Een indrukwekkend bezoek

Mijn laatste blog dateert alweer van 5 weken geleden. 
De eerste week van september zat ik in Putten en had ik zeer productieve schrijfdagen. Ik had een 6 persoons huisje geboekt en checkte in op maandag. Op vrijdag kwamen mijn Brabantse studievriendinnen voor 2 nachtjes en hebben we gevierd dat we elkaar alweer 10 jaar kennen. 
Ik had me voorgenomen om de schrijfflow thuis vast te houden, maar dat lukt gewoon niet. Zo raar. Of misschien ook niet zo raar. Thuis heb ik bijna elke dag wel bezoek of ga ik ergens heen. Er is dan geen focus en vooral geen energie meer om aan mijn boek te werken. 

Op 12 september mocht ik me op de verpleegafdeling melden i.p.v. op de dagbehandeling voor de infusen  vanwege de geconstateerde MRSA besmetting. Heel bijzonder dat ik gewoon in het ziekenhuis kan rondlopen, maar dat voor toediening van infusen ik in een isolatiekamer word gezet. Elke verpleegkundige die mij benadert dient zich in een pak te hijsen, doet mondkap op en handschoenen aan voordat ze mijn ruimte binnenkomen. Er werd weer een swap genomen op en in diverse plekken. Gelukkig bleek een paar dagen later dat er geen MRSA meer is aangetroffen. Er moeten 3 negatieve testmomenten geweest zijn voordat ik weer 'normaal' behandeld kan worden. Ik kijk ernaar uit weer gewoon op de dagbehandeling tussen de mensen geholpen te worden. 
Sinds de eerste chemo in juli 2022 kreeg ik elke 3 weken mijn infusen en nu zat er voor het eerst 6 weken tussen. Dat gaf de nodige onrust. Als de kanker maar geen misbruik maakt van de situatie.... Gelukkig waren de bloeduitslagen en overige metingen helemaal goed. De tumormarkers voor de darm- en borstkanker waren zelfs lager dan ooit.

Zondag 28 september vloog ik met mijn oudste zoon Bart naar Krakau. Al sinds zijn puberteit heeft hij, net als ik, interesse in alles wat er in de 2e wereldoorlog gebeurd is. Al 10 jaar hebben wij het erover om ooit samen Auschwitz te bezoeken en nu was het dan zover. We hadden een prima hotel en hebben maandag Auschwitz bezocht. Het is niet in woorden te beschrijven wat je daar aan bewijs ziet van de horror die daar heeft plaatsgevonden. Geen 1.000 foto's of 100.000 woorden kunnen het gevoel weergeven als je daar zelf loopt. In mijn geval grotendeels rijdt, want ik zat veel in de rolstoel omdat ik zulke afstanden niet meer kan lopen, zelfs niet met mijn rollator. Sommige stukken waren zo slecht begaanbaar dat ik achter de rolstoel moest gaan lopen. Sommige gebouwen waren helemaal niet rolstoel toegankelijk. Er waren lieve mensen in de groep die al direct in het begin hun hulp aanboden en mij hielpen om de hoge stoepen op te komen zodat Bart de rolstoel naar boven kon dragen. 
Na het bezoek aan het museum gedeelte gingen we met de bus naar Auschwitz Birkenau, het echte vernietigingskamp dat 3 kilometer verderop ligt. Zo bizar om over de weg te gaan, waarvan je weet dat daar 1,5 miljoen mensen overheen gelopen hebben, hun dood tegemoet. 
De helpers zaten in een hotel naast het onze en bood ik aan om op mijn kosten s avonds een borrel te komen drinken. Dat aanbod namen ze dankbaar aan en we hebben een leuke avond gehad met elkaar.
Dinsdagochtend hadden we een stadstour geboekt in een golfkar. We gingen door het voormalige Joodse getto, de huidige Joodse wijk en het historische centrum. We waren de enige passagiers en de chauffeur vertelde ontzettend boeiend. Hij liet o.a. een stuk van de muur zien die om het getto was gebouwd. De bovenkant van die muur was in de vorm van Joodse grafstenen. Ongelooflijk dat de Duitsers zover gingen in het treiteren van de Joden.
Woensdag zijn we samen op pad gegaan naar het Grote Plein in Krakau. We hebben de kerk daar bezocht en ik heb kaarsjes aangestoken. Allereerst voor alle lotgenoten en hun naasten. Ook een kaarsje voor mijn Henk en tenslotte een kaarsje voor mezelf. Heel raar misschien, maar ik heb daarbij de wens uitgesproken nog een paar jaar van mijn kinderen te mogen genieten. Gisteren vlogen we weer naar huis.

Het waren indrukwekkende maar ook heel fijne dagen samen. Hoe mooi is het dat ik als moeder met mijn 31 jarige zoon 5 dagen op pad ben. We samen mooie herinneringen hebben gemaakt. Net als tijdens de cruise met Luuk had ik ook nu soms zo'n intens geluksgevoel dat ik dit met mijn kinderen kan doen. 

Vandaag mocht ik weer naar het AVL voor infusen. Net als 3 weken geleden waren de bloeduitslagen top en werden er weer swaps genomen. Maandag kijken of ook nu de MRSA niet meer vindbaar is. Daar ga ik eerlijk gezegd wel vanuit.