Over leven met kanker of overleven met kanker....?

Poeh hé!

Net de eerste aflevering van de Rtl-serie "Over leven met kanker" gekeken. Mijn gunst, ik dacht dat de associaties die ik krijg elke keer als ik het AvL betreed heftig waren....... Nou, het gevoel wat ik kreeg bij deze uitzending dát was pas intens! Ik keek de aflevering terug, omdat ik met Suus een avondje weg was. En later thuis kwam. Dus ik tref voorbereidingen om te kijken en mijn hart begint in één keer te bonken! Ik heb de hele uitzending gekeken met een hartslag van 100 denk ik en tranen in mijn ogen. Dit was voor mij zó confronterend. Ik werd op slag teruggeworpen naar de tijd hoe het voor mij begon. Ik beleefde elk moment weer opnieuw. Heel gek idee dat. Misschien klinkt het heel overdreven voor een ander, maar het valt bijna niet uit te leggen wat het met mij doet. Meteen weer dat sombere gevoel, zelfmedelijden, verdriet en zelfs hoofdpijn. Ik dacht dat ik op emotioneel gebied het best goed onder controle had, een paar momentjes daar gelaten, maar zo te zien moet ik nog een lange weg afleggen om dit alles een plekje te kunnen geven. Ik vraag me af of het anderen die genezen zijn of niet of palliatief zijn....of ze het na een poos gelukt is om geen associaties of verdriet meer te hebben. Ik besef ook dat ik geen rust, geen pauze heb gehad sinds december 2023. Ik rolde van onderzoek naar diagnose, van nog meer onderzoeken naar chemo, van chemo naar operatie en dan weer na-controles en nóg een operatie en bestralingen. Straks starten de periodieke controles weer. De trein dendert onophoudelijk door. Ik krijg geen kans, besef ik nu, om het kankergebeuren daadwerkelijk te parkeren. Meestentijds probeer ik het te onderdrukken en leef ik door en doe ik alsof er niet veel aan de hand is, maar vanavond na het kijken van het programma realiseer ik me dat ik aan het overleven ben met kanker!