Aan de zijlijn

Mijn eerste schrijfsel hier. 

Zo, en daarmee meteen mijn eerste zin. Dit schiet mooi op :-) Geen idee of het een eerste schrijfsel is van velen of dat het hierbij blijft. 

Roezemoezig… een woord wat ik eigenlijk niet echt kende. Nou ja, in ieder geval nog nooit eerder gebruikte. Het wil ongeveer zeggen onrustig, roerig en wat ik wel een mooie vond; onordelijk. In ons leven is er de laatste paar maanden inderdaad aardig wat onordelijkheid waar normaliter structuur en relatieve rust de boventoon voeren.

Ik koekeloer hier geregeld even rond en word dan ook geregeld geraakt door de vele mooie, ontroerende maar ook aangrijpende verhalen. Verhalen die mijn bloed sneller doet stromen, soms omdat ze werkelijk prachtig zijn geschreven, soms omdat ik bijna van mijn stoel val van verbazing of verontwaardiging of complete vervangende moedeloosheid. 

Ik ben maar een passant. Een wandelaar die kuierend de verhalen in zich opneemt, zich verplaatst in situaties, emoties tot zich neemt en ze, om het behapbaar te houden, weer verder wandelt en al dan niet de heftigheid van zich afspoelt in het beekje dat ze hink-stap-sprong oversteekt. Soms trap ik stevig door op de fiets en waaien flarden van verhalen langs mijn hoofd. Wanneer in die flarden zinnen eruit springen en woorden me raken, minder ik vaart of knijp ik ferm de handrem in. 

Langs de zijlijn staan voelt vreemd. Stom vooral. Hoewel ik overal bij ben en we dit ‘ samen doen’  vind ik het soms maar lastig. Soms denk ik dat het misschien makkelijker zou zijn wanneer ik zelf ziek zou zijn. Ik weet niet of dit herkenbaar is of dat je me nu compleet voor gek verklaart maar 9 van de 10 keer weet ik gewoon niet zo goed hoe ik me moet voelen. Op de vraag hoe het met míj gaat zeg ik dus meestal maar ‘wel goed hoor’. 

Ineens staat je wereld op z’n kop en overheerst er angst en onzekerheid. Alle afspraken (wat zijn het er veel?!) en verschillende gesprekken met artsen en aanverwanten bieden duidelijkheid en soms levert het alleen maar meer vragen op. Voor, achter en vooral naast mijn lieve meneer blijven staan, naar hem luisteren al heb ik zo vaak geen antwoorden of wijze raad. Ik heb geen flauw idee hoe dit allemaal moet of hoe ik me überhaupt zou moeten voelen. We zullen er gaandeweg achter moeten komen en aan het eind van deze malle rit (ik besef hoe naïef dit wellicht klinkt, noem het dan maar hoopvol) maken we de balans op, al dan niet tevreden of met een hoog opgetrokken wenkbrauw.

Dit platform, bij mijn ouders bestond het wellicht nog niet, in ieder geval had ik er geen weet van, maakt dat ik, soms op mijn dooie gemak, soms wat doelgerichter, kennis opdoe en door de ervaringen van jullie heen wandel, hink-stap-springend of op de fiets, met de verhalen wapperend door mijn haar.