De onrust was dus niet nodig, de CT scan liet niets zien. Gelukkig maar, al bekruipt me steeds meer het gevoel van jammer, dan weet je tenminste waar je aan toe bent.
Vandaag, 22 oktober, weer naar de uroloog geweest. Het laatste bezoek was eind juni en toen kregen we te horen dat de psa licht gestegen was van 0,02 naar 0,04, en ondanks de lichte stijging heet dat onmeetbaar.
Maar ja, als je al bijna 3 jaar een PSA van 0,02 hebt en het wordt ineens 0,04 (onmeetbaar, zeggen ze?) dan is het toch schrikken. Maar, zegt de uroloog, niets om je zorgen over te maken. Ja ja, dat zal best maar het is toch wel even wennen als het zo lang constant is geweest.
Het was rustig in de wachtkamer van de uroloog, net als bij het bloed prikken. Daar was ik de enige.We waren wel gespannen want wat kan er in een half jaar niet allemaal gebeuren.
Het heeft duidelijk zijn voordelen, zo’n halfjaarlijkse controle maar nu komt de datum toch wel weer heel dichtbij. Met de bijkomende stress en verkeerde gedachten die moeilijk een andere kant op te dwingen zijn. Echter, het is vervelend maar te verdragen op het ogenblik.
‘s Ochtends lees ik bij het ontbijt eerst de krant en zo rond het middaguur lees ik “Nu”. Zo las ik zojuist over Sevilla trainer Eduardo Berizzo die onlangs is gediagnosticeerd met prostaatkanker. Je gelooft toch niet dat dat voordelig voor een mens kan zijn. Kan wel!
Gisteren, 29 juni, was het dan weer zo ver. De laatste afspraak was 4 maanden geleden dus we waren meer dan benieuwd, zeg maar rustig goed gestressed. Bij binnenkomst in de spreekkamer zag ik mijn dossier al open liggen met halverwege de pagina: PSA 0,02. Weer 0,02, geweldig!
Al weer een blog omdat ik ten eerste het vervolg van mijn klacht aan het EMC wil beschrijven en ten tweede mijn positieve ervaring met Vesicare. Reeds 2 dagen na mijn klacht aan het EMC (zie vorige blog), kreeg ik een telefoontje van de klachtenfunctionaris.
Gisteren heb ik in Erasmus MC 2 onderzoeken gehad, een Vudo onderzoek en een cystocopie; beide onderzoeken gaan na hoe het is gesteld met het littekenweefsel in blaas en plasbuis.
Deze letters kregen de gasten afgelopen zondag op de verjaardag van S., een vriendin die zangeres was in de laatste twee bandjes waarin ik heb gespeeld.
Afgelopen weken heb ik het “druk” gehad met mijn ziekte. Na de laatste controle bij de uroloog kreeg ik last van mijn linkerknie, een pijnlijk plekje op de knieschijf en pijn in de knie bij fietsen, traplopen en sporten. Toch maar even op zeker spelen.
Wat een opluchting. Vanochtend weer bij de uroloog geweest en te horen gekregen dat mijn psa nog steeds 0,02 is. Ik ben nu een jaar en 3 maanden aan de hormoonpil en tot nu toe worden de kankercellen een keurig halt toegeroepen door de Cyproteron.
Marjo, mijn vrouw, vond dat ik zo vergeetachtig werd, warrig, ongeconcentreerd. Zelf merkte ik dat natuurlijk ook, naast nog een aantal veranderingen waarover zo meer.
Een uitspraak van een fietsmaat van me. Ik vind hem mooi. Er spreekt een mooie levenshouding uit. Ook al is de weg op een fietstocht voor de derde keer afgezet wegens werkzaamheden rijden we gewoon de omleiding met een houding van: maar mooi dat we fietsen ….
Soms heb ik het idee dat ik weer kind ben, althans ik denk weer in die termen: nog 1 nachtje slapen en dan horen we het weer. Deze keer was ik de afgelopen 2 weken redelijk rustig, wat gelaten misschien, behalve dan vanochtend want dan komt de stress weer opzetten.
Het is al een tijdje geleden dat ik wat schreef voor mijn blog. In de tussentijd in een ruime camper een prachtige reis naar Amerika gemaakt samen met mijn vrouw.
Inmiddels heb ik de Neurotrac Tens aangschaft, een apparaat dat dmv stroomstootjes de incontinentie moet verbeteren. Ik heb het idee dat het werkt maar het is lastig oordelen omdat de ene dag sowieso beter of slechter is dan de andere maar zolang ik het idee heb, is het goed.
Vannacht redelijk goed geslapen en vanochtend zeer gestressed naar de uroloog waar we een afspraak hadden om 8:55 uur. Dat duurde nog een half uur en dat kan dan lang zijn maar het bericht was prima: PSA stabiel op 0,03.
Jantje lacht, Jantje huilt, zo voel ik me op het ogenblik. De ene dag kan ik de zorg om de komende uitslag op 20 april van me af zetten of ik kan er mee leven, de volgende dag zit ik diep in de put en staat het huilen me nader dan het lachen.
Sinds augustus 2015 slik ik nu de hormoonpillen Cyproteron, een anti-androgeen, een pil die die de testosteronreceptor blokkeert waardoor dit mannelijke hormoon zijn werking niet meer kan uitoefenen.
Mijn dochter is bevallen. Toen de baby nog in de buik zat, heette hij, dat was al bekend, Chipito; toen hij er na iets meer dan 9 maanden, een lastige bevalling en een keizersnee uit kwam, heette hij Jack. Een stoere naam voor een nog heel klein mannetje.
Op 2 dec jl heb ik een gedicht geplaatst met de titel: Zo voel ik 't. Aangezien ik het op muziek heb gezet is de tekst hier en daar wat aangepast om het beter te laten lopen. Was leuk en mooi werk en het houdt je van de straat.
Zo af en toe, vooral 's nachts als ik na het plassen de slaap niet kan vatten, gaan je gedachten met je aan de haal. Soms is het een wirwar van hersenspinsels waar je geen touw aan vast kan knopen, zo op de grens van waken en slapen, maar dan zijn het ineens herinneringen waar je wat mee kan.
Uiteindelijk heb ik een manier gevonden om mijn liedje op mijn blog te krijgen. Eerst met Moviemaker een filmpje gemaakt van een aantal foto's, het liedje eronder gezet en gepubliceerd op YouTube. Zie en luister hier naar het resultaat.
Begin april 2013 kreeg ik na een uitgebreide MRI en een biopte het bericht dat ik kanker had. Diezelfde avond kreeg ik, vanwege de biopte, prostatitis en kon ik met hoge koorts voor een week het ziekenhuis in.
Bientje64 had het ook over tijd afgelopen week in haar meest recente blog. En ik heb al een poos over het fenomeen tijd nagedacht. Hieronder zal ik proberen het te verduidelijken. "Ik sta niet meer stil bij de tijd, totdat ie verstreken is", staat er in Bientje's blog.
Afgelopen vrijdag gezellig gegeten met mijn oud
directeur. Herinneringen opgehaald, gevraagd naar hoe het nu gaat met de vestiging waar ik vanaf 1994 heb gewerkt, naar hoe het gaat met de collega's, naar nieuwtjes en de toekomst. Een update
Ik geniet van een spiegelglad wateroppervlak Van een bonte specht tegen een boomstamVan een heel smal fietspad in de polderVan nieuwjaarsnacht op een donkere zolder
Verleden week naar de lotgenotenbijeenkomst geweest in het Langeland. Het is goed om met mensen te praten die soortgelijke problemen hebben als jezelf; om te horen hoe ze omgaan met problemen als incontinentie, impotentie, groeiende borsten op 80 jarige leeftijd, de onzekere toekomst.
Mijn zwager en z'n vrouw nodigden mij uit om een motortocht door Californie te maken toen ze het nieuws over mijn levensverwachting hoorden. Ik was zeer ontroerd door dit gebaar en heb die uitnodiging graag aanvaard.
Wij zijn met z'n vieren (en Keetje natuurlijk). Dochter 27, zoon 30, vrouw 62 en ik 65. Dochter en zoon wonen op zichzelf. Zoon houdt wel van tattoos en heeft er een paar maar hij zit niet vol.
Hoe gaat het er mee? Vroeger was het meestal een standaard antwoord. Ja, goed, prima, lekker, ok! En als het eens wat minder ging, of je was verkouden oid dan was het nog: ja, goed, prima, lekker, ok!
Als je de route uit het Prostaatlogboek volgt dan ben je wel even van slag. Operatie heeft niet het beoogde resultaat en bestraling doet ook niet wat het moet doen. Genezing is niet meer mogelijk en het einde ziet er niet rooskleurig uit.
Gisteren een drukke dag gehad. Lekker! 's Ochtens om 8 uur een uurtje gaan sporten, ontbijt, daarna met Keetje op de fiets naar de Noord-Aa, heerlijk uitgewaaid, terug had ik de wind wel errug tegen, en daarna op de fiets boodschappen doen.
Ik kon weer fietsen, heerlijk. Eerst de elektrische fiets van mijn vrouw gebruikt, ik was de koning te rijk. Daarna mijn eigen sportfiets weer gepakt, ik heb zo'n zadel met een spleet in het midden, om mijn conditie weer wat op te krikken.
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal bekend wilde maken maar gisteravond heb ik een duwtje gekregen van een vriendin die ook al getroffen was door kanker. In 2011 ben ik naar de huisarts gegaan omdat een collega van me direct geopereerd moest worden wegens prostaatkanker.
