Spijt
Dat wilde ik nooit meer hebben: spijt van dingen die ik niet heb gedaan.
Voor de tweede keer kanker om mijn oren krijgen stond niet op die to-dolijst. Maar hier zijn we dan toch.
En wat spijt me dat. Het maakt niet uit dat ik er niets aan kan doen. Dat het niet komt door iets wat ik heb gedaan of nagelaten. Dat het weer domme pech is.
Ik voel het zo intens. Het spijt me zo.
Op de eerste plaats voor mijn gezin, mijn mooie kinderen en mijn rots in de branding, Meneer Tietverdriet.
Voor mijn familie, mijn schoonfamilie en mijn vrienden.
Het spijt me zo vreselijk dat jullie opnieuw door deze hel moeten, mét mij, door mij.
Ik ben niet eens bang. Niet voor mezelf in ieder geval. Ik ben wel bang voor wat het doet met de mensen die ik liefheb.
Ik ben verdrietig en boos en zo vreselijk teleurgesteld in mijn lichaam, dat het maar niet kan laten zich als een kankerfabriek te gedragen.
Maar boven alles voel ik spijt.
Het spijt me ook voor mij.
Ik heb alles goed gedaan. Alle hoepels waar de geneeskundigen me doorheen lieten springen, heb ik genomen.
Om te voorkomen dat zou gebeuren wat nu toch gebeurd is.
En wat moet ik daarmee?
Ik kan er nergens over klagen. Of iemand verantwoordelijk houden.
Sorry zeggen tegen iedereen die hierdoor geraakt wordt? Dat dekt de lading niet.
Beloven dat ik het nooit weer zal doen? Dat kan ik ook niet.
Net zomin als beloven dat ik het ook deze keer weer kan navertellen.
Het enige wat in me opkomt, is: het spijt me. Zo oneindig veel.
❣️
21 reacties
Tranen, helaas niet langs mijn benen.
Trots op jou schrijverschap ✍🏻
💚
Dikke knuffel.🍀❤️
Kan me zo goed voorstellen dat het je spijt voor je omgeving, weer met/door jou door diezelfde hel. Onthoud vooral dat kanker iets is dat je overkomt, buiten jouw schuld.
Door een stom toeval werd mijn borstkanker ontdekt en ik zeg nog steeds dat ik zo blij ben dat mijn man deze ellende niet hoeft mee te maken. Binnen de (schoon)familie zijn twee mensen echt van alles op de hoogte en twee in grote lijnen. Alles ter voorkoming van eigen interpretaties die de plank geheel misslaan en geregelde telefoontjes onder het mom van belangstelling. Ik weiger in het hoekje patiënt en nu gaat ze snel dood te worden gestopt. Natuurlijk, de hoofdprijs van de loterij was leuker geweest, maar helaas heb ik die niet getrokken. Eerder zagen buitenstaanders niets, nu wel want als ik naar buiten ga heb ik een mutsje op. Sommigen kijken alleen en zullen er vast iets van vinden, anderen vragen en krijgen dan een beknopt antwoord waarbij ik vooral aangeef dat het goed gaat, zelfs als dat niet zo is.
Natuurlijk heb ik mindere dagen en is mijn wereldje wat beperkt maar binnen de regels is veel mogelijk. Ik ga, zolang dat kan, nog 2x p/wk naar de sportschool om, zonder mutsje, mijn aangepaste beweegprogramma te doen. Dat ik daarna thuis uitgevloerd in mijn stoel zit, merkt immers niemand. Ook doe ik leuke dingen als gezellig met een vriendin koffie en een wandelingetje door de Hortus of alleen naar de matineevoorstelling in de bioscoop, met mooi weer een rondje markt en dan meteen wat boodschapjes meenemen. Dat ik dan de volgende dag niets nut ben neem ik op de koop toe. Ik leer mijn activiteiten te doseren ook al lukt dat niet altijd even goed.
Ja, ook ik ben verdrietig dat mijn lijf me zo in de steek heeft gelaten. Maar met boos worden heb ik alleen mezelf. Boosheid kost veel energie en die energie kan beter worden benut om zo prettig mogelijk door te leven.
Ik stuur je een dikke knuffel en wens je heel veel sterkte en geduld.
Sterkte joh!
Idd, je omgeving....dat vind ik ook t meest lastige...
Wat is dit herkenbaar 😢. Ik zit net als jij voor de tweede keer in deze vreselijke achtbaan. Je voelt je schuldig, zonder schuld te hebben. Iedereen heeft je zo goed door die eerste keer heen geholpen en het doet pijn dat je ze dit nog een keer aandoet.
Heel veel sterkte❤️
Hoi,het hele gebeuren zo herkenbaar.Ik heb nu voor de 3e keer kanker en word niet weer beter. Het doet zo,n pijn om te zien hoeveel verdriet je gezin heeft,de kleinkinderen ,vrienden .En maar door knokken om hier zo lang mogelijk te blijven.Sterkte met alles liefs Ankie ❤️
Wat een vreselijk bericht....3e keer. Ik gun je nog zoveel mogelijk tijd bij en met je geliefden!
Sini.
Heel herkenbaar, dat verdriet voor/om je geliefden. Voor mijzelf is het feit dat ik dood ga (word niet meer beter) minder erg dan voor hen. Tenminste, zo voelt het. Voor mij houdt het straks op, voor hen blijft het doorgaan.
Het is zó verdrietig, maar niet onze schuld, wat een heel klein beetje helpt. Soms.
Liefs! Sybelle
Sterkte....meer kan ik niet zeggen...
Precies wat jij zegt, zo voel ik het ook.
Er komt een moment dat ik mijn geliefden achter laat, het verdriet dat zij dan voelen omdat ik er niet meer ben maakt me zo verdrietig.
Dankjewel voor je woorden, ergens troost het me dat ik niet alleen ben met deze gevoelens.
Al die spijt is eigenlijk puur de liefde die ik voel voor de mensen die mij gaan missen.
Liefs, Pam
Ik wens jullie allemaal sterkte ,een lieve groet Annie
Heel herkenbaar. Ik heb zelf ook voor de 2de keer borstkanker, het is allemaal zo heftig voor iedereen om je heen. Ik heb ook sorry gezegd, ook al kan ik er niks aan doen..
Ik wens je heel veel kracht!.
Wat erg, weer in de borstenhel! Hoe lang na de 1e keer als ik vragen mag?
Ikzelf zit voor het eerst in dit traject, 2 tumoren + voorlopers van + poortwachtersklier verwijderd, mammareconstructie gehad en binnenkort bestralen. Het 2x opereren vlak achter elkaar heeft er bij mij ingehakt qua narcose. Heb een stofje dat daar sterk op reageert, dus na operatie 2 zei mijn lijf "daaaag"....bloeddruk en zuurstof kelderden omlaag, waardoor t na de 2e operatie bijna mis ging. Hel voor mn man en kinderen. Maar....I'm still here. Ws over 2 wk starten met bestralen,, weet nog niet hoe vaak. En dan hopen op "schoon", maar is dat voor altijd? T blijft een sluipmoordenaar, deze ziekte.
En dan lees ik van bij jou 2e keer, weer die "hel" in, je omgeving ook. Kwam het er bij een controle uit? Of had je symptomen?
In elk geval: sterkte!!!!
Knuffel Sini.
“Je mag verdrietig zijn, boos, teleurgesteld. Alles is begrijpelijk en toegestaan.” Dank je dat je dit zo open deelt. Het raakt me.
Ach , wat een ongelooflijke pech .
Ik kan je zeggen , dat ik vanaf '93 de melding nog 5 jaar , na de bestraling van een Oogmelanoom , het is een naar ding .
Na die 5 jaar denk je Misschien ? Ik ben Nu zo ver dat ik een oude mensen kwaal ( staar ) heb . Mijn goede oog , en Nooit verwacht , ook dat Melanoom oog is gedaan . Ik kijk al vanaf de melanoombehandeling , maar voor de 1/2 .
Spijt is zo definitief . Hou moed .,je leven gaat verder . Ik wist het niet hoelang
, en jij nu toch ook niet ?
Sterkte van Giel Klaver.
Zo herkenbaar… ik heb in 2015 een longtumor gehad, 40 bestralingen en toen” schoon” precies 5 jaar later 2021 , spierinvasieve blaaskanker met uitzaaingen in de lymfklieren (prognose nog 2 tot 3 jaar) , 4 chemokuren uit paliatieve zorg , anders niks. Voor een second opinion gegaan .. 4 chemokuren , een operatie waar blaas, baarmoeder, linkernier, een stuk schaambeen en 28 lymfklieren zijn verwijderd, na 3 maanden weer enkele aangetaste lymfklieren, 11 keer imuuntherapie en toen weer “schoon”. Nu naar alles zo’n slechte longen dat ik 24 uur per dag zuurstof nodig heb en steeds maar moe, zo moe.. maar ik ga maar door, ik zeg zelf steeds. Ik leef niet meer voor mezelf maar voor mijn man, kinderen en kleinkinderen, maar als ik zal sterven, sterf ik voor mezelf !!
De enige manier voor mij om in een gedachte te blijven , van afwachten ??
Is weten dat , iedereen "Zelfs" voordat je geboren wordt ' je eigendom ' .
Constant plaats moet maken voor elk afval wat wijzelf produceren. Anders zou die drol op je hoofd er zo vreemd uitzien .Elk DNA-tje , moet maar telkens geen fout maken . Wij kunnen er niks aan doen dat we zijn hoe we zijn . Alleen je ouders
die ook maar af moesten wachten wisten , neef en nicht ?? dat maar niet .
Ooit zal het voorspelbaar zijn . en misschien corrigeerbaar . Maar dan kom je uit in de bestsellers , van de wereld , waarin iedereen een bericht krijgt met " NU MELDEN. " organisatie , waar je huls wordt hergebruikt en je kennis , opgeslagen .
Herkenbaar.
Ook spijt het mij dat onze 3 jongens en hun gezinnen en mijn moeder weer geconfronteerd worden met kanker. Na mijn borstkanker nu weer een roallercoaster ivm prostaatkanker van mij man.
Ik wens je heel veel sterkte.
Oh wat is dit herkenbaar.
De eerste keer alles gedaan wat moest, positief blijven, dapper zijn! Alles doen wat nodig was volgens de artsen. Dan lijkt het weg te zijn. Wat een opluchting, goed weggekomen. Langzaam durf je weer mee te doen. En dan komt het terug.
En iedereen zegt lief dat jij er ook niet om gevraagd hebt. Maar dat helpt niet.
Het spijt mij ook zo. Het was het eerste gevoel dat ik had. De kinderen, mijn lieve man, mijn (schoon)familie, mijn vriendinnen.
En ik raak het gevoel maar moeilijk kwijt. Het spijt me.
Dank je wel dat je dit deelt, het is fijn om iets te herkennen bij een lotgenoot.
Ik ben blij dat je dit zegt, het is zo fijn om je te herkennen in een ander. Dat voelt iets minder alleen, althans voor mij. Daarom ben ik mijn schrijfsels gaan delen.
Veel liefs en 🍀
Lief verdrietje,
Ik zet zelf net mijn schrijfsels als blogs neer, waarin ik eigenlijk een beetje van mijzelf laat zien en een beetje 'de waarom ' de schrijfsels dienen. Ik begrijp dat jij het ook fijn vindt om te schrijven, vooral blijven doen. Het helpt je met het verwerken en je kunt het altijd nog teruglezen, je gedachten vloeien vaak weer weg.
Lfs Frennie