IVF en daarna chemo
10 maart 2016 begon ik aan mijn IVF traject dit om eicellen en embryo's van mij en m'n vriend veilig te stellen "voor het geval dat". Ik bleek 2 Cystes te hebben in 1 van mijn eierstokken, hierdoor liep ik 2 weken vertraging op met het starten van IVF. 2 weken lang jezelf injecties geven bleef gek, ik begon met 1 per dag en na een paar dagen werden dat er 2. De dag voordat je eitjes worden "geoogst" heb je nog 1 andere injectie, die zorgt voor een ei sprong. Als je klaar bent ben je blij dat je nu voorlopig klaar bent met al die inwendige echo's, je word namelijk om de paar dagen gecheckt hoe goed of slecht je follikels (kleine blaasjes waar je eitjes inzitten) groeien.
De 24e was ik klaar en twijfelde ik of ik m'n oncoloog meteen zou bellen dat het achter de rug was en dat ik zou kunnen starten met de chemo. Omdat ik wilde weten waar ik aan toe was, qua start datum besloot ik toch maar te bellen. Ik werd dezelfde dag terug gebeld, met de mededeling dat ik de dinsdag erop zou starten. Voor bloed controle en metingen moest ik de 25e nog even langs het ziekenhuis komen. Ik hing op (ik had vriendinnen op bezoek voor een "high tea") en moest huilen, m'n vriend zat op de bank en vroeg wat ze hadden gezegd. Ik bleef maar herhalen "dinsdag, ik begin dinsdag al". Nog 1 "normaal" weekend, ik wist niet dat mijn vriend samen met 1 van mijn zussen een surprise party had geregeld op zaterdag. Dat was nog een fijne verrassing zo voor alle ellende.
Ik had 6 chemo sessies (1 sessie elke 3 weken), dinsdag 29 maart 2016 was mijn eerste. TAC, bestaande uit 3 soorten chemo (1 was neon oranje en de andere 2 gewoon doorzichtig), 1 zakje zout oplossing en 1 zakje anti misselijkheid. Plus natuurlijk Dexametason pillen en Emend, ook tegen de misselijkheid en eventuele ontstekingen. De 1e "sessie" ging ik met mijn vriend, t was spannend. Melden bij de balie en dan een bed toegewezen krijgen. Maximaal 4 mensen op 1 kamer, met allemaal verschillende soorten diagnoses. Bij alle 6 de sessies was ik de jongste in de kamer, hoe vaak je dat wel niet hoorde "je bent nog zo jong". Ik wilde heel graag weten waar ik me op moest voorbereiden, zocht veel informatie op internet maar wist realistisch te blijven. Het kan werkelijk alle kanten op gaan. Voordat je chemo krijgt, heb je nog een gesprek over de "mogelijke bijwerkingen". 1 groot boekwerk, ze adviseren je om het niet door te lezen omdat het je misschien bang gaat maken. Dus ik heb het gelezen, ik wil graag alle informatie in m'n hoofd stampen voordat ik überhaupt in een behandeling stap. Ik was niet zozeer bang, het was gewoon spannend.
Er werd me verteld dat de 1e 2 sessies iets langer zouden gaan duren ivm mogelijke reacties, eventueel allergieën. We ( mijn vriend en ik) namen een tablet mee en oordopjes en gingen "Netflixen", maar na 2/3 uurtjes verveelden we ons. Hoelang zou het nog duren, ik denk dat het ongeveer 4/5 uren waren die 1e keer. Halverwege voelde ik mezelf duffer worden en ik had een rode gloed op m'n gezicht. Toen ik thuis kwam voelde ik me nog wel redelijk, de volgende dag begon ik het te voelen. Droge mond, zin in van alles qua eten maar m'n smaak was al anders. Energie level 0, ik was net een zak aardappelen. Maar als ik at was ik 5 minuten lang een stuiterbal om vervolgens weer levenloos op de bank te hangen of in bed te liggen, mijn vriend heeft me een paar keer moeten helpen om op te kunnen staan. Ook kwam op de 2e dag m'n "prik vrouwtje" om een injectie te geven zodat mijn witte bloedlichaampjes sneller aangevuld zouden worden. Ik ontving nog veel visite die eerste chemo week, omdat dat allemaal nog ging. Op zaterdag kon ik weer naar buiten, ik zeg "kon" omdat het eerder fysiek niet mogelijk was. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik was dat ik de voordeur uitliep, iets waar je normaal helemaal niet bij stil staat. Dat was elke chemo een soort mini overwinning. Mijn streven was alle chemo weken, als ik naar buiten kan loop ik naar m'n werk (10 minuten lopen), rust ik daar even uit en dan weer naar huis. Altijd in gezelschap van m'n vriend of iemand anders.
M'n oncoloog had me verteld dat mijn haar met deze soort chemo sowieso zou uitvallen, en dat dit 2 of 3 weken na mijn 1e chemo al zou gebeuren. En exact 2 weken na mijn 1e chemo, op dinsdag zat ik thuis op de bank. Mijn vriend was voor het eerst weer naar zijn werk, en mijn zussen waren net op weg naar huis, ik haalde m'n hand door m'n haar. Mijn mooie brandweer rode haar (had ik de vrijdag ervoor nog even laten doen), als een soort "afscheid kapsel". En daar lag het, op m'n handpalm. Ik deed heel stoer erover maar toen het gebeurde moest ik wel huilen. Ik appte m'n vriend "het is begonnen" met een foto van m'n hand met haar erin, en ook naar m'n zussen. we hebben een "zussen app" op whatsap, dus ik hoefde het maar 1x te sturen. Mijn zussen zijn daarna nog terug gekomen en m'n vriend belde me op, hij baalde dat hij er niet was met zo'n ingrijpende gebeurtenis. We hadden van te voren al afgesproken, dat hij het eraf mocht scheren zodra het "tijd" was. Hij heeft het er 2 dagen later, op donderdag afgeschoren. Ik was bang voor de "kanker look" maar het viel me eigenlijk wel mee. Mensen hebben me vaak gezegd, dat als ze niet wisten dat ik ziek was ze dachten dat ik het gewoon zomaar had gedaan. "het staat je wel" "je kunt het best hebben", opmerkingen waar je eigenlijk niet veel aan had maar toch gaf het je een minder "kut" gevoel.
Na m'n 1e chemo dacht ik te weten hoe de 2e zou gaan, niets was minder waar. De 2e was namelijk een zwart gat, een soort mini depressie. Zo duister waren mijn gedachtes nooit en ik vond het zwaar. Ik heb toen besloten een oncologisch psycholoog in te schakelen, die zag ik 1x in de week of om de 2 weken. Mijn eetlust veranderde ook, ik had zin in specifieke dingen en komkommer was m'n beste vriend. Nat en mild van smaak, perfect voor m'n droge mond. Ik denk dat ik niet super veel bijwerkingen had, droge huid, droge mond, vieze smaak in m'n mond, last van m'n buik, maagzuur en vanaf chemo 3 opvliegers.
Want de 1e 2 chemo's werd ik nog ongesteld, vanaf de 3e niet meer. S'nachts (minstens) 5x wakker worden van de warmte, ik sliep super slecht. Soms was ik jaloers op m'n vriend, die zo makkelijk inslaap viel en niet wakker werd gedurende de nacht.
Ik had ook een Picc-lijn gekregen dat is een "infuus hulpje" (zo noem ik het zelf) dat plaatsen ze in je arm zodat je niet elke x opnieuw geprikt hoeft te worden voor bloed prikken of chemo's of andere dingen waarvoor je geprikt moet worden. Ik vond het handig en ook onhandig, elke week behalve chemo week kwam er dan iemand thuis om m door te spoelen.
Na m'n 3e chemo had ik ook een tussentijdse MRI, om te kijken of het aansloeg. Met hormoon gevoelige tumoren, komt het vrij weinig voor dat tumoren helemaal verdwijnen. Mijn 2 tumoren waren iets gekrompen, genoeg om de behandeling voort te zetten. Ik had deze periode trouwens minder zin/behoefte aan visite tijdens de "chemo weken", ik lag veel in bed en op de bank. Mijn vriend was elke keer 4 dagen thuis om me te helpen als het nodig was. Ik weet nog dat mensen veel zeiden "oh dan kun je lekker netflixen" maar vaak ging dat niet omdat ik me niet kon focussen, ik sliep ook veel omdat ik nergens kracht voor had.
chemo 4, 5 en 6 waren bijna identiek, moe, misselijk, buikpijn, droge mond, vieze smaak. Al had ik bij elke chemo het gevoel dat ik er niet nog 1 aan zou kunnen en willen. De 6e en laatste chemo leek me zo zwaar dat ik met m'n oncoloog had besproken dat we een lagere dosis chemo zouden doen 80% ipv 100%. Ik liet weten dat ik hem eigenlijk helemaal niet meer wilde maar stemde ermee in om voor de 80% dosis te gaan.
Eindelijk was ik klaar, mensen deden meteen alsof met chemo "alles" voorbij was. Ik had nog een lange weg te gaan.
Soms frustreerde me dat, mensen hebben een associatie met dood en chemo als ze t woord kanker horen. Ik kreeg ook een keer de vraag "is het goedaardig" nadat ik vertelde dat ik borstkanker had. Ik heb vaak perplex gestaan van mensen hun onwetendheid maar daar kunnen zij natuurlijk ook niks aan doen.
Volgende keer weer een verhaaltje, al merk ik dat het elke keer een heel boekwerk word als ik eenmaal begin te typen.
De 24e was ik klaar en twijfelde ik of ik m'n oncoloog meteen zou bellen dat het achter de rug was en dat ik zou kunnen starten met de chemo. Omdat ik wilde weten waar ik aan toe was, qua start datum besloot ik toch maar te bellen. Ik werd dezelfde dag terug gebeld, met de mededeling dat ik de dinsdag erop zou starten. Voor bloed controle en metingen moest ik de 25e nog even langs het ziekenhuis komen. Ik hing op (ik had vriendinnen op bezoek voor een "high tea") en moest huilen, m'n vriend zat op de bank en vroeg wat ze hadden gezegd. Ik bleef maar herhalen "dinsdag, ik begin dinsdag al". Nog 1 "normaal" weekend, ik wist niet dat mijn vriend samen met 1 van mijn zussen een surprise party had geregeld op zaterdag. Dat was nog een fijne verrassing zo voor alle ellende.
Ik had 6 chemo sessies (1 sessie elke 3 weken), dinsdag 29 maart 2016 was mijn eerste. TAC, bestaande uit 3 soorten chemo (1 was neon oranje en de andere 2 gewoon doorzichtig), 1 zakje zout oplossing en 1 zakje anti misselijkheid. Plus natuurlijk Dexametason pillen en Emend, ook tegen de misselijkheid en eventuele ontstekingen. De 1e "sessie" ging ik met mijn vriend, t was spannend. Melden bij de balie en dan een bed toegewezen krijgen. Maximaal 4 mensen op 1 kamer, met allemaal verschillende soorten diagnoses. Bij alle 6 de sessies was ik de jongste in de kamer, hoe vaak je dat wel niet hoorde "je bent nog zo jong". Ik wilde heel graag weten waar ik me op moest voorbereiden, zocht veel informatie op internet maar wist realistisch te blijven. Het kan werkelijk alle kanten op gaan. Voordat je chemo krijgt, heb je nog een gesprek over de "mogelijke bijwerkingen". 1 groot boekwerk, ze adviseren je om het niet door te lezen omdat het je misschien bang gaat maken. Dus ik heb het gelezen, ik wil graag alle informatie in m'n hoofd stampen voordat ik überhaupt in een behandeling stap. Ik was niet zozeer bang, het was gewoon spannend.
Er werd me verteld dat de 1e 2 sessies iets langer zouden gaan duren ivm mogelijke reacties, eventueel allergieën. We ( mijn vriend en ik) namen een tablet mee en oordopjes en gingen "Netflixen", maar na 2/3 uurtjes verveelden we ons. Hoelang zou het nog duren, ik denk dat het ongeveer 4/5 uren waren die 1e keer. Halverwege voelde ik mezelf duffer worden en ik had een rode gloed op m'n gezicht. Toen ik thuis kwam voelde ik me nog wel redelijk, de volgende dag begon ik het te voelen. Droge mond, zin in van alles qua eten maar m'n smaak was al anders. Energie level 0, ik was net een zak aardappelen. Maar als ik at was ik 5 minuten lang een stuiterbal om vervolgens weer levenloos op de bank te hangen of in bed te liggen, mijn vriend heeft me een paar keer moeten helpen om op te kunnen staan. Ook kwam op de 2e dag m'n "prik vrouwtje" om een injectie te geven zodat mijn witte bloedlichaampjes sneller aangevuld zouden worden. Ik ontving nog veel visite die eerste chemo week, omdat dat allemaal nog ging. Op zaterdag kon ik weer naar buiten, ik zeg "kon" omdat het eerder fysiek niet mogelijk was. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik was dat ik de voordeur uitliep, iets waar je normaal helemaal niet bij stil staat. Dat was elke chemo een soort mini overwinning. Mijn streven was alle chemo weken, als ik naar buiten kan loop ik naar m'n werk (10 minuten lopen), rust ik daar even uit en dan weer naar huis. Altijd in gezelschap van m'n vriend of iemand anders.
M'n oncoloog had me verteld dat mijn haar met deze soort chemo sowieso zou uitvallen, en dat dit 2 of 3 weken na mijn 1e chemo al zou gebeuren. En exact 2 weken na mijn 1e chemo, op dinsdag zat ik thuis op de bank. Mijn vriend was voor het eerst weer naar zijn werk, en mijn zussen waren net op weg naar huis, ik haalde m'n hand door m'n haar. Mijn mooie brandweer rode haar (had ik de vrijdag ervoor nog even laten doen), als een soort "afscheid kapsel". En daar lag het, op m'n handpalm. Ik deed heel stoer erover maar toen het gebeurde moest ik wel huilen. Ik appte m'n vriend "het is begonnen" met een foto van m'n hand met haar erin, en ook naar m'n zussen. we hebben een "zussen app" op whatsap, dus ik hoefde het maar 1x te sturen. Mijn zussen zijn daarna nog terug gekomen en m'n vriend belde me op, hij baalde dat hij er niet was met zo'n ingrijpende gebeurtenis. We hadden van te voren al afgesproken, dat hij het eraf mocht scheren zodra het "tijd" was. Hij heeft het er 2 dagen later, op donderdag afgeschoren. Ik was bang voor de "kanker look" maar het viel me eigenlijk wel mee. Mensen hebben me vaak gezegd, dat als ze niet wisten dat ik ziek was ze dachten dat ik het gewoon zomaar had gedaan. "het staat je wel" "je kunt het best hebben", opmerkingen waar je eigenlijk niet veel aan had maar toch gaf het je een minder "kut" gevoel.
Na m'n 1e chemo dacht ik te weten hoe de 2e zou gaan, niets was minder waar. De 2e was namelijk een zwart gat, een soort mini depressie. Zo duister waren mijn gedachtes nooit en ik vond het zwaar. Ik heb toen besloten een oncologisch psycholoog in te schakelen, die zag ik 1x in de week of om de 2 weken. Mijn eetlust veranderde ook, ik had zin in specifieke dingen en komkommer was m'n beste vriend. Nat en mild van smaak, perfect voor m'n droge mond. Ik denk dat ik niet super veel bijwerkingen had, droge huid, droge mond, vieze smaak in m'n mond, last van m'n buik, maagzuur en vanaf chemo 3 opvliegers.
Want de 1e 2 chemo's werd ik nog ongesteld, vanaf de 3e niet meer. S'nachts (minstens) 5x wakker worden van de warmte, ik sliep super slecht. Soms was ik jaloers op m'n vriend, die zo makkelijk inslaap viel en niet wakker werd gedurende de nacht.
Ik had ook een Picc-lijn gekregen dat is een "infuus hulpje" (zo noem ik het zelf) dat plaatsen ze in je arm zodat je niet elke x opnieuw geprikt hoeft te worden voor bloed prikken of chemo's of andere dingen waarvoor je geprikt moet worden. Ik vond het handig en ook onhandig, elke week behalve chemo week kwam er dan iemand thuis om m door te spoelen.
Na m'n 3e chemo had ik ook een tussentijdse MRI, om te kijken of het aansloeg. Met hormoon gevoelige tumoren, komt het vrij weinig voor dat tumoren helemaal verdwijnen. Mijn 2 tumoren waren iets gekrompen, genoeg om de behandeling voort te zetten. Ik had deze periode trouwens minder zin/behoefte aan visite tijdens de "chemo weken", ik lag veel in bed en op de bank. Mijn vriend was elke keer 4 dagen thuis om me te helpen als het nodig was. Ik weet nog dat mensen veel zeiden "oh dan kun je lekker netflixen" maar vaak ging dat niet omdat ik me niet kon focussen, ik sliep ook veel omdat ik nergens kracht voor had.
chemo 4, 5 en 6 waren bijna identiek, moe, misselijk, buikpijn, droge mond, vieze smaak. Al had ik bij elke chemo het gevoel dat ik er niet nog 1 aan zou kunnen en willen. De 6e en laatste chemo leek me zo zwaar dat ik met m'n oncoloog had besproken dat we een lagere dosis chemo zouden doen 80% ipv 100%. Ik liet weten dat ik hem eigenlijk helemaal niet meer wilde maar stemde ermee in om voor de 80% dosis te gaan.
Eindelijk was ik klaar, mensen deden meteen alsof met chemo "alles" voorbij was. Ik had nog een lange weg te gaan.
Soms frustreerde me dat, mensen hebben een associatie met dood en chemo als ze t woord kanker horen. Ik kreeg ook een keer de vraag "is het goedaardig" nadat ik vertelde dat ik borstkanker had. Ik heb vaak perplex gestaan van mensen hun onwetendheid maar daar kunnen zij natuurlijk ook niks aan doen.
Volgende keer weer een verhaaltje, al merk ik dat het elke keer een heel boekwerk word als ik eenmaal begin te typen.
