Ghost Buster...

Het mooiste woord in deze ziekenhuisweek kwam woensdag van radiotherapeut Max Peters, die mijn hoofd op dit moment tumorvrij maakt. Ze zitten op dit moment de tumoren - die vanuit mijn longen naar de hersenen uitzaaien  - achterna en in zijn vak is hij daarmee een Tumor Chaser geworden.

Klinkt ergens wel cool - een soort Ghost Busters zeg maar -  maar is het niet (per se). De tumor achterna zitten en met een flinke dosis stereotactische bestraling verpulveren, is weliswaar effectief, maar kan op lange termijn bijwerkingen geven. Welke dat zijn weten we nog niet, maar daarom is het beter om het aantal bestralingen tot een maximum van tien te beperken. 

Laten er bij mij nu tot exact 10 gevonden zijn, dus eigenlijk kan er geen een meer bij. Het belangrijkste is nu dat de chemotherapie, die van kruin tot tenen zou moeten werken, zijn heilzame werk gaat doen. De cocktail die ze er bij mij vorige week dinsdag hebben ingespoten zou dat moeten kunnen, maar zeker weten doen ze dat niet. Toch heeft het behandelteam besloten dat we tot drie maanden van nu geen hoofdscans meer meer doen. 

Alleen als ik uitvalsverschijnselen krijg - armen of benen die het ineens niet meer doen, het spraakcentrum dat weer wordt lamgelegd, of zomaar ineens ‘ontremd gedrag ga vertonen’ (sorry alvast) - zou het kunnen dat het scan- en bestraalproces eerder van stal wordt gehaald. Zo niet, dan houden ze die eventuele extra behandelingen liever nog even ‘in de achterzak’.

Het is dat de chemo ook in de vermeend ‘zwaarste week twee’ zonder grote bijwerkingen zijn werk doet, anders was dit eigenlijk gewoon een rotweek. Met zowel kanker in je longen als je hoofd word je waarschijnlijk of door de hond, of door de kat gebeten. Bij welk dier van die twee de hersentumoren horen, mogen jullie vandaag even zelf bedenken.

Morgen gaan we met een grote zak anti-bijwerkingsmedicamenten naar Zuid-Frankrijk. Loes rijdt en ik ben bijrijder. We hebben elkaar plechtig beloofd het een dikke week lang niet over kanker te hebben.