"Jij bent zó je moeder"

"Jij lijkt zó op je moeder."

Een aantal jaar geleden ben ik bij mama op dezelfde school komen werken. We vonden het allebei best spannend. Hoe ga je ineens professioneel met elkaar om? 

De eerste margedag, een dag waarop de kinderen vrij zijn en de juffen vergaderen, komen we samen in een overleg terecht. Ik nog nat achter de oren, mama een door de wol geverfde kleuterjuf. Ik herken mijn moeder niet terug. De moeder die ze voor mij is; engelengeduld, alles mag, altijd vol begrip, mijn advocaat, mijn steun en toeverlaat, onze lijm, laat een andere kant van zichzelf zien. De schooljuffrouw die van wanten weet. De vrouw die in discussie gaat als je iets zegt waar ze het niet mee eens is, en dat ook duidelijk overbrengt. Een vrouw met een scherpe tong. Een kleuterjuf in hart en nieren, iemand die opstaat voor de kinderen in moeilijke wijken op moeilijke scholen. Ik wist dat ze bestond, maar ik had haar nog nooit meegemaakt. 

"Jij lijkt zo op je moeder" 

Mama is een wolvenmoeder, ze heeft haar kroost altijd in de gaten zonder dat wij het doorhebben. Ze zit op een kleedje onder een boom. Kleppie op haar kop, stokbroodje in de ene hand, mesje in de ander. Ze smeert een broodje. Magh en Nen zijn met goedkope bandjes van de stroomversnelling af aan het gaan, Gwen en ik spelen met poppen aan de oever. Dat vind ze niet spannend, of dat lijkt zo. "Meisjes, komen jullie eeeten?" Van alle kanten komen wij aangescharreld, vrij om te gaan waar we willen maar altijd veilig in het oog. 

"Jij lijkt zo op je moeder"

De nacht van 7 op 8 december 2021. 'T kindje komt eraan. Mijn bevalling verloopt niet vlekkeloos, ik sta onder de douche in het ziekenhuis mijn weeën op te vangen. Mama is ziek, maar mist met liefde slaap om erbij te zijn. Om 2 uur 's nachts springen papa en mama in de auto zodat ze ons bij kan staan en de geboorte van een van haar grootste dromen nog een keer mee kan maken; een kleinkindje. Ze heeft zichzelf het ziekenhuis in geluld; zij laat zich niet wegsturen, ook niet in coronatijd. Ze noemt me knap en sterk, ze is trots en zegt dat ik een enorme kracht bezit, waarop ik antwoord dat ik dat niet van een vreemde heb. 

"Jij lijkt zó op je moeder."

Zomer 2019. Daan en ik zijn vanuit Frankrijk naar Spanje gereden, naar de camping waar mijn ouders al jaren komen. De camping is jaren geleden gekozen voor de vier dochters omdat er vermaak is voor kinderen en jongeren, maar ze blijven terug komen omdat ze verliefd zijn geworden op de omgeving en de fantastische vriendengroep die ze daar hebben opgebouwd. Mijn zussen en ik hebben er een sport van gemaakt onze ouders te verrassen op vakantie met onze aanwezigheid, ieder jaar komt er wel iemand op de bonnefooi overgevlogen. Deze keer waren het Daan en ik. Mijn ouders en wij zitten met vrienden aan tafel met een aperitiefje en ik snij gekscherend het onderwerp Uitvaart aan. Ik grap dat papa een wandelende Anekdote is; "weet je hoe een vos van z'n vlooien afkomt?" En dat ie ooit z'n middelvingers heeft opgestoken naar een volle tribune tijdens een internationale rolhockeywedstrijd. Maar mama, mama is geen anekdote. Mama is overal, als een laagje liefde over mijn leven en mijn karakter heen gesmeerd. Hoe vat je dat samen in een verhaal...?

" Jij lijkt zó op je moeder."

Dankjewel. Ik hoop het echt.