Thuisloos

Ik voel me thuisloos. 

Mama is 1 december 2023 overleden. In haar eigen huis, op een ongezien moment, is ze er tussenuit gepiept. Natuurlijk is er een hele hoop aan vooraf gegaan, maar dat schrijven laat op zich wachten. Nu ben ik thuisloos. Niet zonder huis, want ik heb een lief gezin in een mooi huisje. Maar thuisloos omdat ik geen thuis heb om naar terug te gaan. Mama was mijn kern, mijn middelpunt. Degene die zich om mij bekommerde als ik me om anderen bekommerde. 

Ik heb een kindje gekregen in de tussentijd. Niet gepland, wel heel welkom. Maar wat een rollercoaster. Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad, en nog steeds, dat mama er niet was. Om het mee te maken, om zich om mij te bekommeren. Nu bekommert niemand zich om mij. Iemand die oprecht met je meeleeft zoals alleen een mama dat kan. "Heb je lekker geslapen schatje?" Of "Ze is al twee weken oud!". Het appje in de ochtend na een zware nacht met een peuter en een pasgeborene. De dikke knuffel en kus als je langs gaat. Puur begrip. 

Ik hou van mijn vader, maar hij is niet zorgzaam, eerder andersom. Daarnaast is hij het afgelopen jaar logischerwijs druk bezig met zichzelf geweest. Altijd eigenlijk al. Hij is door een diep dal gegaan, was vooral vaak boos en verdrietig en helemaal niet fijn om bij in de buurt te zijn. Zeker niet als je zwanger bent en zelf dus ook met een hoop hebt te dealen. Nu hij sinds een paar weken een hondje heeft gaat het beter. Maar toen hij laatst vroeg op welke datum mijn dochter nou ookal weer geboren is, en hij in dezelfde zin wel de geboortedatum van zijn hondje kon noemen, stak me dat. Mama zou het hebben geweten. 

Ik krijg geen appjes meer in de ochtend, geen kusjes en knuffels, niet meer de geborgenheid die alleen mijn moeder bood.

Ik ben thuisloos.