Verwerken
Als er iets heftigs in je leven gebeurt, ga je dat na die gebeurtenis verwerken. Of niet, daar zijn dan weer allerlei therapieën voor. Maar hoe verwerk je iets wat nog niet is afgelopen? Wat je pas echt af kunt sluiten als je dood bent?
Uitgezaaide kanker heb ik altijd en overal. Gelukkig vaak op de achtergrond waardoor ik het soms bijna vergeet, maar toch altijd ergens aanwezig. Omdat ik het soms bijna vergeet denk ik dat ik toch vrij veel verwerkt heb. Of is het verdrongen? Alle pijnlijke of pittige behandelingen, slecht nieuws gesprekken, littekens: echt last heb ik daar gelukkig niet vaak van en ik denk er niet zo vaak over na. Toch denk ik wel dat hiervan nog wat naar boven zal komen als er ooit tegen me gezegd zou worden dat ik op wonderbaarlijke wijze genezen ben.
Misschien gaat het met een levensbedreigende ziekte meer om het leren omgaan met dan dat je het echt verwerkt. Over het algemeen gaat dat bij mij best aardig: het lukt me meestal om niet te veel in angst te leven, ervoor te kiezen om er vanuit te gaan dat ik 84 word, en dat ook zo te voelen, en gewoon de dingen te doen die ik wil doen. Meestal, niet altijd natuurlijk. Ook bij mij vliegt de angst me soms aan. Vaak gaat dat samen met onderzoeken of vage pijntjes. En ook bij mij gaan gesprekken over 'later' toch vaak gepaard met de gedachte: 'zou ik er dan nog zijn?'. Maar meestal wel dus, op zo'n gedachte antwoord ik gewoon 'ja', en het helpt natuurlijk enorm dat de kanker zich al een poosje rustig houdt en ik me vrij goed voel.
Het omgaan met gaat in mijn ogen dus best prima. Of ik mijn diagnose echt heb verwerkt weet ik niet, maar het hebben van een levensbedreigende ziekte brengt continu nieuwe zaken mee die je moet incasseren en verwerken of waar je mee om moet zien te gaan. Dat gaat met vallen en opstaan.
Zo dacht ik dat ik me er wel bij neer had gelegd dat ik (voorlopig) niet meer werk, dat ik het vooral fijn vond energie over te hebben voor mijn kind en dingen te doen die ik leuk vind. Ik had zin in ons nieuwe huis, al wist ik dat dat ook veel energie zou kosten. Maar ik had ook weer best wat energie, dus dat zou wel goedkomen.
Eenmaal verhuisd voelde ik me echter helemaal niet zo blij als ik vooraf dacht. Die breakdown waar ik de vorige keer over schreef, daar kwam ik eigenlijk niet zo goed uit. Ik begreep niet goed waarom; we zaten toch eindelijk in ons mooie huis? Zeur dan niet! Blijkbaar werkt het toch niet helemaal zo. Ik voelde me een beetje eenzaam in mijn mooie nieuwe huis, wat verder nog wel behoorlijk kaal is en wat ik toch wat lastig aankleden vind met online shoppen. Ik moest mijn draai opnieuw vinden en vond dat lastig. Eigenlijk was alles gewoon k*t, ik kon het even niet anders zien. Er komen natuurlijk ook niet zoveel mensen langs door dat stomme virus en manlief werkt ook gewoon overdag. Ik miste mijn werk weer even enorm; alsof de hele wereld doordraait en ik alleen thuis zit. Mijn wereld is zo vreselijk klein geworden. Hoeveel ik ook van mijn zoontje hou, ik snak aan het einde van de dag soms naar een ander gesprek dan: 'mama, papa?, eetuh of tie'. Nu ook veel andere sociale dingen zijn weggevallen en de focus van het nieuwe huis weer even verlegd was kwam dat toch weer even naar boven. Daarnaast kwam er een vreselijke moeheid naar buiten na het klussen/verhuizen waar ik niet aan toe wilde geven, maar die er toch echt voor zorgde dat mijn hersens helemaal niet meer werkten waardoor ik ook totaal geen logisch stappenplan kon bedenken om bijvoorbeeld de huiskamer schoon te maken. Daar schaam ik me dan toch ook een beetje voor. Ik weet dat niemand het me kwalijk neemt, maar het besef dat het zover is gekomen dat ik niet eens meer kan bedenken wat ik als eerste moet opruimen en waar dat dan heen moet vind ik best pittig. Moeheid en chemobrein zorgen bij mij echt voor een error en ik ben nog niet zover dat ik dat kan accepteren.
Gelukkig is het niet altijd zo erg, als de moeheid weer wat minder is functioneer ik toch best redelijk. Vandaag lukte het toch weer om mijn energie bij elkaar te rapen en weer een verfklus op te pakken, ook nog in een volkomen logische volgorde. Tijdens het verven had ik lekker een Spotify playlist opgezet. Toen ik lekker in de verfflow zat kwam er een vrij toepasselijk nummer langs en moest ik toch weer even lachen. Breakdown weer voorbij. Tot de volgende dan.
18 reacties
Je zet me aan het denken Sandra. Is het verwerken of leren omgaan. Nu neig ik ook naar dat laatste.. mmm heerlijk nieuwe denkstof, dankje! ♥️🙏
Ja, dat vraag ik me gewoon wel eens af 😊. Vaak denk ik dat ik er best prima mee omga, maar soms overvalt het me dan toch weer. Is het dan toch niet zo goed verwerkt? Kan dat ook eigenlijk wel met kanker? Of hoort het er gewoon bij? Heb je niks aan, maar soms mijmert het zo lekker he, haha
Ja precies, nou dat mijmeren vind ik juist heel fijn. Hahah dan voel ik me nog zinvol, dat ik antwoorden vind opnronddwarrelende vragen en soms is het antwoord niet wat ik zou willen maar het is wel een antwoord en geen vraag meer. Ik denk dat kanker per definitie erbij hoort voor altijd als je het eenmaal hebt gehad. De mate van de ernst kan verschillen, maar de vraag boven ieder patients hoofd hangt daar voor altijd, zal ik ooit genezen? En het eerlijk antwoord is nee volgens mij, zelfs wanneer je niet paillatief bent. Wij genezen niet Sandra, niet helemaal toch, nooit eigenlijk, niet daarboven in het koppie.. elke controle weer die spanning en ben je de 5 of 10 jaar voorbij en mag je stoppen met controleren is dat dan daadwerkelijk ook echt zo bevrijdend of juist hartstikke eng. Nu houd niemand je meer in de gaten als het fout gaat.. volgens mij leer je er inderdaad mee omgaan dat angst erbij hoort en dat slecht nieuws niet altijd het einde is. Het is als lopen, soms zullen we vallen en opstaan en doorlopen en dan weer struikelen wij (of vallen we van de trap) en weer opstaan en lopen en helaas soms kun je niet meer opstaan en ga je dan maar zoeken naar alternatieven om mobiel te blijven en wanneer mobiel blijven ook niet meer lukt kijk je dan weer naar andere alternatieven of ....
Hersenspinsels... ik spin nog even verder...
Ja ik vind dat ook fijn, al kan ik me er ook in verliezen en doe ik soms juist dingen om dat hoofd eens stil te zetten. Of die moet ik dan eigenlijk doen, ze daadwerkelijk ook doen vergeet ik wel eens 😅.
Ik denk ook dat je helaas nooit helemaal van kanker af komt, palliatief of niet. Bij palliatief krijg je de garantie dat het nooit meer weg gaat, bij curatief krijg je geen enkele garantie dat het ook weg blijft. Ik heb met beiden ervaring, zij het met curatief best kort (1,5 jaar) waardoor de behandelingen en angst nog erg vers waren. Ik hoop voor jou dat het slijt! Met curatief ging ik wel van behandeling naar behandeling en het was een feestje als er weer iets afgesloten was. Aan de andere kant was het ook best een gat toen het klaar was; zit je dan met je angsten en dan moet je je 'normale leven' weer oppakken na alles wat je hebt meegemaakt en de verminderde energie.
Maar inderdaad, je leert ermee omgaan en slecht nieuws betekent niet altijd meteen het einde, kijk maar naar mij 😜.
Leuk om even samen te mijmeren!
Liefs Sandra
Ik heb weleens gehoord dat 3 drastische veranderingen tegelijk in je leven een goed recept is om totaal van het padje te raken. De voorbeelden waren iets ala verhuizen, scheiden, burn-out. Kanker op zicht telt volgens mij al voor 5, lockdown voor 2, vooruit verhuizen 1, dan is het een wonder dat je ueberhaupt nog weet waar je woonkamer is of hoe je moet verven. Het is wel ruk dat je niet echt op ontdekkingsreis kan gaan in je nieuwe omgeving vanwege de maatregelen.
We kunnen wel een on-line housewarming doen? Ik zorg voor bubbels, zwieberen we die kapot om je nieuwe huis in te wijden.
Sterkte meis, lente komt eraan, hoop dat het wat vrolijker gaat worden allemaal! xx, Joke
Haha, als je het zo bekijkt valt het nog alles mee! Die nieuwe omgeving is maar 10 km van de vorige...maar toch moet ik m'n draai weer vinden 🙈. In mijn vorige straat kende ik iedereen en had ik altijd wel een praatje als ik naar buiten ging, dat is nu even anders. Vind het zo stom dat ik daar ook aan moet wennen, maar in coronatijd waren die praatjes toch best veel waard blijkbaar.
Online housewarming lijkt me best gezellig! Komt wel goed hier hoor, het gaat nu alweer wat beter en ik kijk ernaar uit het weekend lekker in de tuin te gaan werken.
Hoe is het met jou?
Liefs Sandra
Lief dat je het vraagt Sandra, alles goed hier, ik heb voorlopig geluk qua K, en daarom is al het andere momenteel makkelijker te relativeren voor me. Totaal anders dan een opeenstapeling van.. zoals bij jou. Hoop dat je snel meer ruimte krijgt om ook op je nieuwe plek weer je draai te vinden. Ik zou die doortastende dame graag als buur willen!
PS. Geef vaak (te vaak?) maar wat luchtige draaien aan mijn reacties ala bubbels en verf en housewarming parties maar je gemijmer, zoals jij het noemt, gaat natuurlijk niet langs me heen. Het moet verdomd lastig zijn zo af en toe..
xx, Joke
Fijn dat het goed gaat! En bij mij gaat het ook alweer beter hoor, vandaag weer een deel geverfd en mijn man heeft vandaag alle bouwpuin uit de tuin gehaald waardoor het nu ook weer op een tuin lijkt. Zo met de schuifpui open en een bakje koffie kwam er toch even een genietmoment voorbij. Het is gewoon een heerlijk huis met een hele fijne tuin, dus het komt wel goed. Schrijven over vervelende momenten doe ik ook vaak pas achteraf.
Die luchtige draai wordt juist gewaardeerd, ik moet er vaak hardop om lachen! Het is soms lastig ja, maar vaak gaan een lach en traan goed samen en ik vind het heerlijk om het weer gewoon lekker te kunnen relativeren nadat ik me even helemaal heb laten gaan in zelfmedelijden.
Liefs Sandra
Hoor ik bubbels???? Ik doe meeeee
Lieve Sandra,
Zo begrijpelijk dat je een terugslag krijgt na de verhuizing. Dat krijgen zelfs veel mensen die niks mankeren.
En ja, dat verwerken. Zoals gewoonlijk sla je de spijker weer eens op zijn kop. Je leest hier wel eens: het verwerken komt pas na afloop. Maar hoe moet het dan met ons? Na afloop zijn we er niet meer. Dat steekt. Inderdaad is het meer: leren omgaan met. Jij doet dat heel goed, en soms gaat het even niet. Dat hoort er helaas bij.
Ik hoop dat je op den duur toch steeds blijer wordt met je huis, de lente komt eraan!
Liefs en veel sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Het gaat alweer een stuk beter en het weekend in de tuin was heerlijk.
Ja, het verwerken komt pas na afloop...dat wordt erg lastig voor ons.
Hoe gaat het nu met jou?
Liefs Sandra
Fijn dat het beter gaat! Hier gaat het goed, dank je. Ik heb, na een moeizaam begin, verbazingwekkend weinig last van de chemo. Nu nog afwachten of het werkt.
Liefs, Hanneke
Oh wat fijn! Ik ga hard duimen dat het werkt!
Liefs Sandra
Goedemorgen Sandra,
Weer allemaal heftige belevingen en gedachtes etc etc bij elkaar.
Natuurlijk heb je na een verhuizing een terugslag ..
[ ik had die altijd daarvoor ook...hahaha ]
Misschien heb je wel eens ergens gelezen dat ik de laatste paar jaar
mijn huis aan het volbouwen ben met planten en dat het heel langzaam
een jungle wordt in mijn woonkamer ?
Nu heb ik laatst een grotere plant gekocht die eigenlijk bijna dagelijks aandacht
en "liefde" nodig heeft en die dan [ als het goed gaat ] je daarvoor
"beloont " met één of twee hele grote bladeren per week.
Het is een bananenplant en dan wel het soort MUSA DWARF CAVENDISH.
Met een jaar staat hij tegen het plafond...Geweldig is dat en elke dag
smeekt hij om aandacht.
Misschien een leuke nieuwe uitdaging voor je??
Is echt niet veel moeite, maar wel afleiding!!
XXX Hans
---
Hoi Hans,
Toevallig is er het weekend een aantal planten binnen gekomen die ik online had besteld. De bananenplant zit daar niet bij, maar ik zal me er eens in verdiepen! Het weekend ook in de tuin gerommeld en de eerste plannen voor de moestuin gemaakt. Op zich genoeg te doen dus, het lag denk ik gewoon aan m'n gemoedstoestand dat gewoon niks goed was haha. Nu gelukkig alweer beter.
Liefs Sandra
Moet je echt eens doen, je krijgt er een "troetelkindje " bij.
Groetjes Hans
---
Lieve Sandra,
Zoals anderen al aangegeven hebben, is verhuizen voor gezonde mensen al één van de meest stressvolle gebeurtenissen. Tel daar allerlei andere dingen bij op, zoals energieverlies, minder scherpte, sneller willen dan je kunt, Corona etc. en je hebt een perfect recept voor chaos in je hoofd.
Als de rust weer wat teruggekeerd is, komen bepaalde gedachten meer op. Of dat verwerken is weet ik niet. Wat ik wel geloof is dat het het beste is om je zoveel mogelijk vast te houden aan de gedachte dat jij tot de wonderbaarlijke genezingen behoort. Inmiddels heb je er zelf veel verhalen over gelezen, ken je lotgenoten bij wie dat het geval is en ook via mijn NTTT-arts heb ik weer een aantal verhalen gehoord waar ik hoop van kreeg. Er zijn altijd uitzonderingen op de regel en ik hoop heel hard dat jij daar één van bent! Laat de artsen maar versteld staan!
Sowieso ben je sterk, veerkrachtig en gelukkig ben je je gevoel oor humor ook nog niet kwijt 😉.
Liefs, Jessica
Lieve Jessica,
Je hebt helemaal gelijk, het helpt veel meer om me aan die gedachte vast te houden. Soms ben ik die alleen even kwijt en moet ik hem weer zoeken 😅. Dankjewel 😊
Liefs Sandra