Gespannen of niet? Of toch wel?

Gespannen of niet? Of toch wel?

Ik pakte mijn blauwe operatie-jasje, die klaar lag op het bed. Zo eentje die je ziet in Medisch Centrum West. Terwijl ik een beetje onhandig het probeer aan te trekken zegt Katy ineens "Nee, niet zo, hij moet andersom." Geen idee, ik ben nog nooit eerder geopereerd en deed het jasje aan zoals je een overhemd aantrekt. Ik vond het als zo weid zitten 😂

Ik doe het jasje achterstevoren aan en Monus maakt hem dicht. Dan is het tijd voor een plastic armbandje met mijn naam en andere gegevens erop, die matched met de gegevens op de rand van het voeteneind van mijn bed. 

Katy geeft me alvast medicatie en nam wat bloed bij me af. En dan is het weer wachten. We grappen nog wat en maken foto's. Je moet het zo zien...zo'n jasje moet je dragen zonder iets eronder. Ik voelde me ineens een Schot. En uiteraard zijn daar foto's van gemaakt. Nee, die foto's plaats ik hier niet ;) 

De tijd gaat voorbij en dan komt iemand me halen om naar de operatiekamer te gaan. Een man komt met een elektronisch karretje aan. Hij is nu al mijn vriend. Weet je waarom? Zijn naam: Marcel.

Hij koppelt mijn bed aan het karretje vast en voor ik er erg in heb, scheuren we door de gang richting de operatiekamer. Monus er achteraan hobbelend. Ze moet aardig de pas erin hebben, want het gaat best vlot. Daar hebben ze schijnbaar geen 30 km per uur regel.
 

Aangekomen bij de OK geven we elkaar nog een kusje, word ik sterkte gewenst en dan is het niet meer te stoppen. Ik word de OK ingereden. Vamos!