Naar een concert na de eerste chemo...

De eerste chemo

Wat keek ik op tegen de eerste chemokuur. Dat komt: na de verwijdering van mijn hersentumor en aanverwante metastasen voelde ik me ruim twee weken kiplekker. Om dan mijn ‘gezonde’ lichaam te gaan terroriseren met een kuur die me letterlijk ziek van de bijwerkingen zou kunnen maken, druiste nogal in tegen mijn logica. (Nou ja, was het maar één kuur. Dit staat me de komende 24 maanden te wachten, want zo lang duurt deze behandeling die de kanker onder controle moet krijgen.)

Toch liep ik dinsdagmorgen vroeg naar het Diakonessenhuis, waar mijn zus Maartje me al opwachtte. De chemozaal bleek een plezierige lounge, waar elke patiënt een eigen, min of meer afgescheiden ruimte met fijne ligstoel tot zijn beschikking kreeg. Door personeelstekort in de apotheek bleek de eerste chemokuur nog in voorbereiding, maar het wachten werd veraangenaamd door tal van kopjes koffie, gevulde koeken en de kennismaking met een haptotherapeute die voor de volgende keer alvast een voetmassage kwam inboeken. Topservice. De chemo/immunotherapie verliep, zoals door de verpleegkundigen aangekondigd, rimpelloos. Met de auto terug? Lopen is veel beter, vonden ze, alsof ze mijn dossier erop na hadden geslagen. Toch maar de auto genomen, anders hadden we die 14 euro die inmiddels op de parkeermeter stond voor niks afgetikt. Wie ziek is zal zijn portemonnee trekken.

Hoe de rest van de week verliep? Uhh: bij de instructies van arts, verpleegkundige en apotheker stond toch niets over het bezoeken van een afscheidsmusical van zoonlief (op de dag van de chemo zelf), zijn afscheidsfeest (een dag later) en een supergaaf concert van Nile Rodgers en Chic bij Paleis Soestdijk? Dus, omdat ik me best goed voelde, al die dingen toch maar gedaan. Het was emotioneel, mooi en gewoon supergaaf. Vrijdag kwam de man met de hamer en was ik volledig van de kaart. Gelukkig niet misselijk, maar wel doodmoe.

Spijt? Nu ik me weer beter voel geen moment, maar gisteren vreesde ik voor de komende twee jaar.

Oja, vandaag ben ik jarig en een klein borreltje in Café Klein Berlijn in Utrecht. Sorry dat ik niet alle 665 contacten in deze Facebookgroep heb uitgenodigd, maar gezien de drukte van afgelopen week leek dat me beter om voor een later moment te bewaren.