Vechten, vluchten of bevriezen......

Vechten, vluchten en bevriezen zijn automatische overlevingsreacties op stress en gevaar die het lichaam voorbereiden op actie of op onbeweeglijkheid om een bedreiging te overleven. Deze oerinstincten resulteren in een hogere hartslag, gespannen spieren, en scherpere zintuigen, wat het lichaam in staat stelt te vechten, weg te rennen of zich te verstijven om te overleven. 

Dit is zeer waarschijnlijk op mij van toepassing, met name het bevriezen! Dat heb ik gisteren gehoord van de psycholoog in het AvL die mij voortaan gaat helpen om van mijn angst voor naalden en prikken af te komen. Vechten doe ik niet, vluchten ook niet, maar ik bevries. Het ging diep hoor! Heel veel vragen om te beantwoorden en diep graven om te kijken of er oude trauma's zijn die mijn angst hebben kunnen aanwakkeren. Het praten alleen al over naalden en prikken gaf me stress en zorgde voor de waterlanders. Uiteindelijk zijn we het erover eens geworden dat ik door een gebeurtenis van vroeger ik bang ben om de controle over mijn doen en laten te verliezen. Ik heb lang geleden gezworen, dat niemand meer gaat bepalen hoe ik me ga voelen. En dat alleen ik de baas ben over mijn gevoelens! Nou, totdat je dus de diagnose kanker krijgt! Dan wordt alles anders. De toekomst is onzeker, je onafhankelijkheid raak je kwijt en helemaal de controle over de emoties. De kanker bepaalt! Dus bij het prikken voor wat dan ook moet ik me overgeven en gaat iemand anders in mijn lijf prikken wat ik helemaal niet wil. Ik ben dan helemaal niet de baas meer over mijn lichaam op dat moment. In mijn hoofd rijst altijd de vraag: waarom, waarom ik, waarom moet mij dit overkomen, waarom moet ik dit doorstaan? En daarom is het voor mij belangrijk dat de prikker ook aankondigt wanneer die gaat prikken, want dan is er nog dat kleine stukje "controle" van ogen sluiten en adem inhouden.

Ik vond bloedprikken altijd al eng en stressvol. Een nummertje trekken en het aftellen tot mijn beurt vind ik verschrikkelijk. Hoe dichter bij mijn nummer hoe meer ik in de stress schiet. Ik ben weleens na het prikken zo licht in mijn hoofd geworden dat ik niet meer kon opstaan en lopen. Ik moest een half uur op een bedje gaan liggen tot het weer ging. Weer een andere keer moest ik in mijn tien vingertoppen prikken om een glucosetest te doen. We kwamen niet verder dan twee vingers! Ik was zo overstuur en al het bloed trok weg dus waren we maar gestopt met prikken. En zo ging dat elke keer weer. Het ene moment lukte het prima en het andere moment was het drama. Maar de grote angst is ontstaan in het AvL. Mijn allereerste scan, de pet-scan, die dramatisch verliep. Ik had pas mijn diagnose gekregen en was al overstuur van de hele situatie. Het duurde drie kwartier voordat men een goede ader kon vinden om het infuus te plaatsen. De één na de ander kwam het proberen en het wilde maar niet lukken. Ik barstte in tranen uit en dat was het begin van mijn trauma. Ik ben nu zover dat het plaatsen van een infuus met behulp van een echo gebeurt. Ook geen garantie op succes, maar voilà.

Wat er met mijn lichaam gebeurt is, dat ik bevries door angst. Ik sluit mijn ogen, ik maak een vuist, ik beweeg mijn arm niet meer en ik stop met ademen. Pas als de verpleger mij erop attendeert dat ik moet doorademen, realiseer ik me dat ik al die tijd mijn adem heb ingehouden! Het hele ding is, dat ik die naald niet in mijn arm wil voelen, daarom houd ik mijn arm stokstijf. Ik vind het ook verschrikkelijk dat als er tijdens het wisselen van buisjes ik de naald voel bewegen. Het aantal buisjes speelt ook een rol. Hoe meer buisjes ik zie, hoe nerveuzer ik word. Want dat betekent dat het lang gaat duren. Ook gebeurt het regelmatig dat het bloed stopt met stromen en dat er opnieuw geprikt moet worden. Als je me gek wil krijgen, dan moet je bij mijn pols gaan rommelen. Als het nergens anders lukt, gaan ze het proberen bij de pols. Dát is pijnlijk! Wat een hel is dat zeg! 

Ik ben benieuwd of de therapie gaat helpen. Dat hoop ik wel, want ik ben nog lang niet klaar in het AvL.