder hier is, en hopen dat het gauw eind van de week is. Dat ik weer lekker kan rommelen (nee, niet te veel!!) en mijn spulletjes die nu in dozen zitten om ruimte te maken voor de klussers weer een plekje kan geven.

En als ik dan zo lig te rusten, alles door mijn hoofd te laten gaan, denk ik, hee, een blog, dat is ook al weer even geleden. Dus bij deze. Zo helpen jullie me ook weer een stukje verder... ;-) Waarvoor dank!