Het revalidatieproces

Van mijn visite aan de revalidatiearts vóór de vakantie werd ik niet vrolijk. Ik  vond haar best pessimistisch. Toen ik in het ziekenhuis lag, kwam ze mij al opzoeken en vertelde mij dat ik rekening moest houden dat ik voor altijd met een stok moest lopen. Autorijden kon misschien wel (automaat al dan niet aangepast), maar fietsen zou niet lukken. Dat vond ik zwaar om aan te horen. Ik liet haar praten, maar had mijn eigen gedachtes erover. In het ziekenhuis al maakte ik zulke mooie progressie, dat de verpleging en de fysiotherapeut versteld stonden. En ik voelde aan alles in mij dat het me wel ging lukken en dat vertelde ik en ze zei dat de tijd zal moeten uitwijzen wat haalbaar was. Ik snap wel dat ze mij moest waarschuwen en dat ik mijn verwachtingen niet al te hoog moesten zijn om teleurstellingen te voorkomen? Maar ik vond het nogal wat dat het zo werd medegedeeld en zo vroeg in die fase ook.

Tijdens mijn bezoek kon ik laten zien wat ik al kon en zij was toch wel een beetje verbaasd over wat ze zag. Mijn knie buigen en mijn knieën tegen elkaar aan drukken kon ik eerst niet, maar later wel. Zelfs mijn dokter was blij dat ik het wel kon. Hij had mij eerder verteld dat ik het misschien niet zou kunnen door het gemis van een bepaalde spier.  Ik had het onderwerp autorijden aangekaart, omdat het thuis steeds een punt der discussie was. De weken verstreken en zoonlief wilde absoluut niet dat ik ging oefenen met autorijden. Eigenlijk niet oefenen, maar kijken of ik mijn been genoeg kon tillen om te remmen. Mijn voet kon ik prima bewegen. Dus wisselen tussen het gas- en rempedaal kon ik prima. Ik wilde niet de weg op gaan, maar gewoon op de parkeerplaats kijken hoe het ging. Maar o jee, dat was "not done"! En om die pessimistische revalidatie arts te moeten horen zeggen dat ik dat niet moest doen en dat ik überhaupt met een rijinstructeur moest gaan rijden, zorgde ervoor dat de moed mij in de schoenen  zakte. Shit, nu heb ik 2 personen tegen mij! Maar alweer dacht ik: wacht maar, ik zal jullie bewijzen dat ik het wel kan! Ik besprak het met mijn eigen fysiotherapeut en zij vond dat ik het wel zou kunnen op een gegeven moment. Zij gelooft wel in mij, zij ziet gewoon hoeveel progressie ik maak. Dus we zijn heel gericht aan het oefenen, want zij weet dat ik die 2 doelen wil behalen: fietsen en autorijden. Het eerste doel: behoorlijk lopen, heb ik al behaald. Ik was begonnen met snelheid 1,5 na de operatie en vóór de vakantie liep ik al op 5!! Ik weet zeker dat ik nu nog sneller kan. Lopen zonder hulpmiddel kan ik ook. In Miami heb ik kilometers gelopen zonder krukken. Dus vergeet die stok maar!

Ik heb afgelopen 2 dagen (stiekem) autogereden. Ik dacht: er moet toch een moment komen waarop ik moet weten of ik het kan of niet? Vorig jaar ging het ook zo. Na een aantal fysiolessen was het been sterk genoeg om het te proberen én het ging. Niemand maakte er een punt van. En nu ineens doet men moeilijk! Enfin, zoonlief sliep als een os dus ik ging boodschappen halen en het ging uitstekend. Ik heb de auto anders geparkeerd op de oprit; hij had het niet eens door! Vandaag sliep hij weer als een os en ging ik na het ziekenhuisbezoek gewoon de hulpmiddelen die ik te leen kreeg (rolstoel en toiletverhoging) terugbrengen. Het ging uitstekend. Niemand die door heeft dat die spullen weg zijn!! Niemand die door heeft dat de auto alweer anders geparkeerd staat. Hahah! Vanmiddag besloot ik dat ik op mijn fiets moest gaan oefenen. Het ging prima. Het trappen gaat goed. Het opstappen moet ik goed oefenen. Normaal stap ik aan de linkerkant op en af. Ik heb nu door dat ik aan de rechterkant moet afstappen dus eerst het slechte been op de grond en dan mijn linkerbeen over de stang. Voilá! Ik moet nu bedenken hoe ik het beste kan opstappen. Op de hometrainer is het geen probleem om met het rechterbeen op te stappen, want die staat stil, maar een echte fiets wiebelt. Nu stap ik eerst met mijn goede been op en geef ik het slechte been een zetje. 

Wat ik merk is dat het been steeds soepeler wordt en dat ik hem steeds verder kan buigen en tillen. Tillen is het moeilijkst. Het ontbreekt mij aan kracht. Maar ook dat valt te trainen. Ik kom er wel!