Indrukwekkend!

Indrukwekkend

De operatiekamer, man wat is dat indrukwekkend! Ik ben nooit eerder geopereerd, dus heb ook nog niet eerder een operatiekamer van binnen gezien. 

Wat me opviel was de grootte van de kamer, de ontzettend professionele apparatuur die ik aan alle wanden zag en de enorm indrukwekkende lampen waar ik onder kwam te liggen. Het waren er vier met een doorsnede van - voor mijn gevoel - minimaal een meter per stuk met daarin weer allemaal spotjes of iets dergelijks. 

Ik was onder de indruk van het aantal mensen dat in de operatiekamer aanwezig was. Ze stelden zich een voor een aan me voor.
Ik was niet echt gespannen voor de operatie, maar om het ijs te breken vroeg ik voor de zekerheid even of iedereen wel uitgerust was. Het was maandagochtend vroeg en ze hadden net een weekend achter de rug. Je weet het nooit, toch? #feestjegehad?
Er heerste daardoor een ontspannen sfeer voor het begin van de operatie. 
 

Voor de laatste keer werden de checkvragen gesteld: "mag ik je geboortedatum en wat is de reden dat je hier ligt?"

Aan de wand voor me zag ik een grote digitale display waarop de tijd te zien was: 07:59:55
Toen kwam het besef pas binnen "Oké, we gaan beginnen".

De anesthesioloog kwam naast me staan of zitten (dat weet ik niet meer) en gaf uitleg over wat hij ging doen. Dat ik een kapje op kreeg en ik goed moest inademen. Ik kreeg de tip mee 'denk aan iets leuks, dan kom je ook weer leuk uit de narcose'. Heb ik gedaan ;)

Ik kreeg het kapje op en kon gaan inademen. Voor mijn gevoel was ik binnen drie teugen lucht helemaal weg. Heeeeeeerlijk! Geen idee waar ik heen ging maar dat was prima. En het team maar werken aan en in  mijn lichaam.

Het volgende moment dat ik 'wakker' werd merkte ik dat ik met mijn linkerhand over de operatieplek aan het wrijven was. Later hoorde ik van de verpleging dat ik dit al een hele tijd aan het doen was. Bleek van de pijn te zijn. 
Langzaam kwam ik uit de narcose en toen een verpleegkundige naar me toe kwam, zei ze: "Goedenmiddag, fijn dat u weer bijna terug bent". Ik was zo suf als wat, maar hoorde haar zeggen 'goedemiddag'. Ik had zoiets van "huh? Goedemiddag??? Hoe laat is het dan bij jullie?" "Het is vijf over half drie, het heeft allemaal iets langer geduurd."

In gedachten had ik toch iets anders in mijn hoofd, dat ik hier een uur of elf op de uitslaapkamer zou liggen. Maar was te suf om het allemaal te snappen op dat moment. Wel merkte ik op dat ik keelpijn had (van de buis in mijn keel) en ze vroegen of ik een ijsje wilde.  Volgens mij was het een raketje. Ik heb hem helemaal opgegeten, met stok en al. (geintje natuurlijk) 😄

Even later werd ik naar de afdeling 'kort verblijf' gereden, naar mijn kamer. Op de afdeling werd me gevraagd wat ik straks wilde eten. Omdat ik nuchter moest zijn voor de operatie, had ik al lange tijd niet gegeten, op het ijsje na.
Toen er werd gezegd dat er bami met saté was, was de keuze snel gemaakt. Ooooh heerlijk eten. Een blauwe hap. Maar..... toen het me later werd geserveerd en ik het zag én rook, wist ik meteen 'shit, dit was een verkeerde keuze'. Door de narcose was ik zo misselijk van geuren en de gedachten aan eten dat ik moest overgeven nog vóórdat ik een hap had genomen.

Gelukkig was Monus op dat moment bij me. Ook zij had al een tijd niets gegeten, dus kon zij een beetje van mijn eten nemen. Ze vond het lekker, maar was er ook snel vol van.

Ik viel steeds weg, ik was echt heel moe van de narcose.

Die avond en nacht heb ik vooral geslapen en kwam er af en toe een verpleegkundige om even mijn bloeddruk te meten, bloed af te nemen en medicatie aan me te geven. Veel meer dan dat herinner ik mij niet eens.