Een eenzaam clubje
Ik hoor bij een eenzaam clubje. Het clubje van dochters die hun moeder verliezen aan kanker. Het is een eenzaam clubje, want niemand maakt exact hetzelfde mee. Ik ben 30, heb een zoon van bijna 1 en verlies mijn moeder binnen afzienbare tijd aan uitgezaaide eierstokkanker.
Mensen om mij heen tonen empathie en bieden een luisterend oor. Maar begrijpen doen ze niet. En gelukkig voor hun.
Niemand in mijn omgeving snapt hoe allesomvattend het verliezen van je moeder is. Hoe het je verandert in je kern. Dat het invloed heeft op je verleden, je heden en je toekomst. Dat er jaloezie bij komt kijken. Dat je kwaad bent op die taaie oude vrouwtjes die met een rollator door het dorp heen banjeren. Dat je in tranen uitbarst als je schoonmoeder oma wordt genoemd. Dat je verdriet en angst met alles in je leven is verweven. Dat de steen in je maag er altijd is, ookal kun je liefde en plezier ervaren. Dat je tegen muren oploopt die je niet aan had zien komen.
Het is zo'n persoonlijk verhaal. Ik gun het niemand, maar wat had ik graag iemand om me heen gehad in dezelfde situatie.
7 reacties
Ik hoor ook bij dat eenzame clubje. Voor de één is het inderdaad anders dan voor de ander. Maar feit is dat het leven doorgaat en dat ook wij daar van mogen en moeten genieten, hoe moeilijk het soms ook is.
Sterkte
Liefs,
Sandra
Ik hoor ook bij dat clubje.
Was 35 toen mijn lieve moeder overleed aan die vreselijke ziekte, nu bijna 8 jaar geleden.
Het gemis blijft, maar het wordt écht beter….op een bepaald moment lukt het ook jou weer om de mooie dingen van het leven te zien en te genieten…
Je bent sterker dan je denkt, alleen jammer dat je er op zo’n rotmanier achter moet komen…
Sterkte!!
Ik hoor helaas ook bij het clubje. Mijn moeder is vorig jaar september overleden aan eierstokkanker. Zij was 67 , ik 39 .
Je beschrijft het heel goed. Ook dat het zo pijnlijk is als je schoonmoeder oma genoemd wordt. Wat erg voor jou en je lieve mama dat jullie dit moeten meemaken. Heel veel liefs Judith
Ik sta aan de andere kant van dat clubje. Met een dochter van 31 en 1 van 27. De oudste heeft een zoontje van 2,5 en 8 mnd die ik allebei geboren heb zien worden. Ik zit in stadium 4 en hoor morgen of het weer terug is. Ik zie en voel het verdriet van ze. Wij gaan er met ons drietjes "sterk" mee om maar ik wil ze nog niet achter laten. Ik wil dat mijn kleinzoontjes onthouden wie ik ben.Ik wil ze van school halen, toneelstukjes zien doen en groot zien worden. Deze ziekte gaat dat verpesten. Ook ik benijd oma's met middelbare dochters en tiener kleinkinderen. Zelf was ik 7 toen mijn moeder stierf aan een andere kankervorm en ik ben nu 62. Ik wil de oma zijn die mijn dochters niet hadden. Ook wij zijn nog niet bereid afscheid te nemen. Het is voor iedereen anders, maar ik denk dat ook jouw moeder verscheurd wordt door de gedachte en het gevoel haar jonge dochter en kleinkindje wat ze niet zal zien opgroeien te moeten achterlaten. Dat doet het meeste pijn aan deze diagnose. Ik wens jullie nog heel veel tijd samen toe , als het kan wel in kwaliteit. Veel sterkte en liefs. Linda.
Hoi, wat treurig om zo te lezen. Mijn enige zus 52 jaar is afhelopen december overleden aan eierstokkanker na een ziekbed van 2 jaar, zij laat een man na 37 jaar samen te zijn geweest achter, een zoon van 20 en een dochter van 25. Mijn nichtje liep afgelopen weken helemaal vast, zit eventjes thuis van werk, en gaat naar een praktijkondersteuner van de huisarts , dezelfde huisarts die de palliatieve sedatie thuis heeft gestart, daar heeft ze een warme band mee, ook een jonge vrouw, want ze heeft last van verstoorde rouw. Iknheb haar een boek gegeven ,"je bent jong en je rouwt wat" daar heeft ze veel steun aan. Dat is een verhaal van een jonge vrouw die haar moeder verliest binnen 8 mnd aan kanker. Ze zoekt herkenning. Ik als tante probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn, maar ik kan haar moeder niet vervangen. Rouw is vreselijk eenzaam. Maar het komt goed. Veel sterkte.
Beste MVI,
Ook jouw verlies en dat van je nichtje ( en haar broer) is treurig. Het is gewoon een rotziekte. Het is heel fijn dat zij met haar huisarts een goede band heeft. Het helpt , al is het maar een beetje. Ik heb het idd weer terug nu en heb inmiddels 2 chemokuren gehad. Waar ik best van baal, is dat er veel minder aandacht voor deze meest dodelijke gynaecologische kanker lijkt te bestaan. De overlevingscijfers zijn al heel lang nauwelijks verbeterd. Als de diagnose wordt gesteld, is het vaak al uitgezaaid en zijn je kansen aanzienlijk geslonken. Sterkte bij het verwerken van jullie verlies en vergeet niet jezelf goed in de gaten te houden . Weet je of ze een erfelijke vorm had?
Sterkte
Hoi Linkata, nee het was niet erfelijk, wel heb ik een paar maanden later zelf mijn eierstokken en eileiders laten verwijderen door dezelfde gyn want had al jaren eisprongpijn. Wel vonden ze bij mijn zus een stukje endometriose wat was aangetast. Zij had helaas de meest agressieve clearcell variant. We zullen het nooit weten. Bizarre is dat 2 jaar voor haar eigen dood haar schoonmoeder was overleden aan eierstokkanker - niet erfelijk - en mijn tante - geen bloedverwant, het ook kreeg. Die leeft nog, alleen debulking en geen chemo gekregen, die wilde ze niet van wege haar leeftijd (70) en diabetes. En daar gaat het heel goed mee, goeie controles. Dus onderzoek is zeer nodig. Soms is de erfelijke variant beter te behandelen. Het is wonderbaarlijk hoe mijn moeder, ik , haar man en haar kinderen toch het leven oppakken, mijn zus hield van het leven. Haar dood is een ramp, maar we gunden haar ook rust, heel gek. We missen haar ieder moment van de dag, dat gaat niet over. Dat had ze mooi kunnen voorzien want ze had zelf het nummer Gaat niet over van Trijntje Oosterhuis uitgekozen voor haar uitvaart. Ik wens jou het allerbeste, het is een kl@#€te ziekte