Zeg het maar

Ken je dat, van die dingen die ze zeggen en waar je het mee eens bent, maar die ook een soort weerstand oproepen.

‘Je hebt geluk gehad.’

Elke keer als iemand dat tegen mij zegt, beaam ik dat vol overtuiging. Stiekem vraag ik mij echter af of gezonde mensen die zoiets zeggen, dat zelf ook zouden ervaren als ze in een soortgelijke situatie zat. Of zij het als geluk zouden ervaren dat ze het werk niet kunnen doen wat ze graag doen. Of dat zij vinden dat ze geluk hebben gehad als je lichaam voelt en doet als een tachtigjarige in plaats van een eenenveertigjarige. Of dat je geluk hebt dat je uit je huis moet omdat je niet voor jezelf kunt zorgen.

Geluk hebben en voelen is namelijk niet voor iedereen weggelegd als je leven zo door elkaar wordt geschud. Zelf verbaas ik mij er nog het allermeest over dat nu mijn leven veel zwaarder is dan drie jaar geleden, dus voor de kankerdiagnose, ik mij er niet altijd ongelukkiger door voel. Terwijl ik echt niet de grootste positivo ben die er rondloopt. Elke dag is een cadeautje, dat wel. Maar op sommige dagen zou ik willen dat ik het bonnetje nog had, zodat ik kon ruilen.

‘Gelukkig ben je er nog.’

Nu niet meer, toen ik twee jaar geleden uitputtingsverschijnselen had na de chemo’s had ik je waarschijnlijk geslagen als je dat zei. (Niet hard, want ik was slapper dan een vaatdoek). Maar toen vroeg ik mij weleens af waarvoor ik het gedaan had. Je zo beroerd en moegestreden voelen kon toch niet de bedoeling zijn als je in remissie was na twaalf chemo’s? Destijds voelde ik mij niet altijd gelukkig dat ik er nog was, maar wilde dat zo graag wel weer zijn. Leven moet toch meer zijn dan ademhalen en er simpelweg zijn, dacht ik toen. Ik wilde beleven, meemaken en voelen dat ik leuk leefde. Elke keer ben ik weer opgelucht, als er stukjes leuk leven op mijn pad komen.

‘Het is vast heel zwaar voor je moeder.’

Ik vraag mij altijd af wat de gedachte is achter deze opmerking. Dat ze bewondering voor haar hebben of dat ik een last ben nu ik bij haar in huis woon? Zo heb ik dat laatste zelf wel ervaren, het is echter nog pijnlijker als mensen je daar onbedoeld (?) op gaan wijzen. Ik heb honderden keren aan mijn moeder gevraagd of ze het nog aankon en of we het anders moesten oplossen. Mijn moeder ziet het echter nog steeds als een voorrecht. Ja echt, ik ben een voorrecht. Geen kind meer hebben om voor te zorgen, dat is pas zwaar.