Alarm, insluiper gesignaleerd

Afgelopen zaterdag stond ik energiek op. Heb de nodige huishoudelijke klussen gedaan, heerlijk in de tuin mijn lunch gegeten en ben toen op de bank gaan liggen voor mijn middagdutje. In de 2 uur dat ik in slaap was gevallen wist de notoire insluiper S.A. mijn lichaam binnen te dringen. Ik werd klappertandend en bibberend van de koorts wakker. Had ik opeens 40,2 koorts. Direct 2 paracetamol erin en weer 2 uur in slaap gevallen. Toen ik bij wakker worden nog steeds een temperatuur van 39,8 had, heb ik mijn jongste zoon Luuk gebeld of hij kon komen. Daarna het AVL gebeld en anderhalf uur later werd ik gevraagd naar de spoed te komen.

Daar allerlei lichamelijke onderzoeken, maar in eerste instantie werd geen verklaring gevonden voor de hoge koorts, tot het moment dat mijn broekspijp omhoog geschoven werd en er een vuurrood onderbeen zichtbaar werd. Ik had om 16 uur wel een kleine rode vlek op mijn been gezien en dacht dat het verbrand was door de zon. Nu zag mijn hele onderbeen eruit als dat van een Engelsman na een eerste stranddag in Spanje. De arts zei dat hij zo goed als zeker kon stellen dat het een infectie was, veroorzaaakt door insluiper S.A. (Stafylokokken Aureus bacterie). Er moest snel gestart worden met antibiotica via het infuus en ik moest blijven. Hier was ik blij mee, want ik voelde me zo ontzettend ziek. Het infectiegebied werd afgetekend en ik werd even later naar de 4e etage gebracht waar ik in een isolatiekamer werd geplaatst. Gelukkig alleen zgn. contactisolatie, wat inhoudt dat personeel mij niet zonder handschoenen mag aanraken, maar ik gelukkig wel mocht knuffelen met het bezoek. 
Bart en Laura kwamen ook geschrokken naar het AVL. Voor de kinderen vind ik dit nog wel het vervelendste. Weer stress en angst om de gezondheid van hun moeder.

Zondagochtend kwam de zaalarts. Ik vroeg hem hoe dit zomaar kon gebeuren. Hij zei dat het domme pech is en iedereen kan overkomen. De kans bij mij is groter vanwege de standaard lage weerstand. Ik had de dag ervoor mijn immuuninfusen gehad en mijn lichaam was daarmee al hard aan het werk. S.A. kan door een miniem gaatje, voor het blote oog niet zichtbaar, in de huid binnensluipen en dan beginnen aan zijn veldtocht. 

De kinderen kwamen nu in het AVL Moederdag vieren. Ook Geert, Olga en Petra kwamen langs. Dat deed me ontzettend goed. In de loop van de zondag begon ik me wat beter te voelen en was de koorts al bijna verdwenen. Helaas breidde S.A. zijn oorlogsgebied uit, want de roodheid kwam buiten de afgetekende grenzen. Opnieuw werden grenzen getrokken. Zal S.A. die nu wel respecteren?

Maandagochtend constateerde de zaalarts dat er wederom uitbreiding van het gebied was. Ik moest switchen naar een ander antibioticum. Hij vertelde ook dat mijn nierfunctie flink achteruit aan het gaan was. Dat ze dit vaker zagen bij heftige infecties en dat ze het goed in de gaten gaan houden. Dat die vaak herstelt als ook de infectie op z'n retour is.
Toen de arts weg was stuurde S.A. zijn kompanen naar mijn brein: je gaat je been verliezen en je nieren gaan kapot, fluisterde de kompanen. Het was een hele worsteling om die gedachtes te ondergaan. Gelukkig helpt vriendinnenbezoek om ze even te vergeten. Eerst kwam Harika en toen die net weg was Frouwkje. Later in de middag wam Petra met haar dochter Fleur en ook Luuk kwam weer langs met de nodige spullen van thuis. 

Het voordeel van in een isolatiekamer liggen is dat er een sluis is met dubbele deuren. Daardoor hoorde ik s nachts helemaal niets en heb ik alle nachten heerlijk geslapen. 
Bij wakker worden dinsdag was duidelijk te zien dat S.A. zijn stellingen aan de grens aan het verlaten was. Tegen het nieuwe antibioticum kon hij met zijn troepen niet op. De arts meldde dat als dit vandaag zo doorzet ik vanavond de laatste antibiotica via infuus zal krijgen en vanaf woensdagochtend in pilvorm. Als ook de nierwaardes gestegen zijn dan mag ik in de loop van woensdag weer naar huis. En zo is het ook verlopen en zat ik woensdagmiddag weer heerlijk in mijn eigen stulpje.

Het is beangstigend dat je binnen 2 uur van 'niets aan de hand' naar doodziek kan gaan en dat de infectie zich zo snel kan uitbreiden. Ik ben blij dat er zo adequaat gehandeld is en daarmee een bloedvergiftiging is voorkomen. Dit kan iedereen overkomen, maar als kankerpatiënt met verminderde weerstand is de kans wat groter. Gewoon domme pech zei de arts. Dit heb ik de laatste jaren veel te vaak gehoord. Ik hoop dat de pechvogels aan hun trek naar het Noorden zijn vertrokken en ze mij voorlopig niet meer lastig vallen.