Lichtpuntjes

Tussen de druppels doorlopen had al geen zin meer. Het kwam inmiddels met bakken uit de lucht. Haar haar plakte in slierten als een koud en nat douchegordijn langs haar gezicht. De kou, haar te dunne broek en de foute weersvoorspelling van buienradar… (note to self: buienradarapp verwijderen) Het zal allemaal wel. Ze voelde dat haar mond in een strakke streep stond en probeerde haar lippen te bewegen, wat mislukte. Ze merkte wel vaker dat de spieren in haar gezicht de laatste maanden een eigen leven leidden. Was haar gezicht daarvoor altijd meer ontspannen geweest of was ze zich er nu gewoon steeds vaker van bewust?
De frons tussen haar wenkbrauwen, en de vouw naast haar linker wenkbrauw na het slapen, leken ook duidelijker aanwezig. ‘Zo zit mijn gezicht gewoon het lekkerst. Leeftijd, allemaal verklaarbaar’. Ze bedacht de laatste tijd voor alles wel een plausibele reden, het was gewoon zo, niks aan te doen. Ze liep met snelle passen door. Had ze haast? Ze was inmiddels tot aan haar ondergoed nat en koude handen en voeten had ze ook wel in de zomer wanneer de mussen van het dak struikelden dus wat was het punt.
Ze stond stil, keek om zich heen en hief haar gezicht op naar de hemel. Grijs en grauw, het schemerde nog net niet maar dat was ongetwijfeld binnen een paar minuten wel het geval. Ze stak haar tong uit en ving de grote druppels op. Direct keek ze spichtig om zich heen of iemand haar zag en zowaar veranderde haar streepmond in een kleine glimlach. Het zorgde voor een binnenpretje. ‘Die heb ik dan maar mooi weer te pakken vandaag’. Een grapje, een vriendelijk gedag van een voorbijganger, goedgezette koffie, de zon, alle stoplichten op groen… Lichtpuntjes.
De bijstander, geliefde, degene die niet ziek is… ze vond het vaak maar ingewikkeld. Net zoals vast velen met haar. Het betrof háár toch niet? Ondanks het credo ‘kanker beleef je samen’ of hoe zeg je dat ook alweer. De plotselinge stemmingswisselingen, het ongeduld, slecht slapen en gepieker… Identiek als als de overgang dacht ze. Dezelfde klachten behorende bij twee verschillende aandoeningen, het paste precies bij haar, lekker efficiënt.
Ze schudde de druppels van zich af voordat ze de achterdeur opende. Heerlijke geuren trokken haar natte neus in. Van achter het kookeiland zag ze een blije lach en klonk er een warm ‘Ha lieverd, trek gauw je natte spul uit, we kunnen zo aan tafel’.
Lichtpuntjes.
1 reactie
Soms weet je niet meer wat oorzaak is en wat gevolg. Geniet overdreven van je lichtpuntjes dan worden het er vanzelf meer.