Over leven met kanker of overleven met kanker....?
Poeh hé!
Net de eerste aflevering van de Rtl-serie "Over leven met kanker" gekeken. Mijn gunst, ik dacht dat de associaties die ik krijg elke keer als ik het AvL betreed heftig waren....... Nou, het gevoel wat ik kreeg bij deze uitzending dát was pas intens! Ik keek de aflevering terug, omdat ik met Suus een avondje weg was. En later thuis kwam. Dus ik tref voorbereidingen om te kijken en mijn hart begint in één keer te bonken! Ik heb de hele uitzending gekeken met een hartslag van 100 denk ik en tranen in mijn ogen. Dit was voor mij zó confronterend. Ik werd op slag teruggeworpen naar de tijd hoe het voor mij begon. Ik beleefde elk moment weer opnieuw. Heel gek idee dat. Misschien klinkt het heel overdreven voor een ander, maar het valt bijna niet uit te leggen wat het met mij doet. Meteen weer dat sombere gevoel, zelfmedelijden, verdriet en zelfs hoofdpijn. Ik dacht dat ik op emotioneel gebied het best goed onder controle had, een paar momentjes daar gelaten, maar zo te zien moet ik nog een lange weg afleggen om dit alles een plekje te kunnen geven. Ik vraag me af of het anderen die genezen zijn of niet of palliatief zijn....of ze het na een poos gelukt is om geen associaties of verdriet meer te hebben. Ik besef ook dat ik geen rust, geen pauze heb gehad sinds december 2023. Ik rolde van onderzoek naar diagnose, van nog meer onderzoeken naar chemo, van chemo naar operatie en dan weer na-controles en nóg een operatie en bestralingen. Straks starten de periodieke controles weer. De trein dendert onophoudelijk door. Ik krijg geen kans, besef ik nu, om het kankergebeuren daadwerkelijk te parkeren. Meestentijds probeer ik het te onderdrukken en leef ik door en doe ik alsof er niet veel aan de hand is, maar vanavond na het kijken van het programma realiseer ik me dat ik aan het overleven ben met kanker!
4 reacties
Eigenlijk beschrijf je zelf heel goed hoe je er voor staat en wat een heftige tijd je hebt ondergaan(-t). Pas als het weer wat rustiger wordt in je leven krijg je pas de kans om het te verwerken. Het programma emotioneerde mij ook, terwijl ik niet eens ben geopereerd in het AVL. Gewoon herkenbaar wat betreft de gevoelens en emoties die de desbetreffende patiënten in de aflevering doormaken.
Ja het valt allemaal niet mee,net als in mijn laatste blogje een beetje te veel kanker.Dacht gisteren ook ga ff kijken wat het is ,maar haakte al snel af.Het is de laaatse tijd echt wel ruk.Vraag me eigen te veel af ,is het leven met kanker of ben ik kanker? Tuurlijk weet ik het wel maar easy is het niet.
Lieve Norinda,
Misschien juist goed dat jouw emoties nu loskomen bij het zien van de beelden. Je trekt zelf al de conclusies dat je blijkbaar nog een lange weg hebt af te leggen.
Zelf ben ik sinds 2018 patiënt in het AVL. In 2019 is daar mijn hele dikke darm verwijderd. Daarna elk half jaar coloscopiën en daarbij in 2022 de ontdekking van een nieuwe tumor in het stukje endeldarm dat er nog zit. Als 'bijvangst' bij een scan voor de operatie om deze tumor te verwijderen, werden plekken in borst, lever en rug gevonden. Ik kreeg de boodschap dat ik niet alleen endeldarmkanker, maar ook uitgezaaide borstkanker heb en niet meer zal genezen, palliatief ben.
Inmiddels in die 7 jaar heel wat disciplines bezocht in het AVL. Ik heb er al heel wat dagen en nachten op de verpleegafdeling doorgebracht en zelfs 2 dagen intensive care gelegen.
Bij het zien van de beelden gisteren ben ik geen moment emotioneel geweest. Natuurlijk was er voor mij veel herkenning, maar ik was vooral verbaasd dat er lege wachtkamers te zien waren. Ook op de dagbehandeling was alleen die ene patiënt te zien. Dit geeft geen goed beeld van de hoeveelheid mensen die normaliter overdag rondlopen en behandeld worden. Het zal wel met de privacy te maken hebben, maar ik heb me daaraan geirriteerd.
Om op jouw emoties terug te komen: ik zou gewoon blijven kijken als ik jou was en de emoties er laten zijn. Makkelijk gezegd, maar dat is wel de manier waarop ik met alles heb leren omgaan de laatste jaren. Mocht je hierin vastlopen dan kan je vast weer contact opnemen met het Centrum voor Kwaliteit van Leven en een afspraak krijgen bij de maatschappelijk werker of de psycholoog.
Liefs, Monique
Hey Monique,
Bedankt voor je reactie. Ik heb zelf niet stilgestaan bij het feit dat de wachtkamers leeg waren. Was me niet opgevallen. Maar ik wad ook compleet opgeslokt door de verhalen.
Ik ga zeker blijven kijken. Ik moet zeggen, de volgende dag keek ik nog een keer een stukje van de herhaling en ik merkte dat het me niets meer deed. Ik ben heel benieuwd naar de volgende aflevering.
Ik krijg nog steeds hulp van de maatschappelijk werker en mijn heftige emoties ga ik zeker aankaarten.
Jij hebt ook een heel traject achter de rug. Zó hé. Sterke vrouw hoor! Veel bewondering voor je kracht en doorzettingsvermogen.
Veel liefs,
Norinda