Kanker, je zult het maar hebben.....

Zie ons zitten. Zie ons stralen. Zie ons en zie 7 gewone vrouwen. Je ziet 7 vriendinnen die elkaar beslist langere tijd niet gezien hebben, want ze vallen elkaar liefdevol in de armen.

Want ik vind 61 helemaal niet oud. Zeker niet als daar je leven ophoudt. Terwijl ik me nu per direct ook heel schuldig voel! Schuldig naar jullie! Want onder jullie zijn er zo ontzettend veel die de 61 en 5 mnd min 4 dgn helemaal niet halen! En in het 'gewone' leven ook niet.......

Wederopstanding? Het is 22 blogs geleden - bijzonder bedenk ik nu, 22 is mijn geluksgetal - heb ik geschreven dat ik me zó leeg, zó op, zó totaal uitgeblust voelde. Na 16 maanden drama (overlijden van ons neefje en zo nog meer) overlijdt mijn zo intens dierbare vriendin. Aan kanker.

Geloven. Ik geloof. Ik geloof in 'iets' dat er is. Dat er naar mijn idee móet zijn. Voor mij is dat God. Geloof in de God die het beste met ons voorheeft. En nee, dat betekent niet dat ons leven dan dus alleen maar rozengeur en maneschijn is. Misschien eerder integendeel....

Euforie met tranen, onzekerheid met tranen..... en dan? Geen tranen meer. Ik ben dapper. Blèhhè, het kriebelt wel nog hoor! Ik vertel. Maandag bij de oncoloog geweest.

Loslaten. Wat een goeie..... Ja, natuurlijk weet ik dat we mensen en dingen moeten loslaten. Ik ben ook in de veronderstelling dat ik dat altijd voortreffelijk gedaan heb. Totdat ik herhaaldelijk van iemand te horen krijg dat ik dit en dat moet loslaten.

Uit een kleine vonk zijn vaak hele branden voortgekomen. Waar liefde is, daar is vertrouwen. Wees zuinig met tijd!

Ik hoef niet altijd voorop te staan met mijn kanker. Integendeel. Absoluut liever niet. Normaal is het me niet aan te zien en ik laat mensen graag in die waan. Maar..... Er is een maar..... Als je doet alsof het niets voorstelt, schiet ik vlammetjes!

Ik ben gemist en dat ontroert me zeer. In dit geval ben ik zo vrij mijn blogs als 'mij' te bestempelen. "Je schrijft geen blogs meer, hoe komt dat? We missen je....." Lieve mensen, zo'n eenvoudige vraag, die toch zoveel zegt. Gemist worden, hoe mooi is dat?

Ik worstel en kom boven. Zeker weten dat dat gebeurt! Maar..... het gaat zeker en écht niet vanzelf...... Luctor et emergo. Klinkt mooi. Is mooi. Ik heb het opgeschreven voor mezelf als houvast. Met zo nog een paar van mijn eigen 'spreuken' die ik nu voor mij zelf gebruik.