Ik kan weer even vooruit

Afgelopen woensdag had ik, na 4 maanden, weer de hals-, thorax- en abdomenscan. Vrijdagochtend zag ik het verslag al online staan. Ik belde Geert om te vragen of hij einde ochtend thuis was om samen de uitslag te bekijken. Eerst moest ik nog naar de dagbehandeling voor de 3 wekelijkse infusen. 

Toen ik in het AVL was aangesloten op het tankstation kwam mijn jeugdheld Joost Prinsen binnen. Ook hij kwam infusen halen. Na veel twijfel heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik ging met mijn infuuspaal naar zijn bed, stelde mezelf voor en vertelde dat ik al sinds mijn jeugd fan van hem was. Ik vroeg of ik met hem op de foto mocht. Zijn antwoord: "ik wil niets liever dan met u op de foto!" Wat een charmante en lieve man is het toch. Hij was geregeld aan het bellen met deze en gene en het was een genot om naar zijn kenmerkende stemgeluid en gelach te luisteren.

Toen de infusen erin zaten naar Geert gereden en het scanverslag gelezen. Conclusie: stabiele leverlaesies segment 5, geen aanwijzingen voor nieuwe suspecte bevindingen. Onveranderde degeneratieve afwijkingen wervelkolom. 
Ik kan weer een paar maanden vooruit. In het verslag stonden een 2 tal zaken waar ik vragen over heb. Die neem ik mee naar het gesprek met de oncoloog op 23 juli. Belangrijkste is dat de kanker zich koest houdt.

Van 21 tot 28 juni was ik met mijn jongste zoon op cruise naar de Noorse fjorden. We hebben een heerlijke week gehad samen, maar het was zo ongelooflijk druk op het schip dat we niet van alle faciliteiten hebben kunnen genieten. Ook het weer zat niet mee, maar op de mooiste vaarroute hadden we gelukkig wel droog weer met geregeld een zonnetje. Dat was echt genieten van het adembenemende landschap. Het eten aan boord was top en ook het personeel zeer vriendelijk en behulpzaam. We hadden een leuke groep mensen die we telkens tegenkwamen op dek 9. Dat was heel gezellig. 
Het was leuk om een keer een cruise gemaakt te hebben, maar ik zal dit nooit meer doen. Ook niet omdat mijn portemonnee dat niet toelaat hahaha.

Vrijdag 4 juli had ik een creatieve workshop in Waalwijk met mijn studievriendinnen. Daar mijn energie het niet toelaat om op één dag heen en weer te rijden én de workshop te volgen had ik een hotelovernachting in Den Bosch geboekt. De workshop was in een prachtige ruimte en heel leuk en gezellig. Ik ben weer een bloemenvaas rijker. 
Tegen 16 uur reed ik naar het hotel en o wat een schrik. Het hotel was een soort portiekflat. Op het parkeerterrein stonden allemaal busjes met Pools en Bulgaars kenteken. De receptie was tevens de kassa van de cafetaria. Toen ik met de sleutel mijn kamer binnenging stapte ik de jaren 50 binnen in een Oost Duits hotel. Soberheid troef, maar gelukkig wel een schoon maar zeer zacht bed. Ik heb daar 1,5 uur op geslapen en besloot niet de nacht te blijven, maar een hapje te eten en naar huis te gaan. De prijs voor de overnachting was € 125. Misschien naïef  van mij, maar dit had ik niet verwacht voor die prijs. Ik had zelf beter op moeten letten bij boeken. Een goede les voor de volgende keer.

Eenmaal thuis kreeg ik al snel oogmigraine. Het was toch allemaal teveel geweest voor op één dag, ondanks het middagslaapje. Ook het weekend erna heb ik alleen maar op de bank kunnen liggen en hangen. Zo ontzettend moe en slap. Dat is niet uit te leggen hoe ik me dan voel. Ik word er ook verdrietig van dat ik bij leuke dingen waar ik enorm van geniet, altijd een prijs moet betalen en 2 bijkomdagen moet inplannen. Maar het is wat het is. Bij het laatste infuus afgelopen vrijdag kreeg ik ook weer mijn 3 maandelijkse Zometa toegediend. Ook hierdoor heb ik een bankweekend gehad, maar gelukkig voel ik me vandaag weer helemaal goed.

Vorige week was ik op kantoor vanwege het pensioenafscheid van een collega. Het was heerlijk om weer even tussen de collega's te zijn. Het blijft voelen als thuiskomen. 

Na de goede uitslag, heb ik vrijdag direct weer een week Putten geboekt van 1 t/m 8 september. Ik kan dan de eerste dagen weer aan mijn boek werken en de laatste dagen komen mijn studievriendinnen erbij en gaan we onze 10-jarige vriendschap vieren. Ik zal eind september of begin oktober nog een keer naar Putten gaan, want schrijven hier thuis lukt gewoon niet. Heel raar, maar ik kan thuis niet in de focus komen. Dáár heb ik geen enkele afleiding en lukt het wel. Dat boek wil ik geschreven hebben voordat ik slechter nieuws krijg en hier niet meer toe in staat ben. Mijn gevoel zegt dat ik nog wel wat goede jaren voor de boeg heb, maar het boek kan maar beter geschreven en gedrukt zijn. Wellicht kan er nog een tweede deel volgen met de titel: Hoe ik 20 jaar leef met uitgezaaide borstkanker.