Kanker, je zult het maar hebben.....

Het leven van een kankerpatiënt hangt van acceptaties aan elkaar. Accepteer dat je ziek bent. Dat je veranderd bent. Dat je soms niet meer als jij bent. Dat je verdrietig bent. Dat je ontheemd bent. Dat je zo veel moe bent.

Vriendschappen zijn rijkdom. Vriendschap is geen bezit dat je kunt hebben. Vriendschappen zijn cadeautjes.  Vriendschap is voor mij een van de meest bijzondere dingen in mijn leven. Lotgenoten. In het tweede leven dat ik erbij gekregen heb, ontmoet ik lotgenoten.

Maar dan eerst toch maar in dit blog schrijven. Ik ben een bikkel. Ik ben een kanjer. Dat zijn de woorden van een nog jong gupke - schat haar ergens rond de 20 - waarmee ze me in dikke tranen wilde overtuigen van haar gelijk. Ze kan onder of boven de 20 zijn. Een zo heel erg mooi meisje!

want ik weet vanzelf wanneer het tijd is..... En o, wat griezel ik nu van deze woorden! Want legio lot- en bondgenoten weten nu precies wat ik bedoel en voelen hetzelfde. Lieve allemaal, ik bedoel het niet verkeerd en zeker niet negatief. Maar er komen gewoon zó snel zóveel kankerpatiënten bij!

Zie ons zitten. Zie ons stralen. Zie ons en zie 7 gewone vrouwen. Je ziet 7 vriendinnen die elkaar beslist langere tijd niet gezien hebben, want ze vallen elkaar liefdevol in de armen.

Want ik vind 61 helemaal niet oud. Zeker niet als daar je leven ophoudt. Terwijl ik me nu per direct ook heel schuldig voel! Schuldig naar jullie! Want onder jullie zijn er zo ontzettend veel die de 61 en 5 mnd min 4 dgn helemaal niet halen! En in het 'gewone' leven ook niet.......

Wederopstanding? Het is 22 blogs geleden - bijzonder bedenk ik nu, 22 is mijn geluksgetal - heb ik geschreven dat ik me zó leeg, zó op, zó totaal uitgeblust voelde. Na 16 maanden drama (overlijden van ons neefje en zo nog meer) overlijdt mijn zo intens dierbare vriendin. Aan kanker.

Geloven. Ik geloof. Ik geloof in 'iets' dat er is. Dat er naar mijn idee móet zijn. Voor mij is dat God. Geloof in de God die het beste met ons voorheeft. En nee, dat betekent niet dat ons leven dan dus alleen maar rozengeur en maneschijn is. Misschien eerder integendeel....

Euforie met tranen, onzekerheid met tranen..... en dan? Geen tranen meer. Ik ben dapper. Blèhhè, het kriebelt wel nog hoor! Ik vertel. Maandag bij de oncoloog geweest.

Loslaten. Wat een goeie..... Ja, natuurlijk weet ik dat we mensen en dingen moeten loslaten. Ik ben ook in de veronderstelling dat ik dat altijd voortreffelijk gedaan heb. Totdat ik herhaaldelijk van iemand te horen krijg dat ik dit en dat moet loslaten.