Familie, en een absoluut dieptepunt

Vergevingsgezind, altijd de deur op een kier proberen te houden, zachtaardig, dat zijn eigenschappen die ik mezelf toedicht.
Ik heb Bob van de week verteld, wat zijn stiefbroer en zus gedaan hebben, en gezegd, dat hij er niks mee hoeft te doen, wat hij sowieso niet van plan was.
Ik heb gezegd, de deur staat altijd voor ze open, maar ik ga ze niet meer naar binnen halen, zonder dat ze zelf begrijpen, wat ze precies misdaan hebben.

Ik weet dat Amanda, overal waar het kan haar versie vertelt, zo ook op de djembé les, waar we beide speelden, en ik heb begrepen dat ze daar nul op rekest krijgt, de mensen weten wel beter.
Vandaag belde mijn beste vriend, tevens djembé leraar en oud collega, heb je een pet, want ik kom je zo ophalen, verrassing.
Hij heeft een Fiat Barchetta gekocht, opgeknapt, en nodigde me uit voor een ritje, even toeren en ergens onderweg een ijsje pikken.
Ik heb hem verteld over Fee, en de dingen waar we tegenaan lopen, en dat het wat langer gaat duren, maar Fee door Alzheimer onzeker raakt, en dat het helpt als ik er ben, en ik dus weer snel terug wil gaan.
Hij wist van de diagnose, en dat ik er verdrietig van was.
Ik heb het ook aan de kinderen gestuurd, en gezegd dat samen oud worden, er voor mij, deze keer waarschijnlijk ook niet in zal zitten, en alleen Bob reageerde, en belde, omdat hij zich zorgen maakte over mijn toekomst.

ik had gehoopt dat de stiefkinderen over hun eigen schaduw heen zouden stappen, want het is nogal wat, wat er in mijn leven gebeurde.
Geen antwoord van de stiefkinderen, maar het blijkt dat Amanda het tijdens de les over heeft gehad, dat Fee Alzheimer heeft, en samen oud worden er waarschijnlijk niet inzit.
Van wat ze daarna zei, schrok iedereen, en iedereen heeft haar ook terechtgewezen, en hebben haar er op aangevallen.

Fee heeft alzheimer, en oud worden zit er dit keer ook niet in
KARMA noemde ze het.

Hoe haalt ze het in haar botte hoofd, om zoiets te zeggen, hoe laag en haatdragend kun je zijn, de een vindt dat ik maar moet voelen hoe alleen ik er voor sta, de ander noemt het lot wat ons nu treft karma,oftewel dat ik/wij, het verdiend hebben, alsof je iemand een dodelijke ziekte toewenst
Ik heb er geen woorden voor, dat je zoiets over iemand kan zeggen, en hem dat toewenst.

Ik dacht dat het ooit wel weer tot toenadering zou kunnen komen, de deur op een kier gehouden, en dan dit.
Dat doet voor mij de deur dicht, zelfs mijn vergevingsgezindheid, houdt hier op.

Of het klopt weet ik niet, maar de psychologe die ik vorige week sprak, vergeleek het gedrag van moeder en dochter, met borderline.

Ik ben even sprakeloos. ontdaan, en het doet zeer, liefde blijkt ook dit keer eenrichtingsverkeer te zijn geweest.
Ook voor mijn stiefkinderen blijk ik 35 jaar handig te zijn geweest, en ik moet dit van me af schrijven, ik heb er geen woorden voor