Terug van weggeweest.........

Jaaa, ik ben er weer. Het heeft even geduurd, maar ik ben er. Inmiddels ben ik al vijf dagen terug van de cruise-vakantie. Ik was ká-pot!!! Ik heb nog nooit eerder zóveel last gehad van jetlag. De eerste twee dagen heb ik alleen maar geslapen. Ik kon het niet opbrengen om uit bed te komen. Ik was zo moe dat ik niet eens zin had om te eten. Vrijdag aangekomen en maandag moest ik al voor de bestraling naar het AvL. Doordat ik mijn wekker zet om 's ochtends op tijd mijn bed uit te komen, heb ik nu een beetje het ritme teruggekregen. 's Middags kak ik onherroepelijk in en moet ik even gaan liggen. En ja hoor: in de avond heb ik geen slaap. Ik val pas tegen drie/vier uur in slaap. Ach, het is toch vakantie, ik hoef niks dus........

De vakantie was geweldig. Erg leuk met de familie en de vrienden van de familie. Zoonlief was ook mee met zijn eigen vrienden. Geweldig! Ik mistte mijn moedertje heel erg, want de laatste cruise was ze ook mee. Het was nu onmogelijk om haar mee te nemen vanwege haar dementie. Haar zus, mijn tante van 90 was ook mee! We waren met 22 mensen in totaal en het leeftijdsgemiddelde lag best hoog. De meesten waren 60+. Maar het waren krasse dames en heren hoor! In totaal waren we 6 dagen aan land en 7 dagen op het schip. Op het schip was er van alles te doen. Je hoefde je niet te vervelen. Alles wat je kan bedenken heeft zo'n cruiseschip. Eten, vooral heel veel eten, de hele dag door. Veel animatie, muziek, spelletjes, casino, zwembaden, winkels, sportruimte, barren, pffff ga zo maar door. De landen die we hebben bezocht waren Puerto Rico, De Dominicaanse Republiek en de Bahamas (Grand Turk). Ik vond het heel mooi om die plekken te bezoeken. Voor mij was dit de derde cruise. Grand Turk en De D.R. heb ik al eerder bezocht. Op het laatste eiland heb ik gezwommen in heerlijk kristalheldere water! Het was zo ontzettend genieten!

Ik moet zeggen dat mijn lichaam het aardig deed. Ik heb vóór vertrek rolstoel assistentie gevraagd voor alle luchthavens. En geloof me, dat was het allerbeste wat ik heb kunnen doen! Ik kreeg overal voorrang, niet alleen ik, maar ook de andere vijf mensen met ik samen vloog vanuit Nederland. Daarvoor heb ik het niet aangevraagd, want dit was mijn eerste keer met assistentie en ik wist niet dat dat zo ging. Maar die afstanden joh! Mijn gunst, de luchthaven van New York waar we een overstap hadden leek wel groter dan Almere. We hebben gelopen, de metro gepakt en tenslotte ook een bus. Jeetje, er leek geen eind aan te komen. We hadden 3,5 uur overstaptijd en dat was nodig ook, want 1 uur ging aan het lopen alleen al en ons verplaatsen van de aankomst-tot de vertrekhal! Op de terugweg vlogen we via Frankfurt; ook zo'n grote luchthaven! 

Ik had mijn krukken mee. De dokter zei toen, dat het een goed idee was, want mensen houden dan rekening met je. En dat klopte; deuren werden voor me opengehouden, ik mocht voor gaan en mensen leken extra vriendelijk te zijn.... De krukken waren ook nodig, want ik heb zowel op het schip als in Miami heel veel gelopen. Vaak ook zonder krukken. Aan het einde van de dag was mijn been dan heel dik en moe. Op een gegeven moment besloot ik met een iets dunnere kous aan te slapen, zodat het been in de ochtend wat "uitgeruster" was. Het zwemmen ging redelijk goed. Ik twijfelde  eerst of ik dat moest doen. Eerder omdat ik bang was om geconfronteerd te worden met het feit dat ik het niet meer kon. Maar ik wist ook wel, dat ik die lekkere zee niet zou kunnen weerstaan. Dus had ik mijn zwemkleren voor de zekerheid toch in de koffer gedaan. Op het strand had ik een zwemband gehuurd en daarmee ging het prima. Schoolslag ging aardig goed, maar de meeste kracht kwam toch uit mijn armen dus dat hield ik niet lang vol. En dan was het goed dat ik die zwemband had. Op mijn rug zwemmen ging niet. Ik kan nog niet in die houding mijn been buigen. Ach ja, misschien lukt het later wel. In het zwembad wilde ik niet zwemmen; ik hou daar niet zo van en in verband met mijn net geheelde wonden durfde ik niet het chloorwater in.                                  Tja, en verder had ik van mijn buik geen last. Aan het einde van de dag was hij wel een beetje hard en flink stijf (van het lopen en doen), maar in de ochtend stond ik goed op. Ik heb gedurende mijn reis bijna niet gedacht aan kanker en ziek zijn. Ik was in staat om oprecht te genieten en voelde me gelukkig. Ik heb op Facebook bijgehouden wat ik deed en het was heel leuk de positieve reacties van mensen te zien. Iedereen gunde mij die reis. Nou, ik gunde het mezelf ook, hoor! De dokter en ik waren het met elkaar eens dat het een heel goede beslissing was om me toch in mei te laten opereren. Mijn lichaam was in 6 weken tijd sterk genoeg om die reis te kunnen maken. Bijna ongelooflijk!

En nu terug met beide benen op de grond en de realiteit in: de bestraling! Ondertussen heb ik twee sessies achter de rug. Maandag was de eerste keer. Ik was niet nerveus, ik was goed voorbereid. En ik zou er niets van voelen dus dat scheelde. Maar terug in het AvL word ik toch altijd weer geconfronteerd met kanker. Ik word steeds teruggeworpen naar hoe alles begon. Dan denk ik: ja Norinda, je bent er nog lang niet! Het gaat maar door. Ik ben al 2 jaar bezig. Twee jaar! En het einde is nog niet in zicht. Op hoop van zegen doet de bestraling zijn werk en kan ik op adempauze komen. Soms, heel soms staat alles in het ziekenhuis mij tegen. Maar ik heb geen optie (die heb ik wel, maar die wil ik niet) ik moet door. Ik moet verdraaid veel geduld hebben om het einde van de tunnel te kunnen bereiken. Ik hoop dan dat het een gunstig einde is. Dat weet niemand, zelfs mijn dokter niet. Hij hoopt net zo hard als ik dat het na de bestraling klaar is. Hij laat mij oproepen voor een scan na vier maanden; dat zou dan in november moeten zijn. Tegen die tijd zal de spanning weer oplopen. Maar voorlopig ben ik bezig met de bestralingen. Stap voor stap. Dat zeg ik tegen mezelf en ook steeds tegen mijn dokter. 

Het blijft een raar gegeven dat je met stralingen "bewerkt" wordt en dat je er helemaal niets van voelt, terwijl er binnen in je lichaam dingen vernietigd worden. Bizar! Vandaag heb ik aan de radiotherapeut gevraagd om mij te laten zien hoe groot het bestralingsgebied is. Hij heeft mij beelden getoond en het gebied is best groot: van mijn lies aan de rechterkant tot achter bij mijn bekken. Zeg maar bijna de gehele rechter onderbuik. Ik vroeg hem of het een groot gebied was en hij beaamde het. Ik moet ergens weer een afspraak krijgen voor de radiotherapeut die de behandeling heeft bepaald om te kijken hoe alles verloopt. Ik ben heel benieuwd hiernaar. Ik hoop dat ik geen last krijg van bijwerkingen.

Om elke dag naar het AvL te gaan, had ik besloten om gebruik te maken van de taxidienst. Ja, waarom niet? Ik heb er recht op. Ik vind het nogal wat om elke dag, 5 weken lang iemand te vragen om mij te brengen. Met de taxi heb ik die zorg niet. Het enige is dat je vaak moet wachten tot je opgehaald wordt na afloop. Ach, ik hoef zelf niet te rijden en kan ik om me heen kijken. Ik neem mijn koptelefoon mee en luister naar muziek. Nog 26 keer te gaan!!!