Hoe dan?

De laatste tijd lig ik vaak wakker. Inslapen is nogal een uitdaging op het moment. Ik wil het niet eens per se piekeren noemen, maar mijn hoofd is wel heel vol met gedachten. En die willen allemaal aandacht op het moment dat ik ga liggen om te slapen.

Soms denk ik na over hoe het toch mogelijk is dat ik uitgezaaide borstkanker heb. Ik heb toch alles gedaan om dat te voorkomen?
De vreselijke AC-kuur, double dense gedoseerd. Die rode duivel, die die bijnaam met recht draagt. Nog twaalf kuren Taxol erachteraan. De borstbesparende operatie met een schoon okselkliertoilet. En toen bleek dat er geen vrije marge was, heb ik mijn borst laten verwijderen en er via DIEP-lap mijn “Betty Boob” voor teruggekregen.
Het heeft zoveel gekost. En nu blijkt dat het allemaal niet heeft mogen baten. Ook de antihormoontherapie niet, die ik trouw vier jaar heb geslikt voor één procent meerwaarde. Ik voel me bekocht, als ik eerlijk ben.

Slapende kankercellen zijn niet gevoelig voor chemotherapie. En ze kunnen ook via het bloed reizen, niet alleen via het lymfestelsel. Er hoeft er maar eentje te ontsnappen en weer actief te worden... dat is waarschijnlijk wat er gebeurd is. En dat voelt zo kwetsbaar. Want als er eentje is gaan wandelen, dan kunnen er meer zijn. Ook al is daar nu geen aanwijzing voor, en ze hebben me bijna binnenstebuiten gekeerd om dat te onderzoeken.
Maar er is een reële kans dat er andere haarden gaan komen. En daarom noemen ze deze vorm van kanker chronisch. Met andere woorden: ik kom hier nooit meer vanaf. Er is geen “verslaan” deze keer.

En daar is het andere gedeelte van “Hoe dan?”
Hoe leef je door als je te horen hebt gekregen dat je niet meer beter wordt? Als je verteld is dat je niet behandeld wordt om te genezen, maar om je — met zoveel mogelijk kwaliteit van leven — zo lang mogelijk in de buurt te houden?
Als je weet dat ‘later’ voor jou geen optie meer is?

Ik weet het echt niet. Ik heb niet eens een bucketlist. En áls ik er eentje had, dan stond daar maar één ding op: mijn kinderen op zien groeien. En die garantie krijg ik dus niet.
De levensverwachting voor uitgezaaide borstkanker is gemiddeld zo’n vijf jaar… meer is mogelijk, als de behandeling aanslaat. En dat weet ik nu nog niet, want ik ben pas net begonnen.

Aan de andere kant: ik ben wel een eenhoorn met borstkanker in mijn galwegen. Ze weten gewoon niet hoe het zal reageren op deze plek. Het is nu niet operabel, maar dat zou het wél kunnen worden als het krimpt. En als een operatie mogelijk wordt, dan worden mijn kansen ook weer een stuk groter — mits er geen andere haarden actief worden.

Hoe dan? Stel nou dat. Indien. Mogelijk. Als.
Geen wonder dat ik niet kan slapen.

❣️

P.S. Mijn oncoloog wilde me niet helpen met mijn slaapprobleem; hij vond dat het bij mijn verwerkingsproces hoorde. Dus heb ik de huisarts om hulp gevraagd, en die was wél toeschietelijk. Gelukkig heb ik in deel 1 al geleerd dat ik zelf de regie heb hier.