Nee hè, niet weer!

Afgelopen week vierde ik dat het 6 jaar geleden is dat de tumor werd verwijderd en ik met stoma verder moest. Dat gaat nu al 6 jaar hartstikke goed. Wat is er in die tijd veel gebeurd, ik zal het kort samenvatten. Na een heel hobbelig reïntegratietraject ben ik volledig afgekeurd, de vermoeidheid en concentratieproblemen waren niet verenigbaar met mijn werk. Afgelopen maand ben ik van WGA naar IVA gegaan, dat geeft rust. Afgelopen november heb ik de laatste controle gehad en dat voelt goed. Daaaag  kanker, tot nooit meer ziens! We vonden dat we wel genoeg kanker gedoe in huis hadden gehad, in 2015 Hans darmkanker, in 2019 ik endeldarmkanker. Nu is het klaar. 

Maar ja, het lot, daar ontkom je blijkbaar niet aan... Hans kreeg allerlei klachten en kwalen, in een jaar tijd werd hij 10 jaar ouder, motorisch en cognitief. We dachten iets neurologisch, Parkinson, dementie misschien. Via de huisarts komen we bij de geriater terecht, die een milde cognitieve achteruitgang constateert. Intussen is er ook bloed afgenomen en zijn de leverwaarden niet helemaal goed. Dus even een echootje laten maken. De geriater sust, is waarschijnlijk niks, komt wel eens voor dat waardes wat schommelen. Helaas, niets is minder waar, er zitten 4 uitzaaiingen in de lever. Een CT  bevestigd,  4 grote klonten, die de galwegen en de holle ader al aan het dichtdrukken zijn. Maar van een primaire tumor geen spoor... Ik voel me bijna opgelicht, hallo, ik zit in de dementietrein, niet in de kankertrein, wat nu dan weer. Schakelen is niet meer mijn sterke kant, maar uiteindelijk is er geen keuze. De zoektocht naar de primaire tumor gaat van start, want, áls het heel misschien een darmtumor type huppeldepup is, dán is er nog wat uitstel-immuuntherapie mogelijk. In alle andere gevallen, helaas, pindakaas, niets meer aan te doen, zoek je kist maar vast uit. 

Hans is rustig en nuchter, hij is 78, heeft een mooi leven gehad en hij voelt zich nog best goed. Ook al is hij intussen zo'n 8 kilo kwijt, slaapt hij halve dagen en haalt zijn lichaamstemperatuur de 36 graden niet meer, hij heeft geen pijn. Niks te zeuren dus. 

Terwijl ik dit typ wordt de leverpunctie uitgevoerd en hebben we weer anderhalve week wachten voor de boeg tot de uitslag.  Na een hele lange tijd afwezig te zijn geweest, merk ik toch weer behoefte te hebben aan de gemeenschap hier. Ik zal mijn status binnenkort veranderen naar partner van. Hopelijk duurt het nog even voor het "nabestaande " wordt, maar ik heb er een hard hoofd in.