Moe...!

Moe, erg moe! 

Dat is hoe ik me de laatste tijd voel. Ik sta om 10.00 uur op als ik geen afspraken heb. Nou, opstaan eigenlijk niet. De wékker gaat om 10.00 uur om enigszins in een  redelijk ritme te blijven.  En dan kom ik met veel moeite uit bed om aan de dag te beginnen. Ik kan mezelf tot niets nuttigs aan toe zetten. Ik voel me schuldig dat ik de hele dag maar een beetje op de bank hang. Ik denk toch dat de effecten van de bestraling erin hakken. 

Ik merk dat mijn conditie erg achteruit is gegaan. Als ik wat onderneem, merk ik direct de gevolgen ervan. Traplopen in één keer naar de zolder toe lukt met moeite. Eenmaal boven moet ik echt gaan zitten om bij te komen. Vorige week dacht ik moedig te zijn om te gaan helpen met een evenement in mijn wijk: Almere Poort Run. Mijn taak was een oogje in het zeil houden bij het springkussen. Nou, ik heb het geweten hoor! Twee dingen: ik was vergeten hoe het was om (over)enthousiaste kids in het gareel te houden en hoeveel energie dat kost; zo'n hele dag op zo'n evenement! Maar het was een mooi evenement én die dag werden de flessen en blikjes voor mijn goede doel (geld inzamelen voor het AvL foundation voor onderzoek naar sarcomen) verzameld. Na afloop dook ik in alle containers om flessen en blikjes uit te vissen. Gelukkig had ik hulp van mijn allerliefste buurmeisje! Die avond was ik zó moe ; ik had hevige krampen in beide benen en mijn rechterbeen was flink gezwollen. Ik was duidelijk een grens overgegaan. 

Ik ging afgelopen donderdag naar school om "koffie te drinken." Het was leuk om iedereen weer te zien. De kids hebben mij warm en enthousiast onthaald. Heerlijk! Op een gegeven moment vroegen ze of ik wilde helpen met opruimen in de blokkenhoek. Ik dacht: natuurlijk, dat kan ik zeker! Fieuw, na 5 minuten had ik zoiets van: jemig, dit valt zwaar tegen! Fysieke activiteiten kosten mij nog veel moeite. De bedoeling was om die dag van 12.00 uur tot 15.00 uur te blijven, maar ik bleef tot 17.30! Duidelijk weer een grens overschreden! 

Ik heb veel moeite om te accepteren dat (op dit moment) het fysiek nog niet haalbaar is om alles te doen. Ik vind het ook moeilijk om het te vertellen. Bij de vraag: " hoe gaat het?" zeg ik met iets te veel overtuiging dat het goed gaat. Ik zie er ook goed uit (omdat ik er mijn best voor doe) en dat doet een ander misschien denken dat ik op een stijgende lijn zit. Maar dat is eigenlijk niet zo; ik ben ergens halverwege gestagneerd. De weg die ik deze keer moet afleggen is langer. Er is in minder dan een jaar tijd twee keer gerommeld in een lichaam dat nog niet helemaal 100% was. Ik vind het ook lastig om steeds op te moeten sommen wat ik allemaal mankeer. Laatst vroeg mijn directrice hoe het ging; ik zei: "laten we zeggen, dat ik niet blij ben met hoe mijn lichaam reageert." Om een lang verhaal kort te maken. Maar toch wil ik mijn best doen om dingen te doen, want alleen maar zitten op de bank voor de tv is ook niet alles. Dus de komende dagen heb ik enkele leuke afspraken met vriendinnen: uiteten en naar de film met Suus, uiteten met Paultje en Hen en 2 dagen naar Valkenburg met Bestie. Wat mij ook steeds bezighoudt, is een soort van schuldgevoel: mag ik wel leuke dingen doen als ik arbeidsongeschikt ben? Ik worstel daar enorm mee. Zo van: je hebt geen energie om te werken, maar ondertussen wel uitgaan? Het afspreken kost mij ook energie, maar ik wil niet alles afzeggen, anders kom ik nergens meer. En heel eerlijk: tijd is mijn grootste vijand. Ik weet niet hoeveel tijd mij gegund is om leuke dingen te doen. Nu lijkt het allemaal best goed te gaan, maar voor hoe lang?