"Taxi please...!"

Het is vandaag de tiende keer dat ik bestraald ben! Nog 18 maal te gaan. Pfff, dat vergt veel doorzettingsvermogen en geduld hoor. Vooral dat laatste: geduld! 

Ik laat me vervoeren door de taxi en dat is een ervaring op zich. Tot nu toe is het best goed gegaan, maar je maakt van alles mee tijdens zo'n rit. Je hebt te maken met verschillende soorten mensen: uitbundige kletskousen, stille Willies, luidruchtige mensen, slaapkoppen, fysiek beperkten, jong, oud enzovoorts. Ikzelf behoor tot de groep "stille Willies". Zo vroeg in de ochtend ben ik helemaal niet zo'n kletskous. En ik heb ook geen zin om keer op keer mijn verhaal te moeten vertellen tegen iedereen die in de taxi stapt. Want dat was ik even vergeten: dat er ook andere mensen meereden. De allereerste rit ging ik voorin zitten. Ik had heel erg het gevoel dat ik iets moest zeggen. Ik vond het best ongemakkelijk. Maar nu ga ik achterin zitten, dan is de afstand wat groter. Ook heb ik soms mijn zonnebril op en mijn koptelefoon. Dat creëert ook wat afstand. Dit lijkt heel asociaal;  zo ben ik normaal helemaal niet, maar ik ben nog heel erg de kat uit de boom aan het kijken. Ik zeg wel heel keurig goedemorgen/goedemiddag en dankjewel en als mij direct iets gevraagd wordt, geef ik op mijn allervriendelijkst antwoord. Ik help zelfs medepassagiers. Zo was er tijdens mijn tweede rit een mevrouw die met geen mogelijkheid achter in de taxi kon stappen dus heb ik mijn plek verruild (ik zat voorin), zodat ze gemakkelijker erin kon. Diezelfde mevrouw had op de terugweg enorm veel moeite om in de taxibus te stappen dus heb ik samen met de chauffeur haar letterlijk erin getrokken en geduwd. Zij was me eeuwig dankbaar. Ik help ook anderen die moeite hebben met het gespen van de gordel. Dus ik maak mezelf ook wel nuttig, hihi.

Zo heb je ook verschillende chauffeurs met verschillende rijstijlen. Oef, ik moet me echt beheersen hoor, daar achter in de taxi. De één rijdt heel hard (140 waar je 100 mag rijden) de ander geeft nooit de richting aan als hij van richting verandert of er wordt ontiegelijk veel gerommeld met mobiele telefoons. Ik wordt soms echt zenuwachtig van, maar ik beheers me. Eén keer heb ik meegemaakt dat de chauffeur zo laat was dat ik het AvL moest bellen om te zeggen dat ik er een half uur later zou zijn. Nou, dat was niet echt een probleem (dat maken ze schijnbaar regelmatig mee). De chauffeur kwam mij al laat ophalen én we moesten nog een persoon in Weesp afzetten. De chauffeur had "snelle route" ingetypt en dus gingen we door weilanden met met krappe, scherpe  bochten waar er geen eind aan leek te komen. Doordat hij te laat was, ging hij ook heel hard rijden en ook hard door de bochten. Potverdorie, ik werd me een partij wagenziek! Ik heb dat anders nooit. Het was letterlijk een wild ride. Maar, ik beheerste mij. 

Gisteren had ik op de terugweg een hele leuke jongeman, die heel graag wilde converseren. Hij leek wel een psycholoog! Hij vertelde over zijn werk en wat hij zoal meemaakte tijdens zijn ritten, maar niet op een roddelende manier; hij wist alle karakters goed te analyseren en een mogelijke verklaring te vinden voor bepaalde gedragingen. Ik vond het wel interessant en aangenaam. Ik had ook nog het geluk dat ik de enige passagier was, dus we kletsten erop los. Toen hij mij thuis afzette zei ik: "u mag mij vaker ophalen, hoor, het was een fijne rit!"