Het kabbelt een beetje voort.....
Tja, er gebeurt weinig interessants op dit moment. Geen noemenswaardige dingen op het gebied van de gezondheid. (misschien moet ik er juist blij mee zijn) Ik ben afwachting van de 2 scans die gemaakt gaan worden op 10 november. En in de tussentijd ben ik aan het herstellen van de operatie en de bijwerkingen van de bestralingen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het enorm spannend vind om straks die scans te maken. Wat gaat het uitwijzen? Is de operatie echt goed gelukt en heeft de bestraling zijn werk gedaan? En wat als het niet zo is, wat gaat er dan gebeuren? Bestraling niet, opereren niet dus misschien wel chemo alweer? Ieuwww, ik word al panisch bij die gedachte. Gatver, ik wil het niet! Ik moet rustig zien te blijven en mezelf niet gek maken met allerlei doemscenario's. Gewoon alles afwachten.
Dat er niets bijzonders gebeurt op dit moment betekent niet dat ik stil zit. Ik ben intensief bezig met fysiotherapie. Mijn conditie is belabberd; ik heb weinig uithoudingsvermogen en ben regelmatig erg moe. Mijn been is slechter aan toe dan vorig jaar. De laatste tijd is het ook veel dikker dan normaal. Het wisselt steeds. Ik heb goede dagen en minder goede dagen. Als ik een goede week heb, denk ik: yes, het wordt beter, maar dan is de week erop weer bagger! Het gaat met vallen en opstaan. Ik wil heel graag op het niveau komen van vóór de operatie. Maar ik realiseer me dat de weg ernaartoe nu veel langer is. Er is veel gebeurd in een lichaam dat al niet 100% gerecupereerd was van een eerdere operatie. Dus ik heb meer tijd nodig nu. Maar toch vind ik het moeilijk om het te accepteren? Ik was laatst zó in twijfel dat ik mijn verpleegkundige om hulp had gevraagd. Zij moest mij overtuigen dat het normaal was wat ik voelde en dat ik me ook zo mócht voelen. Ik voelde me een soort van schuldig dat ik af en toe wat leuke dingen ondernam buitenshuis, maar dat ik toch nog niet fit genoeg was om te werken. Een tweestrijd. De verpleegkundige legde mij uit dat ik juist door leuke dingen te doen andere, nieuwe energie kreeg om steeds een beetje beter te worden. Dat heeft mij gerustgesteld. Het ding is dat ik denk dat de operatie heel lang geleden is en dat ik veel meer zou moeten kunnen, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. De experts zeggen steeds tegen mij dat het allemaal nog vrij recent is.
Ik was bang voor het gesprek met de bedrijfsarts, maar gelukkig verliep dat prima. Ik was enorm bevooroordeeld door eerdere, stroeve telefonische gesprekken, maar vandaag tijdens het consult was ze begripvol. Ik krijg de kans om verder te werken aan mijn herstel.
Ik ervaar nu dat de afstand tot het werk heel groot aan het worden is. Ik ben soms bang dat ik het moeilijk ga vinden als ik weer aan de bak ga. Ik heb ook de concentratie van een struisvogel. Hopelijk wordt het allemaal beter en dat ik na de kerstvakantie weer zoetjes aan kan beginnen. Ik had voor mezelf besloten dat ik langs school ga om (vooral) de kids te zien en dat probeer ik elke week te doen. Ik volg ook elke Webinar die met NT-2 te maken heeft. Zo blijf ik op de hoogte van de ontwikkelingen. Voor het zzp-gedeelte ga ik soms mee op gesprek met collega's om in ieder geval de ib'ers te leren kennen voor als ik straks de groepen ga overnemen. Dat vind ik voor nu genoeg.