Wat heb ik er van geleerd
10 jaar geleden deed Kanker zijn intrede in, wat nu, mijn leven is, en ik schrijf het opzettelijk met een hoofdletter.
Hoe daar mee om te gaan, leer je met vallen en opstaan, met dieptepunten en hoogtepunten.
Maar wat heb ik ervan geleerd:
Ik heb geleerd dat het leven onvoorspelbaar is, dat weet iedereen, maar als kanker zijn intrede doet, wordt het ineens voorspelbaar.
Voorspelbaar, in de zin dat het in ons geval, niet te genezen was, alleen behandelbaar.
Voorspelbaar in de zin, dat ineens alles om kan slaan, en je hoopt, naar de positieve kant.
Ik beschouw het leven als een straat met tweerichtingsverkeer.
Liefde is niet altijd tweerichtingsverkeer, wat het eigenlijk wel zou moeten zijn, soms heeft een, liefde voor twee.
Het heeft me geleerd, dat als het slecht met iemand gaat, of er slecht nieuws is, ik dit bewust niet wil beamen, voor mijn gevoel voegt het niks toe, maar dat is persoonlijk.
Ik heb geleerd dat Kanker, het begin is van een gevecht, en dat ieder daar soms zijn eigen gevecht moet voeren, geleerd dat het een eenzame ziekte is, voor degene die het heeft
Ik weet dat als je het samen kunt delen, het misschien iets makkelijker wordt, en dat er samen over praten, hopelijk helpt.
Ik weet dat er niet over praten, het alleen maar moeilijker maakt
Ik heb geleerd dat ik er vrede mee moet vinden, als kanker een einde aan een leven maakt, maar dat het niet makkelijk is om dit te doen.
Wat ik vooral heb geleerd is, dat je het moet hebben van de mooie momenten, en dat je die, in mijn geval althans, zelf moet maken.
In de continue verdoving die je voelt, moet je proberen er bovenuit te stijgen.
Alles achter je laten na een overlijden, kan niet, je moet door het verdriet heen, niet er omheen.
Ik heb geleerd dat afscheid enorm belangrijk is, dat samen afsluiten ervoor zorgt dat je elkaar los kunt laten, ook al is dat niet makkelijk.
Herinneringen zullen altijd blijven, maar vooral de mooie herinneringen, moet je bewaren.
En ik heb geleerd, dat je ook dingen moet kunnen vergeven, je niet in boosheid moet blijven hangen.
Zelf heb ik geleerd dat ik toch een mooi mens ben, de moeite waard, en dat dankzij de mensen op het forum.
Dat ik dat nodig heb, om verder te kunnen gaan.
Ik heb geleerd, mensen in mijn hart te sluiten, die ik niet ken, maar die me raken, die ik zo graag een volledig leven zou gunnen.
Ik heb geleerd dat woorden soms heel veelzeggend kunnen zijn, dat ze troosten, en mensen het gevoel geven, er niet alleen voor te staan.
Ik heb geleerd, te proberen woorden te gebruiken die iets zeggen, niet over mij, maar wat ik de ander gun.
Ik heb geleerd dankbaar te zijn, voor het leven, en heb geleerd, dat een ritme op een djembé, misschien niet helend werkt, maar wel energie geeft, en dat het mensen kan verbinden.
En ik weet dat ik niet uitgeleerd ben, en het mooie in mensen moet zoeken
En ik weet dat ik fouten maak.
Als laatste toevoeging, ik weet dat je moet proberen iets moois voor een ander te zijn
8 reacties
Lieve Peter
Dat prachtig blog van jou ademt iets uit wat ik zelf moeilijk onder woorden krijg, maar des te sterker voel.
Want hoe wrang het ook klinkt, ik voel het net zo. Kanker heeft mij meer afgenomen dan ik ooit voor mogelijk hield, maar tegelijk heeft het ook iets in mij losgemaakt wat ik voordien nauwelijks kende: een soort openheid, zachtheid, en verbondenheid met anderen. Vroeger leefde ik vooral in mijn hoofd, nu leef ik ook in het hart — van mezelf, en van mensen die ik nooit in levenden lijve ontmoet heb, maar die me raken alsof ik ze al jaren ken.
Wat jij beschrijft over het leren dragen, het aanvaarden, het zoeken naar zin tussen de brokstukken — dat is geen theorie, dat is doorvoeld leven. En ik denk dat precies daarin de waarde zit die deze ziekte, ondanks alles, tóch heeft. Het maakt iets los wat we in een gezond leven soms vergeten: echte nabijheid, het belang van kleine gebaren, en de kracht van woorden die iets laten trillen in de ander.
Je blog is niet alleen herkenbaar, het is ook een herinnering aan wat echt telt. Fijn dat je dat zo geschreven hebt.
Willy
Dank je wel lieve Willy.
Ook jouw woorden raken me, ik ken je als mens, een waardevol mens. Ik heb altijd gezegd, kanker heb je niet alleen. De ander heeft het net zo, zit in het zelfde gevecht, maar toch ook weer niet, heeft zijn eigen gevecht.
Maar hoe verschrikkelijk kanker ook toeslaat, als je geluk hebt, kun je samen iets afmaken, kun je verbindingen leggen. Juist omdat dit SAMEN iets afmaken mij niet gegund is, weet ik hoe moeilijk het leven daardoor kan worden, en hoewel ik zelf geen kanker had, ik het in zekere zin ook heb gehad.
Ik weet dat verdergaan niet makkelijk is, maar wèl de moeite waard, en ik probeer toch Margreet's leven af en toe te vieren, stil te staan bij de mooie dingen.
Ik ben blij met je reactie , dat het je raakt, en laat zien dat ook wij verbonden zijn. Het is toch een vorm van liefde voor een medemens.
😘😘🧸🧸🧸Een hele hele dikke knuffel, ook voor de vrouw aan jouw zijde
Peter
Lieve Peter,
De spijker op z'n kop: het leven draait om verbinding. Spijtig dat men hier vaak pas achter komt als Leven (bewust met een hoofdletter) niet meer vanzelfsprekend is.
Ik prijs me gelukkig dat ik die liefdevolle verbinding met Henk 40 jaar heb gehad. Dat Henk daardoor het leven goed los kon laten, in het besef dat hij nergens spijt van hoefde te hebben. Dat hij veel liefde heeft gegeven en ontvangen. Ik heb ongelooflijk veel verdriet gehad, maar dat waren allemaal liefdestranen. Het rauwe verdriet is over, maar het gemis neemt toe.
Nu ik zelf ook kankerpatiënt ben ervaar ik de verbinding met kinderen, vrienden, vriendinnen en collega's nog steeds. Ook met meerdere mensen hier op het forum. Daardoor is het leven voor mij nog draaglijk en de moeite waard, ondanks dagelijkse pijn en beperkingen.
Liefs, Monique
Lieve Monique.
Fee is er altijd van overtuigd heweest, dat er voor iedereen iemand is, this one person . Maar het is niet vanzelfsprekend dat je deze speciale persoon ook vind.
Bij mijn eerste relatie, en in mijn huwelijk, moest ik me soms de vraag stellen of dit nu liefde is, door de dingen die er gebeurd zijn. Nu ik in Fee, die ene persoon heb gevonden, kijk ik er anders naar, en bleek het eenrichtingsverkeer te zijn geweest, iets waar ik natuurlijk zelf ook schuld aan heb gehad.
Fee en ik blijken die ene persoon voor elkaar te zijn, alles voelt anders. En jij hebt het geluk gehad, ook die ene speciale persoon lang geleden te hebben gevonden in jouw Henk, en de liefde in tweerichtingsverkeer, 40 jaar lang te hebben mogen voelen. 40 jaar, en toch is het te kort geweest, maar ook lang genoeg om een (jouw) leven mee te gaan.
Je bent een ongelooflijk lief en mooi mens, dat is Henk's nalatenschap aan jou. Hij is jouw licht in het donker dat nooit meer vervaagt.
Verbinding is wat wij hier allemaal voelen
Een hele dikke knuffel 🧸🧸🧸😘 Peter
Lieve Peter,
Dat heb je mooi opgeschreven. Het is zo waar! Er is niets in het leven belangrijker dan verbinding. Als er dan naast kanker, zoals bij ons, ook nog autisme wordt ontdekt, dan snap je ineens waarom het niet ging en waarom het nu bijna helemaal niet meer gaat. Want als er autisme speelt naast kanker dan is de verbinding ver te zoeken. De zachtheid lukt soms niet, dat geeft niet. Het mag er zijn, de zachtheid verstopt zich gewoon even, is niet weg. Dat is de liefde voor 2. De realiteit is hard, kan alleen in balans komen door zachtheid. Door jou, door de andere mensen op dit forum komt de zachtheid en de verbinding elke dag weer in beeld. Dankjewel!
Liefs Fram
Lieve Fram.
Ik weet hoe zeer het doet, als de verbinding er niet (meer) is, als de zachtheid verdwenen is. Het is zo'n pijnlijk en eenzaam gevoel, je bent er wel, maar ook weer niet .
Ik zou je zo graag even vasthouden, gewoon, zodat je even de verbinding voelt, en de warmte, ik open mijn armen, en mijn hart.
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, en dat gun ik niemand .
🧸🧸🧸🧸🧸🧸😘 Peter
Ik voel je Peter, dankjewel!
Dit jaar 10 jaar geleden heb ik mijn eerste boek geschreven. Daarin heb ik geschreven dat je kanker niet alleen hebt, de partner 'heeft jouw kanker net zo goed'. Ook heb ik geschreven dat het voor de partner naar mijn idee erger is dan het zelf hebben. Ernaast staan en niets te kunnen doen. 'Alleen maar' er voor de ander te kunnen zijn, maar niet 'effectief' iets aan de kanker te kunnen doen.
Kanker is geen strijd, vind ik. Er valt niets te strijden, want hoe dan ook die KKK overheerst en is veelal sterker. Wij kunnen alleen tegengas geven, vertrouwen op behandeling en onszelf. Ook als we genezen zijn, zal kanker deel van ons leven blijven. Ik ken mensen die doen alsof die kanker niet heeft bestaan en nog zonder erover te willen praten verder leven. Ofwel, de kanker heeft zijn plekje ingenomen, terwijl ze denken van niet. Het doen alsof is tekenend. Denk ik...
Voor de rest onderschijf ik je. We leren en blijven leren. Haha, soms verbaas ik mij en ontdek dat ik dát nog niet onder de knie had. Dat dát kan van alles zijn en me verrassen. Ik heb leren loslaten, keuzes maken die ik nóóit had kunnen maken als ik geen kanker zou hebben, wat overigens ook voor loslaten geldt. Ik heb mij voorop moeten stellen... iehhhhh!! Nu kan ik om veel lachen, omdat ik, zoals zovelen onder ons, ook wel gedacht heb dat ik het allemaal wel wist.
Ik heb geleerd. Bittere lessen geleerd, lessen die ik nooit had willen kennen. Ik hele mooie lessen geleerd, vooral in een saamhorigheid 'onder ons' die ik heb mogen leren kennen. Onze 1e Alpe d'HuZes vergeet ik nooit meer en beantwoordde de ik die ik in mij kende. Zonder daarmee arrogant te willen zijn. Vervolgens mocht ik hier terechtkomen en na één jaar moderator worden. Heel veel geleerd! Waardevolle lessen die ik íedereen gun, vooral juist ook gezonde mensen. Waardevolle mensen... die ik íedereen gun, vooral juist ook gezonde mensen...
Liefs XXXX van mij